مجید جویا: گلوله‌ای از تفنگی مجهز به صداخفه‌کن شلیک می‌شود و سربازی بر زمین می‌افتد. برخی از همقطارانش او را گرفته و به سوی سرپناه می‌دوند، و دیگران در بین ساختمان‌ها به دنبال محل اختفای تک تیرانداز می‌گردند.
تنها یک گلوله می‌تواند سبب آشوب و ویرانی شود، به همین دلیل است که تلاش‌های زیادی معطوف خلق فناوری‌هایی برای کشف محل تک تیرانداز و مقابله احتمالی با وی، پیش از حمله او شود. پژوهشگران پزشکی نیز بر روی یافتن روش‌هایی برای محاسبه مسیری که گلوله در بدن طی می‌کند کار می‌کنند، تا پزشکان بتوانند قربانیان را به نحو موثرتری درمان کنند.
به گزارش نیوساینتیست، در حال حاضر هیچ روش استانداردی برای تعیین مسیر یک گلوله یا ترکش یک بمب در گوشت و استخوان قربانیان وجود ندارد؛ عموما پزشکان چاره‌ای جز این ندارند که به نشانه‌های آشکار و قابل رویت اعتماد کنند. در تلاش برای خلق روشی دقیق‌تر و با قابلیت اندازه‌گیری ، لس فولیو و همکارانش در دانشگاه خدمات نظامی بتسدای میریلند از یک تیرانداز خواستند که از فاصله 45 متری، 6 گلوله به هر یک از دو پای مدل شلیک کنند. این دو مدل از چگالی‌های مختلف پلاستیک و کائوچو پر شده بودند تا بافت نرم و استخوان را شبیه‌سازی کنند.
پژوهشگران در فاصله بین هر دو شلیک، زاویه بافت‌های مصنوعی را تغییر دادند و سپس با استفاده از سی‌تی‌اسکن از آنها عکس برداری کردند. سه رادیولوژیست به طور مستقل سعی کردند که مسیر حرکت گلوله و زاویه شلیک را با استفاده از دو شیوه تشخیص دهند. در یکی، آنها نقطه ورود و خروج گلوله را با مختصاتی که از اسکن به دست آورده بودند، مشخص کردند و از این داده‌ها برای محاسبه زاویه استفاده کردند. در شیوه دیگر، آنها از یک نرم افزار استفاده کردند که به آنها این امکان را می‌داد که مسیر تخمینی حرکت گلوله در بافت را روی نمایشگر به تصویر بکشند. تمام براوردهای آنها، با دقتی در حد 5 درجه، زاویه شلیک را درست تشخیص داد. برای اکثر آنها، این دقت در حد 3 درجه بود.
به گفته فولیو، این آزمایش نشان دهنده این است که روش‌های مبتنی بر سی‌تی اسکن می‌توانند مسیر حرکت گلوله را به دقت تشخیص دهند. این به پزشکان کمک می‌کند که در مورد نحوه درمان زخم و این که اولویت با درمان کدام مجروح است، تصمیم بگیرند و هویت تیرانداز را در تحقیقات نظامی در مورد «تیراندازی‌های تصادفی» در مواردی که فیلم ویدیویی یا شاهد عینی وجود ندارد، تعیین کنند.
پل هازل از آکادمی دفاعی انگلیس در شریونهام آکسفوردشایر، بر این باور است که مفید بودن این شیوه‌ها بستگی به جایی دارد که در آن به قربانی شلیک شده است، چون هر چیزی می‌تواند گلوله را منحرف کند. «گلوله ممکن است پیش از ورود به بدن قربانی به دلیل اغتشاش هوا، اصطکاک و دیگر نیروهایی که بر آن تاثیر می‌گذارند، منحرف شود».
فناوری سیستم‌های تشخیص تیرانداز، پیشرفت‌های دیگری داشته است. سیستم بومرنگ که که در واکنش به تهدیدهای تک‌تیراندازی به سربازان ایالات متحده در عراق و افغانستان طراحی شده، آرایه‌ای از هفت میکروفون است که در پشت وسیله نقلیه نصب می‌شود. این سیستم شعله لوله تفنگ در اثر شلیک گلوله، موج ناشی از گلوله در حال نزدیک شدن، و اختلاف زمانی بین این دو را تشخیص می‌دهد و تنها طی یک ثانیه، جهت تیراندازی را تشخیص می‌دهد. این سیستم سپس به سربازان هشدار می‌دهد. ارتش ایالات متحده امریکا از تقریبا 8000 واحد بومرنگ 3 در عراق و افغانستان استفاده می‌کند. یک مدل از آن با نام Warrior-X برای سربازان پیاده طراحی شده است.
بومرنگ همچنین با یک سیستم نظارتی برد بلند معتبر به نام LRAS3 ترکیب شده است. این سیستم از یک حسگر فروسرخ، یک فاصله یاب لیزری جی‌پی‌اس (که از لیزر برای تعیین فاصله استفاده می‌کند) و یک دوربین ویدیو برای یافتن مکان تک تیرانداز با استفاده از سیگنال‌های بومرنگ استفاده می‌کند. این سیستم، سپس داده‌ها را به واحدهای نزدیک ارسال می‌کند، و زمان مورد نیاز برای تیراندازی متقابل را کاهش می‌دهد.
مشکل اصلی با چنین سیستم‌های مبتنی بر صوتی این است که آنها به گلوله‌ای متکی هستند که شلیک شده است. ولی SLD500، که توسط شرکت فرانسوی CILAS تولید می‌شود و اکنون در مرحله آزمایش قرار دارد، از اسکن لیزری برای یافتن دوربین‌های نوری یا چشمی مورد استفاده توسط تک‌تیراندازان استفاده می‌کند تا آنها را پیش از اقدام به تیراندازی پیدا کند. این سیستم موقعیت جی‌پی‌اس تیراندازهای احتمالی را نعیین می‌کند و می‌توان آن را با دوربین‌های حرارتی و ویدیویی، حسگرهای حرکتی و حسگرهای صوتی برای کمک به تایید موقعیت مهاجم، ترکیب کرد.
50171
نظر شما