من اما برای این گفته خود دلایلی دارم که آنها را با شما به اشتراک می گذارم؛ شما هم بخوانید و به دور از احساس درباره اش نظر دهید. متاسفانه در کشورمان و البته بسیاری از کشورهای حتی پیشرفته، کودکان کار وجود دارند و این یک واقعیت تلخ و آزار دهنده است.
معضل کودکان کار مربوط به دیروز و امروز نیست و از سالها پیش بوده و لابد با کمال تاسف همچنان هم ادامه خواهد داشت.
قرار هم نیست کودکان کار به دلیل سختی ناشی از کار خود، خودکشی کنند. که اگر چنین بود باید اخبار خودکشی آنها را به دفعات می شنیدیم.
رضا فیوجی هم یکی از همین کودکان کار است؛ آن قدر درگیر کار و مشکلات امرار معاش خانواده اش بوده که در برنامه ماه عسل آن جمله معروف را -صرف نظر از این که آن جمله واقعا از خودش بوده یا برای تاثیرگذاری بیشتر روی مخاطب هماهنگ شده بود یا خیر- بیان کرد.
همانجایی که در پاسخ به سوال احسان علیخانی درباره آرزوهایش گفت: آن قدر درگیر کار بوده که فرصت فکر کردن به آرزوهایش را نداشته است.
به نظرم مشکلات اصلی این کودک کار درست بعد از حضور در برنامه ماه عسل و شهرت ناشی از این برنامه به وجود آمد.
در ظاهر ماجرا رضا و خانواده اش که در جای خوبی زندگی نمی کردند به همت دو فوتبالیست مشهور آن سالها-مهدی رحمتی و حنیف عمران زاده- صاحب یک خانه رهنی در یک جای نسبتا خوب تهران شدند و یک سالی همان جا ساکن بودند هرچند به گفته احسان علیخانی پس از گذشت یک سال به دلایلی نامعلوم با شکایت همسایه ها مجبور به ترک این خانه شدند!
به نظرم رضا فیوجیِ بعد از حضور در برنامه ماه عسل، که حالا دیگر آن رضای سابق و کودک کار سابق نبود دچار دوگانگی شده بود.
او که پایش به هنر و ورزش و تئاتر هم باز شده بود، نامزدی هم کرده بود و در تصاویری که این روزها از او و شکل و شمایل زندگی اش منتشر می شود می بینیم خیلی هم اوضاعش بد نبوده و زندگی بدی نداشته، لااقل از گذشته اش بدتر نبوده و حتما بهتر بوده اما شاید رضا توقعش از زندگی و تجملات آن بیشتر بوده که نتوانسته به آنها برسد و در نهایت دست به خودکشی زده است.
بیاییم کمی به دور از احساسات قضاوت کنیم. یک پرانتز هم باز کنم که نقطه ضعف بنده در رسیدن به اوج ناراحتی دیدن بچه های کار است که در سرما و گرما برای چندرغازی سر چهار راه و خیابان ها مشغول کار هستند. این را گفتم تا دیدگاهم نسبت به این عزیزان را بدانید.
خارج از احساسات می خواهم بگویم که رضا فیوجی پس از حضور در تلویزیون و کسب شهرت شاید توقعش از زندگی بیشتر از حد خودش بوده و می خواسته با کمک خیرین و... مثلا زودتر از حد معمول به هرآنچه می خواسته برسد اما نتوانسته و در نهایت آن تصمیم سخت را گرفته است.
چند روز پیش ویدیویی دیدم از حضور همزمان او و احسان علیخانی در یک برنامه اینترنتی -که هر دو مهمان آن برنامه بودند- رضا در گفت و گویش با علیخانی وقتی بحث رهن خانه توسط سیدمهدی رحمتی و حنیف عمران زاده مطرح شد طوری سخن گفت که به نظر می رسید توقع خرید چنان خانه ای داشته نه رهن، تا جایی که احسان علیخانی هم به او گفت: «توقعت دیگه خیلی بالا نباشه رضا جان».
صد البته که لیاقت رضا و امثال رضا بهترین خانه و بهترین زندگی است اما ما باید با واقعیت زندگی کنیم.
برداشت من اما این است که رضا فیوجی نتوانست شهرت ناشی از حضور در برنامه ماه عسل را هضم کند.نتوانست بعد از ماه عسل خودش را مدیریت کند. نتوانست مثل قبل از حضورش در ماه عسل با سختی ها کنار بیاید و در نهایت شد آنچه نباید می شد.
همه این حرف ها در نهایت به اینجا ختم می شود که رضا فیوجیِ داستان تلخ ما شاید اگر مهمان احسان علیخانی نمی شد حالا زنده بود هر چند در شرایط سختی زندگی می کرد.
شاید بعضی ها بگویند حضور رضا در ماه عسل باعث شد تا مشکلات کودکان کار بیشتر از گذشته دیده شود.
در پاسخ این دسته اما باید گفت مگر پس از این اتفاق مشکلی از کودکان کار کم شد؟ آیا تعدادشان کم شد؟ آیا سروسامان گرفتند؟
فکر نمی کنم مشکل خاصی از کودکان کار و خانواده هایشان برطرف شده باشد. تعدادشان هم بعید می دانم کم شده باشد که هیچ حتما زیادتر هم شده است؛ متاسفانه.
البته و صدالبته که نمی خواهم احسان علیخانی را به عنوان مقصر خودکشی رضا معرفی کنم.او هم حتما نیتش خیر بوده، آن گونه که خودش گفته بعد از این برنامه هم پی گیر کارهای رضا فیوجی بوده اما او هم مثل ما گمان نمی کرده برگ زندگی مهمان برنامه اش در یکی از سردترین روزهای بدترین سال جهان چنین زود بخشکد و پرونده اش به تلخی بسته شود؛متاسفانه.
نظر شما