نرگس کیانی: ساسان حیدری‌یافته ملقب به ساسی‌مانکن، جوان ۳۲ ساله اهوازی، چندی است که به تکاپو می‌اندازدمان. تکاپویی حاصل از این که کودکان و نوجوانان‌مان به فاصله کوتاهی پس از انتشار سه اثر از او در سه اسفند؛ «جنتلمن»، «دکتر» و حالا «تهران- توکیو» چنان ترانه‌اش را از بَر می‌شوند و کلیپش را موبه‌مو تقلید می‌کنند که وحشت‌زده می‌شویم و در برابر شنیدن کلماتی که بر زبان می‌آورند و تصاویری که می‌دانیم در ذهن‌شان ثبت شده است، بی‌پناهانی هستیم که ترس‌خورده به نظاره نشسته‌ایم.
پیروز ارجمند، آهنگساز و پژوهشگر شناخته‌شده، به حق معتقد است «اثر ساسی‌مانکن فاقد هرگونه ارزش هنری‌ست و حتی اثری سخیف و مبتذل است و بنابراین اساسا قابل بررسی از جنبه موسیقایی نیست. آن‌چه می‌ماند حواشی ایجادشده با پخش ویدئوکلیپِ این اثر است.» آن‌چه در ادامه می‌خوانید حاصل گفت‌وگویی است با این فعال عرصه فرهنگ و هنر که راه چاره را جراحی عرصه سیاست‌گذاری و مدیریت موسیقی کشور می‌داند حتی اگر عمیقا دردناک باشد.
کاراکترسازی‌ای که یک‌شبه رخ نداده است
ارجمند با ارائه تعریفی از برندسازی شخصی یا پرسنال‌برندینگ، گفت: «برندسازی شخصی یا پرسنال‌برندینگ، روشی است که با آن، در ذهن مخاطب، تصویر و اعتبار و ارزشی خاص برای خودمان ایجاد می‌کنیم. فرآیندی که ساسی‌مانکن و امثالهم با پیگیری آن در طول چند سال، برای خود کاراکترسازی کرده و به واسطه‌اش نفوذ قابل توجه‌ای در نسل نوجوان و جوان یافته‌اند. پس این اتفاق یک‌شبه رخ نداده و حاصل پروسه‌ای حساب‌شده است.»
سبد موسیقی اصیل و هنری خانواده‌ها نسبتا خالی‌ست و جای بررسی جدی دارد
این موسیقی‌شناس قومی و استاد دانشگاه در پاسخ به این که چه شد که سبد فرهنگی خانواده‌ها آن‌قدر خالی ماند که با تتلو و ساسی‌مانکن پُر شد، گفت: «به اعتقاد من، ما ناچاریم کم‌کاری‌های خود را در مقاطع زمانی گوناگون بپذیریم و قبول کنیم که سیاست‌گذاران فرهنگی‌مان طی چهار دهه گذشته، اشتباهاتی در حوزه سیاست‌گذاری و مدیریت هنری کرده‌اند و آن این که مدل رفتاری‌شان موجب ایجاد گسستی عمیق بین اهالی فرهنگ و هنر و دولت‌ها شده است.»
ناچاریم کم‌کاری خود را بپذیریم و قبول کنیم که سیاست‌گذاران فرهنگی‌مان طی چهار دهه گذشته، اشتباهاتی در حوزه مدیریت هنری داشته‌اند
او تاکید کرد: «بنابراین در کمبود آثاری درجه یک و فراگیر برای تمامی اهالی جامعه و معرفی آن‌ها از کانال‌های رسمی مثل صداوسیما، طبیعی است که سبد فرهنگی خانواده‌ها با آثاری از تتلو و ساسی‌مانکن پُر شود. هم‌چنین فراموش نکنیم هنوز مشروعیت موسیقی مورد سوال است و برنامه‌ای جامع و رسمی برای مدیریت و توسعه این هنر وجود ندارد.»
این مطلب را هم بخوانید:
◾️از «جنتلمن» تا «تهران-توکیو»؛ وقتی همه خوابیم
او ادامه داد: «با احترام به دستور دادسرای ارشاد تهران یا هر نهاد نظارتی دیگری برای برخورد با تولید و پخش‌کنندگان این‌گونه آثار، معتقدم باید مدیران فرهنگی‌ای را هم که با روش مدیریتی غیرعلمی و بدون توجه به واقعیات جامعه و بی‌آینده‌نگری، به گونه‌ای عمل کرده‌اند که اکنون دستگاه‌های رسمی سهمی اندک در پُرکردن سبد موسیقی خانواده‌ها داشته باشند، احضار کنند. ما سال‌هاست تذکر داده و اعتراض کرده اما نتیجه‌ای نگرفته‌ایم، چرا که چنین روزی را می‌دیدیم که یک ویدئوکلیپ، پایه‌های فرهنگ و هنرمان را به لرزه درآورد و نگرانی جامعه و دولت را برانگیزد آن هم اثری سخیف و مبتذل.»
جراحی در سیاست گذاری فرهنگی که انجامش در کنار دردناک‌بودن و احتمال خطر، نیاز به متخصص دارد
ارجمند در پاسخ به این که اگر بپذیریم از دست‌دادن فرصت تربیت گوش موسیقایی کودکانمان است که در نوجوانانی به مخاطبان ساسی‌مانکن تبدیل‌شان کرده است، آیا همچنان فرصتی برای جبران هست، گفت: «به عقیده من دیر شده است. در عصر حاکمیت مجازی، دولت‌ها بخش مهمی از دامنه نفوذ خود را از دست داده‌اند و یکی از صدها نمونه‌اش، دیده‌شدن هزارباره ویدئوی اعتراض یک سرباز به رفتار نماینده مجلس بدون آن که نهادی رسمی نقشی در انتشار آن داشته باشد، بود.»
اگر کاری نکنیم باید فرورفتن یک‌یک کودکان و نوجوانان‌مان را در مانداب تتلیسم و ساسی‌مانکنیسم به نظاره بنشینیم
او در پایان صحبت‌های خود افزود: «به باور من با شیوه‌های سلبی مثل فیلترینگ نیست که مشکلات حل می‌شود و یکی از مهم‌ترین راه‌حل‌های موجود، جراحی پیکره سیاست‌گذاری فرهنگی همراه با آگاهی‌بخشی و ایجاد زیرساخت‌هاست. ساسی‌مانکن و تتلو نه نخستین بوده‌اند و نه آخرین و تنها راهکار ما در برابرشان جراحی‌ای است که انجامش در کنار دردناک‌بودن و احتمال خطر، نیاز به متخصص دارد. متخصصینی از حوزه موسیقی، جامعه‌شناسی و روانشناسی که نسخه‌ای درست برای سیاست‌گذاری در عرصه موسیقی تجویز کنند. مدیران دستگاه‌های موسیقی نیز باید از متخصصین این رشته باشند و با نگاهی عمل‌گرا، ضمن به رسمیت‌شناختن فضای مجازی، آگاهی‌بخشی کنند و همت‌شان را بر ایجاد زیرساخت‌هایی برای تولید آثار موسیقایی مناسب بگذارند. در غیر این صورت، آن‌چه باید به نظاره‌اش بنشینیم فرورفتن یک‌یک کودکان و نوجوانان‌مان در مانداب تتلیسم و ساسی‌مانکنیسم است.»
۵۸۲۵۹
نظر شما