مردی که تنها خرابکاری بلد است

فرید زکریا
عقل سلیم عمومی در واشنگتن متفق القول اعتقاد دارد که باراک اوباما رئیس جمهوری آمریکا با تغییر در سیاست این کشور در قبال رژیم صهیونیستی در هفته گذشته میلادی مرتکب اشتباهی اساسی شد. اما حقیقت این است که این بنیامین نتانیاهو نخست وزیر رژیم صهیونیستی بود که خلف وعده کرد، سیاستی که هر بار تحت فشار سیاسی قرار می گیرد به آن روی می آورد. او در کوتاه مدت شاید برنده میدان باشد اما در بازه زمانی طولانی تر درست مانند وزیر امور خارجه اتحاد جماهیر شوروی سابق است که تاریخ از او عبور کرد.

سخنرانی ایهود اولمرت نخست وزیر سابق رژیم صهیونیستی در کنست در سال 2008 میلادی را به یاد آورید:" ما باید بازی را در بیت المقدس به همسایگان عرب خود واگذار کنیم و به همان مرزهای 1967 بازگردیم. "زمانی که ایهود اولمرتی این سخنان را بر زبان می راند که خود به تندروی شهره عام و خاص است باید اعلام کرد که بر مبنای نظر وی اسراییل باید 6 درصد از کرانه باختری را نگاه دارد و مابقی را واگذار کند. ایهود باراک هم که اکنون جامه وزارت دفاع را بر تن دارد در سالهای نخست وزیری در دهه نود همین اعتقاد را داشت .

در زمان ریاست جمهوری جورج بوش هم، نه وی و نه خانم کاندولیزا رایس در جامه وزیر امور خارجه نظر چندان متفاوتی با آنچه در بالا قید شد، نداشتند . بوش در سخنانی در سال 2008 میلادی در این خصوص گفت:به باور من هرگونه قرار داد صلحی میان آنها باید با مرزهای 1949 تطبیق داشته باشد و البته حقایق امروزه روز را هم باید مدنظر داشت .
در نوامبر سال گذشته هم بیانیه ای صادر شد که مفاد آن از این قرار بود:" ایالات متحده بر این باور است که از طریق مذاکرات محکم و اصولی ، دو طرف می توانند بر سر نتیجه ای با هم توافق کنند که مبنایی باشد برای پایان مناقشه. بر اساس این توافقنامه فلسطینی ها هم به هدف خود برای اعلام استقلال و برخورداری از سرزمینی واحد خواهند رسید و اسراییلی ها به به صلحی خواهند رسید که در سایه آن امنیت آنها نیز تامین شود."این بیانیه را نه باراک اوباما نوشته بود و نه آقای جورج بوش و نه حتی خانم رایس. بیانیه متعلق به یازدهمین روز از ماه نوامبر سال 2010 میلادی بود و نویسنده آن هم خانم هیلاری کلینتون وزیر امور خارجه است.

امروز بنیامین نتانیاهو تاکید دارد که سخن گفتن از مرزهای 1967 خیانت است و مرزهای جدید باید با مرزهای آن زمان تفاوت بسیاری داشته باشد. بنابراین می بینید که ظرف سه سال اولمرت از تصحیح جزئی در مرزبندی ها سخن می گوید و بی بی از تفاوت های چشمگیر. مشخص است که نتانیاهو در این پرونده بیش از آنکه با دیگران درگیر باشد با خود درگیر است. با این همه باز هم گمان می کنید که این اوباما بود که تغییر موضع داد؟ چرا بی بی یک تفاوت مرزی ساده را تبدیل به مناقشه ای جدی کرد؟ آیا این مناقشه به نفع امنیت رژیم صهیونیستی است یا حتی اندک اتحاد این رژیم با متحد اصلی و استراتژیکش را هم از او می گیرد؟ آیا این موضع گیری ها مشکلات اسراییل را بیشتر نمی کند؟ جواب تمام این پرسش ها منفی است اما این قبیل حرکت های نتانیاهو منجر به جلب حمایت برای وی در داخل شده و ائتلاف شکننده او را محکم تر می کند. شاید برخی بی بی را چرچیل بدانند اما وی بیشتر به یک فرمانده جنگ ساده داخلی می ماند. وی بیشتر مایل به حفظ سمت خود است تا تامین امنیت رژیم صهیونیستی.

اصلی ترین گردش در سخنان باراک اوباما جایی بود که وی به صراحت اعلام کرد ارجاع پرونده فلسطین به شورای امنیت سازمان ملل را صحیح نمی داند. وی آشتی فتح و حماس را هم زیر سوال برد.وی حتی از ایده فلسطین بدون قدرت نظامی هم که سالهاست مد نظر اسراییلی ها است حمایت کرد.
سخنان باراک اوباما در خصوص مرزهای 1967 و غیرقابل بازگشت بودن آنها نشان داد که وی در جهانی زندگی می کند که مدتهاست دیگر وجود خارجی ندارد. اصلی ترین تهدید برای اسراییل امروز ، ارتش فلسطین نیست. این رژیم قوی ترین قدرت اقتصادی و نظامی در منطقه است و البته تسلیحات هسته ای هم در اختیار دارد. اصلی ترین تهدید اسراییل امروز تکنولوژی جدید است : موشک ها و تسلیحات میکروبی. امروز موجودیت اسراییل آن اندازه مورد سوال و پرسش نیست که ماهیت دموکراتیک مورد ادعای این رژیم. این رژِم همچنان میلیون ها فلسطینی را در شرایط چگونگی نگاه داشته است : نه می توانند رای بدهند و نه سرزمینی از خود دارند.

مسیر حل مناقشه میان اسراییل و فلسطین بیست سال است که مشخص است . اسراییل باید بخش اعظم زمین های 1967 را به فلسطینی ها بازگرداند و در مقابل امنیت بخرد. به همین دلیل است که نام این پروسه را زمین در برابر صلح گذاشته اند. مشکل اینجاست که بی بی هیچ گاه این پروسه را قبول نداشت. استراتژی او خلق مانع و چالش است ، ایجاد فضایی مبهم و منتظر شدن. اما صلح یک روز از همان راهی فراخواهد رسید که مردم بیست سال است در مورد آن صحبت می کنند. در آن فضا همگان نتانیاهو را مردی می دانند که پیش از آن دولتمردی آمد که صلح را برای اسراییلی ها به ارمغان آورد. همگان او را یک ویرگول یا نشانه در تاریخ خواهند دانست و نه چیزی بیشتر.
واشنگتن پست 26 می / ترجمه: سارا معصومی

5151