آبروی ورزش  ایران در خطر

آیا با هر مدالی که ورزشکاران ایرانی می‌گیرند، کشورمان به افتخار جهانی نمی‌رسد؟

سعید اکبری؛ یوسف کرمی قهرمان سابق تکواندو ایران، یادی از گذشته می‌کند و می‌گوید: «شما وقتی در دهکده بازی‌های المپیک قدم می‌زنید. ورزشکاران را می بینید که مدال‌های رنگارنگ به گردن‌شان انداخته‌اند. آنها را می‌بینید که مدرن‌ترین امکانات در اختیارشان است، حسرت می‌خورید. المپیک جایی است که ما باید با تمام توان و با بهترین امکانات حاضر شویم.»

این جملات را ورزشکاری می‌گوید که تجربه کسب مدال در آوردگاه بزرگ و تاریخی المپیک را دارد. 4 سال کشورها برای حضور در این میدان بزرگ برنامه‌ریزی و زمینه‌چینی می‌کنند تا کاروان‌شان را با آرامش خاطر و بهترین شرایط عازم رقابت‌ها کنند. بی‌دلیل نیست که در هر دوره رقابت سخت‌تر می‌شود. المپیک از نظر ورزشکاران به نوعی نمایش تازه‌ترین و به روزترین تجهیزات ورزشی هم هست، به همین خاطر هرکس از قافله عقب بماند، نمی‌تواند پا به پای رقبا پیش برود. در سال‌های گذشته همواره ورزشکاران ایرانی به این موضوع تاکید کرده اند که «امکانات‌شان به اندازه رقبا نیست». پر بیراه هم نگفته‌اند. از آنجا که تجهیزات تولیدی در ایران گاها به اندازه کیفیت نمونه‌های خارجی نیست، فدراسیون‌های ورزشی دست به دامان واردات می‌شوند تا ورزشکاران خود را مسلح کنند. به عنوان مثال در رشته روئینگ قایق‌های تولیدی هنوز به سطح کیفیت جهانی نرسیده، بنابراین ورزشکاران مجبور هستند برای رقابت از نمونه‌های خارجی استفاده کنند. در چند سال گذشته اما به دلیل به محدودیت‌ها امکان ورود بعضی از تجهیزات خارجی نیست. علی‌نژاد معاون وزیر ورزش می‌گوید: «قانون در این زمینه شفاف است و تجهیزاتی که نمونه داخلی دارند واردات آن ممنوع است. استثناهایی هم وجود دارد. اگر تجهیزات داخلی از استانداردهای جهانی فاصله داشته باشند فدراسیون‌ها می‌توانند برای تیم ملی درخواست خرید تجهیزات داخلی بدهند. به طور کلی توصیه وزارت ورزش حمایت از تولید داخلی است.»

در این بین اما یک مشکل اساسی وجود دارد. فدراسیونی‌هایی که اقدام به واردات تجهیزات مدرن روز هم کرده‌اند با مشکل عدم ترخیص کالای‌شان روبرو شده اند. پیش از المپیک قایقران‌ها در دیدار با علی‌نژاد از او خواستند تا مشکل ترخیص قایق‌های آنها را حل کند. محمدیان خزانه دار این فدراسیون شفاف در این باره پاسخ می‌‎دهد:

*تعداد قایق‌هایی که در گمرک دارید، چند عدد است؟

34 عدد.

*ارزش آنها چقدر است؟

ما با تخفیف 50 درصد، حدود 4 میلیارد تومان هزینه کرده‌ایم.

*هزینه نگهداری آنها در گمرک چقدر بوده؟

با توجه به اینکه در کانتینرها مانده و باید پول پرداخت کنیم تا اینجا 90 میلیون داده ایم. 40 میلیون دیگر هم باید بپردازیم. روزانه 400 تا 500 هزار تومان حق نگهداری می‌دهیم.

*چرا تخلیه نکردید؟

چون امکان نگهداری نیست. اگر قایق زخمی شود، با توجه به جنس کربن آن، امکانات تعمیر نداریم.

*حرف گمرک چیست؟

می‌گویند کالا ثبت سفارش نشده.

*حرف‌شان قانونی نیست؟

در سنوات گذشته ما واردات می‌کردیم. مسئولان زیربط نامه می‌دادند که تجهیزات برای فروش نیست و متعلق به فدراسیون است. کالا ترخیص می‌شد. این دوره اما می‌گویند باید ثبت سفارش می‌کردید.

*با چه کسانی صحبت کردید؟

ما را بین وزارت صمت و گمرک پاسکاری می‌کنند. آقای اورنفی معاون فنی گمرک می‌گوید کار ترخیص به عهده وزارت صمت است. خانم باقری معاون دفتر مقررات صادرات و واردات وزارت صمت هم می‌گوید کار گمرک است. حالا امروز هم با خانم باقری جلسه خواهیم داشت.

*نقش وزارت ورزش چه بوده؟

کارهای ادار طی شده. یک سال و 6 ماه درگیر هستیم. آنها هم پیگیری کرده‌اند ولی به نتیجه نرسیده‌ایم.

***

در بعضی فدراسیون‌های دیگر هم وضعیت همین است. با توجه به تغییر مقررات واردات، آنها با مشکلات تازه‌ای روبرو شده‌اند. بعد از ناکامی تیراندازهای ایرانی در روز پنجم المپیک، این بار نوبت به خانم الهام هاشمی سرمربی تیم ملی تفنگ رسید. او که از حذف ملی‌پوشان دلخور بود، حرف‌های خود را اینطور آغاز کرد: «در تیراندازی امکانات حرف اول را می‌زند مانند تفنگ و تجهیزات ورزشکاران،‌ بحث سلاح و ساچمه هم که مشخص است چقدر برای کار مهم است. هزینه کردیم و به مجارستان و کرواسی رفتیم و آنجا لوله سلاح سفارش دادیم تا تمرینات را دنبال کنیم. این همه هزینه شد تا خودمان آن را به تهران ببریم و تست کنیم تا بهترین‌ها را انتخاب کنیم اما تا روزی که به توکیو آمدیم این اقلام در گمرک باقی ماند بود. این مشکلاتی است که ما با آن دست به گریبان هستیم و باید بگویم نه تنها تحریم خارجی بلکه تحریم داخلی هم هستیم. این همه هزینه و زحمت از دست رفت. لوله سلاح چرا باید در گمرک بماند؟»

البته کمرگ اوایل امسال نسبت به اعتراضات و البته خواسته‌های فدراسیون‌ها واکنش نشان داد. مهرداد جمال ارونقی معاون فنی گمرک درباره مشکل قایقران‌ها توضیح داد: «فدراسیون مربوطه در تاریخ ۲۷ بهمن درخواستی برای ترخیص قایق‌های مذکور از گمرک قشم ارائه کرده بود. این درحالی است که در ابتدای اسفند ماه مدیر کل گمرک قشم اعلام کرده است که با وجود قبض انبار شدن قایق‌ها، هیچ سابقه‌ای در این خصوص در گمرک قشم موجود نیست! به این ترتیب نماینده فدراسیون تا کنون نسبت به اظهار کالای مورد نظر در اجرای مواد ۳۸ و ۳۹ قانون امور گمرکی اقدام ننموده و به گمرک مراجعه نکرده است.»

این از همان مشکلاتی است که مربوط به «ثبت سفارش» می‌شود و فعلا هیچ راه حلی برای رفع آن نیست.

چرا دولت کمک نکرد؟

آیا با هر مدالی که ورزشکاران ایرانی می‌گیرند، کشورمان به افتخار جهانی نمی‌رسد؟ مسئولان برای ورزشکاران پیام قدردانی منتشر نمی‌کنند؟ طلای فروغی چه جوی در جامعه به وجود آورد؟ آیا دولت نمی‌توانست با علم به اینکه امکانات ورزشی قرار است برای المپیک هزینه شود، در این مورد سخت‌گیری به خرج ندهد؟ اظهارات متین بالسینی و خانم نازنین ملایی از نظر تمام اهالی ورزش تلخ، ناگوار و عاملی برای زیر سوال رفتن وجهه کشورمان بود. ملایی بعد از صعود به نیمه نهایی مسابقات قایقرانی گفت: «شدت گرما زیاد است. بعد از مسابقه ورزشکاران دیگه جلیقه یخ به تن می کنند ولی مربی ام حوله را خیس می کند و به من می‌دهد تا خنک شوم.» متین بالسینی هم دیروز از این گفت که چطور مخفیانه از امکانات برزیل استفاده کرده چون فدراسیون نتوانسته یک تشک مخصوص را وارد کند. اظهاراتی که اگر به زبان انگلیسی ترجمه شود، در عرصه بین المللی خوبی نیست.

امروز، وقتی ورزشکاران روی سکو می روند و مدال می‌گیرند، همه شاد هستند. بر طبل شادانه می‌کوبند و از رایحه خوش مدال‌ها لذت می برند اما به وقت حمایت، معمولا خیلی‌ها خواب هستند.

المپیک میدانی است برای نمایش‌ بهترین‌ها نه زشتی‌های این چنینی.

252 252

برای دسترسی سریع به تازه‌ترین اخبار و تحلیل‌ رویدادهای ایران و جهان اپلیکیشن خبرآنلاین را نصب کنید.
کد خبر 1539276

برچسب‌ها

نظر شما

شما در حال پاسخ به نظر «» هستید.
2 + 1 =