امام حسین(ع)، احیاگر اسلام ناب محمدی

ایام ماه سعید شعبان مصادف با مناسبت های بزرگ و پر سرور اسلامی است که از جمله آن ها میلاد بزرگ پاسدار و احیاگر اسلام ناب محمدی ؛حضرت سیدالشهدا است و خواه ناخواه این مناسبت، جانفشانی های ایشان و یارانشان را در واقعه کربلا در ذهن ها و یادها زنده می کند زیرا اهمیت قیام عظیم حسینی در تاریخ و جوامع اسلامی و به ویژه عالم تشیع، برکسی پوشیده نیست. امام حسین (ع) در حقیقت بابرپایی این نهضت؛ خونی تازه و حیاتی دوباره به رگهای خشکیده‌ی اسلامی دمید که در آن عصر بوسیله جرثومه های منحطی مانند معاویه و یزید به انحطاط گراییده بود و کم کم در ارزشهای جاهلی پیشین مستحیل می گشت. با وجودیکه تا کنون هزاران نوشته درباره‌ی این حرکت اصلاحی به رشته‌ی تحریر درآمده است، ولی هنوز جامعه‌ی اسلامی نسبت به فهم بیشتر علل و انگیزه ها ، مقاصد و پایه های نظری این قیام، تشنه است و شرایط ویژه‌ی جوامع اسلامی نیز به گونه ای است که نیاز به تعمق بیشتر در سیره‌ی ائمه‌ی معصومین (ع) ، بویژه در ماهیَّت نهضت کربلا، بیشتر احساس می شود . سیره‌ی حسینی و منش امام حسین(ع) در قیام کربلا، امری نبود که یکباره شکل و عینیت یافته باشد. با بررسی دقیق حیات حضرت؛ خط سرخ اسلام خواهی در حیات ایشان مانند سایر ائمه‌ی معصومین(ع) هویدا است و بخوبی می توان مؤلفه ها و مبانی فکری این نوع رفتار را مشاهده کرد. مواضع شدید و حساب شده و مبتنی بر سنت نبوی و علوی امام(ع) در قبال انحرافات پیش آمده در عصر خلفای سه گانه و دوره‌ی معاویه، دارای آبشخور واحد فکری با مبانی اندیشه ای قیام کربلاست و هر دو از یک‌جا تغذیه می شوند. به عبارتی می‌توان ریشه های این نهضت را از ماجرای سقیفه و جایگزینی جبری خلافت و سپس ملوکیّت بجای امامت حقّه‌ی معصومین جستجو کرد قیام حسینی نه به دنبال اهداف و منافع شخصی بود و نه امام(ع) قیام کرد تا با شهادتش گناهان امت بخشیده و «بازخرید» شود. بلکه این قیام ، حرکتی جهت احیای حق و حقیقت و حفظ اسلامی بود که یزید متظاهر به فسق؛ عامدانه قصد هدم و تلاشی آن را داشت. مهمترین پایه‌ی نظری انقلاب کربلا و علت العلل آن؛ انجام فریضه‌ی امر به معروف و نهی از منکر بود و سایر پایه های نظری و انگیزه های قیام به شکل سلسله مراتبی و برخورداری از اهمیت، به شرح زیر بوده اند ـ مبارزه وجهاد با حاکم جائر و متعدّی به حدود الهی، ـ بدعت ستیزی و احیای دین، ـ تبیین چهره‌ی واقعی امامت و رهبری امت ، ـ حفظ آزادگی و دعوت به آن ، ـ حفظ عزت و گریز از ذلّت پذیری، ـ اتمام حجّت نسبت به کوفیان و مدعیان همراهی در قیام