گم کرده راه خانه تو کفر گفته ام

یا رب، سلام!- 2

دستها- یا مُقیم(نگهدار)!

یا رب، سلام!

از لابه­لای دود...

          از باغ­های وَهم...

            از آرزوی خار فرو مانده در کویر

                                 از صبح­های دیر!

                  از خواب­های ماه...

                            ماه­ی که روزه­دار...

                               ابروی آسمان سحرگاه می­شود...

                                                          بیرون پریده­ام

ابرم که سالها...

         خورشید روی پشت...

                             نوری ندیده­ام

یارب سلام!

دلتنگِ دلنشینیِ شبهای ماه تو...

                          سجاده زیر پا...

                               خم مانده در رَدا...

                                  گم­کرده راه خانه تو، کفر گفته­ام

در کوچه غبار...

           محروم از بهار...

                            بیدار، خفته­ام

بی­تو چگونه برگ...

              دستان زِبر شاخه خود را رها کند؟

یا ابر مهربان...

         فرزند تشنه را

                  - باران صبح را-

                                     از خود جدا کند؟

بی­تو چگونه کوه...

         آن کوه سربه­زیر...

             توفان سالهای عبور گذشته را...

                                                 نادیده بگذرد؟

بی دستهای تو...

          دریا چگونه بگذرد از موجهای خود؟

                   ساحل چگونه باز نشیند به جای خود؟

ای سایبان مهر!

           بیرق به بام جان پریشان من زدی

آرامشی که باز...

              خیمه به دشت مضطرب جان من زدی

دست حضور تو...

            با شانه­های من...

                      کاری شبیه تشنه­گی و آب می­کند

دستان مادرانه ذکر خیال تو...

                  طفل دعای خام مرا خواب می­کند

بالابلند شوق!

          ای پرکشیده سایه مهر تو بر سرم!

                          از ذره کمترم...

                     با دستهای خالی و سرشار آرزو...

                                     از راه آمدم

                                      در سایه محمد و آل محمدم.