نقاط حادثه همچنان قربانی می‌گیرند

بیش از هزار نقطه حادثه‌خیز در کشور وجود دارد و از سالیان گذشته وزارت راه‌وترابری و سازمان راهداری و حمل ونقل جاده‌ای برای رفع این نقاط برنامه‌ریزی انجام دادند و قرار شد هرچه سریعتر این نقاط اصلاح شوند اما با گذشت سال‌ها این کار گویا از دستور کار خارج شده و نه تنها به کندی انجام می‌گیرد بلکه ظاهراً فراموش شده است. در حالی نقاط حادثه‌خیز همان‌طور که از نامش پیداست از اهمیت بسیاری برخوردار است و سهل انگاری در رفع این نقاط در سطح جاده‌های کشور تبعات سنگینی در پی خواهد داشت.

امروز برخی از حوادث ناگوار در جاده‌ها به این مسئله برمی‌گردد و ما در جاده‌های مختلف کشور مانند جاده هراز و فیروزکوه با چالش‌های اساسی مواجه هستیم. این در حالی است که مسئولان امر به سادگی از کنار این مسئله می‌گذرند و ظاهراً ایمنی جاده‌ها در حاشیه قرار گرفته است. وزارت راه وترابری آنقدر درگیر تغییر و جا به جایی مدیرانش شده است که فراموش کرده باید به امور حمل‌ونقل کشور ساماندهی کند اما با این تغییرات پیاپی مجال کار کردن از مدیران را گرفته است.

از جهتی این تغییرات هم اگر برای بهبود وضعیت بود و فردی می‌آمد که تجربه و تخصص در امور مربوطه را داشت، می‌توانستیم امیدوار باشیم اما در حال حاضر اینگونه نیست. روزی در وزارت راه و ترابری شعار می‌دادند اول راهداری بعد راهسازی اما اکنون راهداری را فراموش کرده‌اند و فقط به راه ساختن توجه می‌کنند. البته آن هم بدون رعایت استانداردها در حال انجام است. با این حال وزارت راه وترابری نشان داده برنامه‌ای برای انجام پروژه‌های در دست اجرا ندارد. نمونه آن اصلاح نقاط حادثه‌خیز است که تنها مسئولان وعده دادند اما در عمل کاری انجام نشده است. مسئولان به آسانی کمبود بودجه را بهانه می‌کنند اما آیا با همین منابع نمی‌توان این کار را به سرانجام رساند. اصلاح این نقاط به اندازه‌ای مهم است که باید در اولویت برنامه سازمان راهداری و حمل ونقل جاده‌ای قرار گیرد اما متأسفانه آقایان بهانه می‌آورند.

در حالی که اگر پروژه رفع نقاط حادثه‌خیز به ادارات راه‌وترابری استان‌ها واگذار شود، آنها با توجه به منابعی که در اختیار دارند، می‌توانند این کار را انجام دهند. به عبارت دیگر اصلاح نقاط حادثه خیز بر عهده ادارات راه وترابری استانها و جزو وظایف آنها ست اما گویا آنقدر مدیران دغدغه تغییر و جا‌به‌جایی را دارند که این مسائل فراموش شده است و تنها مدیری می‌آید تا چند صباحی باقی بماند و همه چیز را تغییر دهد و برود. دوباره روز از نو روزی از نو، انگار نه انگار ایمنی جاده‌ها امری حیاتی به شمار می‌آید.