به گزارش خبرآنلاین، تهران و پنچ شهر دیگر ایران، آخرین هفته بهمن امسال شاهد برگزاری بیست و هفتمین جشنواره موسیقی فجر بودند؛ رویدادی هنری که هنوز تکلیفش مشخص نیست و در هر دوره نوایی تازه کوک می‌کند.
در تمام این سال‌ها، هر کس که دبیر جشنواره موسیقی فجر شده، چون هیچ نت نوشته شده‌ای پیش رویش نداشته، ساز خود را زده و آهنگ مورد علاقه‌اش را نواخته است. برای همین دوره‌ای موسیقی نواحی مقام یافته، سال دیگر گروه‌های ارکسترال صحنه را از آن خود کرده‌اند، وقت دیگر نوبت به سنت گرایان رسیده است و....
در دو دوره اخیر جشنواره موسیقی فجر هم که چوب رهبری‌اش به دستان حسن ریاحی سپرده شده، تغییر و تحول‌های زیادی رخ نموده است. در واقع جشنواره امسال، رونوشتی از دوره بیست و ششم بود که هر دو با کارنامه یک ربع قرن گذشته این رویداد، تفاوت‌های زیادی دارند.
پنج سالی می‌شود که جشنواره موسیقی فجر میزبان گروه‌های پاپ شده است. سه سال اول، نوازندگان و خونندگان این عرصه در بخش رقابتی هم روی صحنه رفتند که از پارسال حضورشان تنها به بخش جنبی محدود شد. این تصمیم برآمده از این تحلیل بود که موسیقی پاپ ایران به لحاظ آهنگسازی و ترانه سرایی به سطح کیفی مناسبی نرسیده و تکلیفش هنوز با خودش روشن نیست؛ نظری که در باره‌اش می‌توان زیاد گفت و شنید.(اینجا) (اینجا) (اینجا)
با این حال، اجرای گروه‌های پاپ در برج میلاد، پر تماشاگر‌ترین برنامه‌های جشنواره امسال بود (اینجا) که هم آمار تماشاگران را بالا برد و هم کسری بودجه برگزار کنندگان را تامین کرد. (اینجا)کنسرت‌های پاپ، بیشترین نقش را در مفرح ساختن این رویداد و تبدیل آن به یک جشن داشتند. (اینجا) (اینجا)
تالار ایوان شمس، امسال میزبان هنرمندان خارجی شده بود که بجز گروه بلوز بازار، دیگران چنگی به دل نمی‌زدند. (اینجا) حضور این گروه‌ها از شش کشور، نه از نظر کمی رضایت بخش بود و نه انتظارات کیفی را برآورده می‌ساخت. (اینجا)
دیگر مورد مسئله ساز جشنواره بیست و هفتم، تغییر رویه‌هایی بود که محدودیت‌هایی را برای برخی از گروه‌های ایجاد کرد. (اینجا) هرچند به نسبت پارسال، این تنگنا‌ها در سالن برج میلاد کمی گشایش پیدا کرده بود. (اینجا) (اینجا)
توجه به جوانان، شعار اصلی سال های اخیر جشنواره شده است. بخش رقابتی موسیقی فجر هم تنها به همین گروه سنی از هنرمندان تعلق دارد و جوایرش را به آنان اهدا می‌کند. (اینجا) اما با وجود این توجه، کار‌شناسان اعتقاد دارند که جوانان به چیزی بیش از این نیاز دارند تا بتوان در آینده شاهد پویایی موسیقی ایران بود. (اینجا)
اجرای ارکسترهای بزرگ از همان نخسیتن سال برگزاری جشنواره، همیشه یکی از اصلی‌ترین برنامه‌های این رویداد بزرگ موسیقایی بوده است. ارکستر سمفونیک (اینجا) هر سال در جشنواره نواخته و ارکستر ملی (اینجا) هم از بدو تاسیس (سال 1377) به استثناء دوره بیست و پنجم در آن حضوری پررنگ داشته است. با وجود آنکه اجراهای ارکسترهای بزرگ همیشه مورد استقبال تماشاگران قرار گرفته، اما آن‌ها با مشکلات ساختاری و پشتیبانی مواجه هستند که مدیران برای رفع آن‌ها باید فکری بکنند. (اینجا)
حضور بزرگان و پیشکسوتان هنر کشور در جشنواره موسیقی فجر، یکی از انتظارات بدیهی علاقمندان است که امسال به خوبی پاسخ داده نشد. تک نوازی و هنرنمایی چهره‌هایی چون جلال ذوالفنون، کیوان ساکت و مسعود شعاری اگر چه مغتنم بود، اما به هیچ وجه کافی نبود.(اینجا)
اگر چه هیچ‌گاه انتظار نمی‌رود بخش پژوهشی جشنواره موسیقی فجر پر مخاطب باشد، اما توقع می‌رود که حداقل در فضای دانشگاهی، رسانه‌های تخصصی و نزد کار‌شناسان مورد استقبال قرار بگیرد که هیچ‌گاه چنین نبوده است. امسال هم این بخش از جشنواره کمتر کسی را راضی کرد. (اینجا) (اینجا)
مراسم اختتامیه بیست و هفتمین جشنواره موسیقی فجر هم از فرط کلیشه‌ای و تکراری بودن، نقطه پایان خوبی برای یک هفته کار و تلاش برگزار کنندگان و هنرنمایی موسیقی‌دانان نبود که می‌شد با کمی خلاقیت، به آن حال و هوای بهتری بخشید. (اینجا)
58245
نظر شما