زلنسکی و بازی پوتین و ترامپ در اتاق بیضی

بعد از انقلاب مردم و حاکمانشان که خواهان انقلابی ملی بودند به عمد از شوروی آن روزگار پرهیز می کردند تا از اتهام سوسیالیستی بودن بگریزند. بعضی از رهبران انقلاب حتی بارها و بارها به آمریکا سفر می کردند تا حسن نیت خود را ثابت کنند. نتیجه؟ نتیجه این که بعد از یکی دو سال آمریکا شروع می کرد به پدرسوخته بازی درآوردن و علیه همان انقلاب توطئه چینی کردن تا آن جا که کشور بیچاره چاره ای نداشته باشد جز آن که به دامان برادران روس بیفتد. بعد هم آمریکایی ها شروع می کردند به سلیطه بازی و کمونیست هراسی راه انداختن و زیرجُلکی با رقیبِ در ظاهر و رفیقِ در باطن، آن کشور نگونبخت را چاپیدن. ماجرای اوکراین هم یک سناریوی کاملا مشخص و معین داشت. اول آن که داستان را طوری چیدند که زلنسکی خدا زده چاره ای جز قهرمان بازی نداشت. از یک طرف با شیر نر خونخواره ای به نام پوتین مواجه بود که اگر ذره ای به او باج می داد معلوم نبود تا کجاها باید به او پا بدهد. یعنی اصلا حد یقف رفیق پوتین معلوم نبود. از طرفی زورش هم به آن زاییده و بالیده در دامان پاک کا گ ب نمی رسید. تنها چاره تکیه دادن به هیولایی به نام ناتو و اتحادیه اروپا و برادران ایالات متحده بود. بازی کاملا برای زلنسکی باخت باخت بود. اگر اندکی از خرد بهره داشت باید می گفت:

شکوه تاج سلطانی که بیم جان در آن درج است

کلاهی دلکش است اما به ترک سر نمی ارزد

اما نگفت. رسانه های قالتاق اروپایی و آمریکایی از یک کمدین دست چندم اروپایی از همه جا بی خبر یک شبه آرنولد شواردزنگر ساختند. کت و شلوار را از تنش بیرون آوردند و لباس رزم بر او پوشاندند و انداختندش وسط معرکه ای که مسلمان نشنود کافر مبیناد!

زلنسکی بنده خدا هم وهم برش داشت که اوکراین سیراماسترای اروپاست و او هم در قامت فیدل کاسترو مشغول به نبرد با اهریمن شرق است و تا ذره ای از خاکش در دست اشغالگران است لباس رزم از تن بیرون نخواهد کرد! مادر مرده نمی دانست که فیدل و رفقایش هم با این که اصل جنس بودند و جدی جدی اهل مبارزه و بزن بزن، در نهایت قربانی بازی روس و آمریکا شدند و بر سرشان همان آمد که سرمایه سالاران و رفقای کمونیست می خواستند. از همه مضحک تر دوستان اصلاح طلب و اصولگرای ما بودند که مثل همیشه همه چیز را به سطح بازی استقلال و پرسپولیس تقلیل می دهند. یعنی جدی جدی یک طرف ماجرا شد طرفدار زلنسکیِ مشنگِ بازی خورده و طرف دیگر شد طرفدار روسیه متجاوز. بگذریم که واقعا پرداختن به این موضوع حال بهم زن است و مایه خجالت.

آری؛ بازی آن قدر رو بود که بعد از مدت کوتاهی خیلی ها نوشتند از نحوه برخورد آمریکایی ها و شُل کن سفت کنی که به راه انداخته اند کاملا پیداست که نمی خواهند جنگ اوکراین و روسیه خاتمه پیدا کند. ناتو هم که اصلا بی خیال اوکراین شد. اروپایی ها هم فقط این قدری از زلنسکی بخت برگشته حمایت کردند که پوتین کل اوکراین را نبلعد چرا که معلوم نبود فردا به بهانه عقب راندن ناتو از مرزهای جدیدش تا کجاها بخواهد پیشرفت کند. با این حال زلنسکی راه پس و پیش نداشت. اگر اوکراین را به حال خود رها می کرد نامش به عنوان یک بُزدل واداده در تاریخ ثبت می شد و اگر می خواست بازی را ادامه دهد باید به کدام دیوار تکیه می داد؟ این خاله بازی ادامه داشت تا این که سر و کله کاسبِ اعظم پیدا شد. ترامپ که حتی به بچه هایش پول توجیبی بی حساب کتاب نمی دهد همان اول ماجرا درآمد که سهم ما از این همه ریخت و پاش چه می شود؟ و اصلا این جنگ چه نفعی برای ما دارد؟ این حرف ها را از همان روز اولی که قرار بود سر کار بیاید می گفت تا این که دیشب زلنسکی بیچاره را به اتاق بیضی کشاند و یک مظلوم کشی واقعی به راه انداخت. نامردها حتی نحوه لباس پوشیدنش را مسخره کردند. نه ذره ای حرمت میهمان را نگاه داشتند و نه حتی گفتند جلوی چشم این همه دوربین و خبرنگار کمی حفظ ظاهر کنیم. هرچه می توانستند بار آن بدبخت کردند و حتی وقتی خواست یک کلام جوابشان را بدهد کاسبکار اعظم به او گفت: لازم نکرده، تو قبلا به اندازه کافی حرف زده ای!

بازهم قسمت دردناک ماجرا اصلاح طلبان و اصولگرایان خوشمزه ما بودند. اصلاح طلبان که اصلا انگار نه انگار. قهرمان پوشالی شان را جلوی چشم همه دنیا به لجن کشیدند اما آن ها درست مثل بچه پرروها نوشتند: رفتار قهرمانانه زلنسکی در کاخ سفید! اصولگرایان نازنین هم که انگار در هر شرایطی وظیفه دیگری جز فحش دادن به برجام و مذاکره ندارند نوشتند: این هم نتیجه اعتماد به آمریکا و اروپا! همان بچه بازی های همیشگی دو طرف بی آن که ذره ای حرف حساب و دلسوزی برای منافع ملی در آن دیده شود. البته از انصاف نگذریم تا آن جا که من دیدم بهترین مطلب را سهند ایرانمهر نوشت که الحمدلله سیاسی به معنای مرسوم و معمول کلمه نیست. حرف حساب سهند این بود که هم روسیه و هم آمریکا از این بلاها بر سر متحدانشان بسیار آورده اند و اصلا در عالمی که برای خودشان تعریف کرده اند هیچ چیزی جز منافع اهمیت ندارد. بله، داستان زلنسکی و اوکراین هنوز تمام نشده است اما برای آن هایی که حقیقتا اهل عبرتند تا همین جایش هم درس های زیادی داشته.