از ابتدای پیروزی انقلاب اسلامی، پرچم مبارزه با صهیونیسم در دست ایران بوده و مردم کشورهای مختلف - و نه لزوما دولت‌ها - با آن همراه شده‌اند.
تاسف اور است که کشورهای قدرتمند مسلمان غالبا در قضیه رویارویی با فلسطین کنج عافیت گزیده‌اند و اگر چه گاه و بیگاه کمک‌های سیاسی و مالی به مردم ستمدیده فلسطین کرده‌اند اما هرگز حاضر نشده‌اند نقش تهدیدکننده اسرائیل را بازی کنند. به همین دلیل است که در تحریم اسرائیل همداستان نشده‌اند. لابد توجیه این رفتار، منفعت ملی کشورشان بوده و منافع جهان اسلام برای‌شان جایگاهی نداشته است. شاید اگر در ۴-۵ دهه گذشته کشورهای اسلامی استراتژی مقتدرانه‌ای اتخاذ می‌کردند امروز نه اسرائیل، اسرائیل امروز بود و نه ملت فلسطین هر روز مظلوم‌تر از دیروز می‌شدند.
اما چه باید کرد؟ در حالی که فلسطین برای اکثر کشورهای عرب منطقه، مسئله نیست و جز چند شعار و اجلاس بی‌محتوا و بی‌ثمر از آنها صادر نمی‌شود، باید به این تن داد که مردم غزه هر روز قربانی شوند و بر شهدای‌شان افزوده شود؟
این اعتقاد ما به اینکه خون مظلوم، گریبان ظالم را خواهد گرفت بارها تجربه شده اما آیا ادامه مسیر گذشتهٔ مقاومت، باعث خسارت بیشتر به مردم فلسطین- به خصوص غزه - نمی‌شود؟
اسرائیل نشان داده است به هیچ پیمانی حتی آتش بس‌هایی که خودش پیشنهاد کرده یا با آن موافق بوده پایند نیست. در همین هفته‌های اخیر با سبعیت هرچه بیشتر مردمی را که به امید آتش بس به خانه‌های ویران و نیمه ویران‌شان برگشته بودند هدف بمبهای متعدد قرار داد و صدها نفر را به شهادت رساند.
از سویی تقشه‌ای که نتانیاهو بدنبال آن است علاوه بر کشتار نسلی، کوچ اجباری شهروندان به کشورهای دیگر است. هنوز فلسطینی‌هایی که دهها سال است در اردن و… به سر می‌برند در شرایط نابسامانی زندگی می‌کنند و افزوده شدن صدهاهزارنفر دیگر، قطعا فلاکت را بیشتر خواهد کرد.
ادامه راه کنونی از طرف فلسطینیان به نابودی بیشتر آنها می‌انجامد و این نگرانی وجود دارد که انگیزه‌های آنها ولو بصورت تدریجی کاهش پیدا کند. تردیدی نیست که جنایتهای اسرائیل کینه‌ای را در دل کودکان و جوانان غزه کاشته که روزی به آتشفشان تبدیل خواهد شد و انشاءالله اسرائیل را نابود خواهد کرد اما تا آن موقع کشورهای اسلامی و از جمله ایران باید برای صیانت از جان این مردم کاری بکنند. کاری که ادامه فعالیتهای سیاسی و نظامی امروز نباشد.
نظر شما