ریحانه اسکندری: در مارس ۲۰۲۵، سریال «Adolescence» از پلتفرم نتفلیکس پخش شد و خیلی زود، فراتر از یک درام تلویزیونی صرف، به یکی از مهم‌ترین پدیده‌های فرهنگی و اجتماعی سال بدل شد.
این مجموعه بریتانیایی که به کارگردانی فیلیپ بارانتینی و به قلم جک تورن ساخته شده، با تهیه‌کنندگی مشترک شرکت‌های مطرحی چون Plan B Entertainment (متعلق به برد پیت)، Warp Films و Matriarch Productions، با استقبال چشم‌گیری روبه‌رو شد. داستان سریال، حول محور یک نوجوان بحران‌زده و قتلی تکان‌دهنده می‌چرخد که لایه‌های عمیق‌تری از خشونت، فشارهای روانی، و تأثیرات ویرانگر فضای مجازی را آشکار می‌کند.
با بازی درخشان اوون کوپر، استیون گراهام، هانا والترز و ارین دوهرتی، «Adolescence» به سومین سریال انگلیسی‌زبان پربیننده تاریخ نتفلیکس تبدیل شد و تحسین گسترده منتقدان، معلمان، سیاست‌مداران و تماشاگران را به‌دنبال داشت.
از جمله، کیر استارمر، نخست‌وزیر بریتانیا، از این سریال تمجید علنی کرد و آن را وارد برنامه‌ی درسی مدارس کشور نمود؛ اقدامی بی‌سابقه که نشان از تأثیرگذاری بی‌واسطه‌ی این اثر دارد.
جک تورن، یکی از خالقان این مجموعه، در زمان انجام این مصاحبه به‌تازگی از دفتر نخست‌وزیر بریتانیا، کیر استارمر، دیدن کرده بود تا درباره‌ی تأثیر چشمگیر سریال بر افکار عمومی و راهکارهای عملی برای حل بحران‌هایی که در آن بررسی شده، گفت‌وگو کند.
سریالی که به دغدغه‌ای ملی بدل شد
در حرکتی نادر، استارمر نه‌تنها به تمجید علنی از این سریال پرداخته، بلکه آن را به بخشی از برنامه‌ی درسی مدارس سراسری بریتانیا بدل کرده است؛ تصمیمی که نشان می‌دهد او تماشای «Adolescence» را برای همه‌ی نوجوانان ضروری می‌داند.
البته در سوی دیگر، برخی چهره‌های جنجالی نظیر ایلان ماسک و کمی بادنک، رهبر حزب محافظه‌کار، تئوری توطئه‌ای بی‌اساس درباره شخصیت اصلی سریال مطرح کرده‌اند. نتیجه؟ واکنشی جنجالی در رسانه‌ها.
اما فارغ از مناقشه‌های سیاسی، «Adolescence» تعریفی تازه از موفقیت انفجاری و تکان دهنده در نتفلیکس را ارائه داده است. این درام تلخ که پیچیدگی روحی و روانی د یک نوجوان به‌هم‌ریخته و قتلی که مرتکب می‌شود را به دقیق ترین شکل ممکن به تصویر کشیده است در حال حاضر سومین سریال انگلیسی‌زبان پربیننده‌ی تاریخ نتفلیکس است.
از لیورپول تا جهان: داستانی جهانی با ریشه‌های محلی
جوانه‌ی اولیه‌ی این پروژه، در ذهن استیون گراهام ــ بازیگر و یکی از سازندگان ــ زمانی شکل گرفت که از قتل یک دختر نوجوان در زادگاهش، لیورپول، شوکه شد. این حادثه او را به تفکر واداشت؛ چه چیزی در جامعه‌ی امروز نوجوانان را به این مرز رسانده؟
نقش شبکه‌های اجتماعی در این مسیر چیست؟ و آیا هنوز امیدی برای تغییر وجود دارد؟
او و همسرش، هانا والترز، در دوران پاندمی متوجه شکاف عمیقی میان خود و فرزندان نوجوان‌شان شدند؛ شکافی که با تلاش مشترک، گفت‌وگو و فهم متقابل ترمیم شد و به الهامی برای روایت سریال انجامید.
فُرم جسورانه، روایت بی‌وقفه
فیلیپ بارانتینی، کارگردان سریال و خالق سبک یک‌تِیکِ آن، با رویکردی نوآورانه و در عین حال دشوار، هر قسمت را در یک برداشت پیوسته فیلم‌برداری کرده است. تیم سازنده چهار هفته برای هر قسمت زمان گذاشته‌اند؛ سه هفته تمرین و هفته‌ی آخر ضبط، با دو برداشت در روز. بارانتینی می‌گوید: «وقتی با یک قصه‌ی خاص سروکار دارید، این شیوه‌ی روایت نفس‌گیر جواب می‌دهد. اما محدودیت‌های خاص خودش را دارد.»
نقطه‌ی اوج: اپیزود سوم
تورن می‌گوید نوشتن اپیزود سوم ــ که تقریبا تمام مدت، تنها میان جیمی (اوون کوپر) و روان‌شناس کودک (با بازی ارین دوهرتی) در یک اتاق می‌گذرد، بزرگ‌ترین چالش نوشتاری او بوده است. او قصد داشت فضا را تغییر دهد اما گراهام پافشاری کرد: «نه، این یک گفت‌وگوی بی‌وقفه است.» نتیجه؟ اپیزود به یکی از دردناک‌ترین و تأثیرگذارترین اپیزودهای تلویزیونی سال بدل شد.
حمله‌ی شبکه‌های اجتماعی و بازتاب‌های سیاسی
با وجود موفقیت سریال، فضای آنلاین پر شده از تئوری‌های توطئه؛ از جمله ادعایی بی‌اساس که شخصیت جیمی میلر را نسخه‌ی سفیدشده‌ی قاتل واقعی اهل ساوت‌پورت، اکسل روداکوبانا، معرفی می‌کند. منتقدان سریال را متهم به «بیداری‌نمایی» (woke) کرده‌اند. اما گراهام می‌گوید: «این داستان از ذهن خودم آمده بود. عجیب است که ببینی چطور هنر می‌تواند دست‌مایه‌ی تحریف شود.»
تأثیرگذاری، نه تبلیغ
در نهایت، «Adolescence» بیش از آنکه یک اثر نمایشی صرف باشد، تلاشی صادقانه برای درک بحران‌های نوجوانی، فروپاشی ارتباطات و فشارهای فضای مجازی است. موفقیتی که نه از مسیر جلب رضایت پلتفرم‌ها، بلکه از دل تجربه‌های شخصی و جسارت در فرم به‌دست آمده. این سریال با روایتی نفس گیر که بالا و پایین های بسیار تاثیرگذاری دارد در حال حاضر بسیار مورد بحث است.
منبع: ددلاین
۵۷۵۷
نظر شما