به گزارش خبرآنلاین، روزنامه فرهیختگان نوشت: اینترنشنال که از ریشه‌هایش خبر داریم و در بزنگاه‌ها کثافتش را دیده‌ایم. این روزها با وضوح بیشتری مشخص شده که این رسانه، دیگر فقط یک شبکه تلویزیونی نیست. بخشی از ماشین جنگی اسرائیل است. نقش آن، تخریب امید، تضعیف اعتماد عمومی، تقلیل حقیقت و بزرگ‌نمایی شکست‌هاست. با روایت‌سازی فوری، با استفاده از چهره‌های آشنا، با قلب واقعیت‌ها و ادبیاتی که از نظر روانی طوری طراحی شده تا مخاطب را خسته و مضطرب کند.
اینجا دیگر مسئله سلیقه یا رسانه‌گریزی نیست. مسئله امنیت ملی است. همان‌طور که در زمان جنگ جهانی دوم، رژ لب تبدیل به سلاحی نمادین برای مقاومت شد و حسابی رویش موج‌سواری کردند، کشیدن یک خط قرمز روی رسانه تصویری باید به بخشی از مقاومت هوشمندانه ما بدل شود. نه برای حذف صداهای مخالف، بلکه برای بستن درهای نفوذ رسانه‌ای دشمن.
ممکن است بپرسند: آیا این رسانه هیچ حرف راستی نمی‌زند؟ آیا نمی‌توان از میان محتواهایش، مطالب مفید بیرون کشید و دست‌کم رصدش کرد؟ پاسخ این است که در زمان جنگ، رسانه دشمن باهوش است؛ درست از لابه‌لای حرف‌هایی که شاید معقول هم به نظر برسد، روایت‌های مسموم پخش می‌کند. مخاطب امروز باید بداند که حتی شوخی با محتوای آن، یا بازنشر یک ویدئوی ظاهراً بی‌ضرر، یعنی کمک به زنده‌ماندن شبکه‌ای که کارویژه‌اش ضربه‌زدن به انسجام ملی ماست. آن هم در بزنگاه‌ها. باید دانست این رسانه‌ها برای همین روزها ساخته شده‌اند و نیروهایش برای همین شرایط تربیت شده‌اند. ما چه؟ نحوه مصرف این رسانه‌ها را بلدیم؟
بی‌تفاوتی در برابر رسانه‌ای که در طرف دشمن ایستاده، همدستی ناخواسته است. سکوت در برابر دروغ‌هایی بزک‌شده، کشنده‌تر از خود جنگ است. این رسانه باید از چشم بیفتد، بی‌اعتبار شود و از مدار اثرگذاری خارج شود.
بایکوت، تصمیمی ساده است؛ اما اثری بزرگ دارد. بایکوت، یعنی آگاه‌کردن اطرافیان، ترک‌کردن عادت مراجعه به این اخبار و این شبکه و جایگزین‌کردن منابع خبری معتبر داخلی و مهم‌تر از همه، ندادن خوراک روانی به جنگ‌افزار دشمن.
در زمان جنگ، بی‌طرفی توهم است. ما یا در جبهه دفاع هستیم، یا حتی بی‌آنکه بخواهیم، سوخت‌رسان ماشین تبلیغاتی دشمن.
23302
نظر شما