به گزارش پایگاه فکر و فرهنگ مبلغ، امام باقر(ع) و امام صادق(ع) می‌فرمایند: «هر مؤمنی به قصد زیارت برادر مؤمنش بیرون رود، درحالی که عارف به حق او باشد، خداوند برای هر گامش حسنهای بنویسد و گناهی از او بردارد و درجهای از او بالا ببرد... و خداوند رو به فرشته‌ها کرده می‌گوید: بر من سزاست که آن‌ها را به آتش شکنجه نکنم، و چون برگردد به اندازۀ نفس‌کشیدن‌ها و گام‌هایی که برمی‌دارد و سخنانی که می‌گوید، ملائکه او را همراهی می‌کنند و او را از گرفتاری‌های دنیا و آخرت حفظ می‌کنند».
بنابر روایت حوزه، این ثواب‌های بی‌حدّ و اندازه برای زیارت پیادۀ امام رضا (ع) نیست؛ بلکه برای زیارتِ پیادۀ یک برادرِ مؤمن است. حال شما مقایسه کنید: وقتی ثواب زیارتِ پیادۀ یک برادر مؤمن این مقدار است، ثواب زیارت پیادۀ یک امام معصوم(ع) که نائب خداوند بر روی زمین است، چقدر می‌تواند باشد؟!
ذیل آیۀ ۲۷ سورۀ حج روایتی از ابن عباس نقل شده که به فرزندانش توصیه می‌کرد زیارت خانۀ خدا را با پای پیاده بروند و نه سواره؛ چراکه پیامبر (ص) فرموده است: «حاجیان سواره، به هر گامی که مرکبشان بردارد، هفتاد حسنه و حاجیان پیاده به هر گامی که برمی‌دارند هفتصد حسنه از حسنات حرم نصیبشان می‌شود».
این نشان می‌دهد در نفس پیاده‌رفتن حکمتی وجود دارد که باعث فضیلت آن بر زیارت سواره می‌شود.
نظر شما