به گزارش پایگاه فکر و فرهنگ مبلغ، در سالهایی که عراق رنگ آرامش داشت، روزی فرا رسید که تاریخ صوت و لحن قرآن را برای همیشه دگرگون کرد. روزی که «عبدالباسط محمد عبدالصمد»، اسطوره بیتکرار تلاوت، قدم در صحن نورانی حرم امام موسیکاظم (ع) گذاشت همان لحظهای که گویی آسمان کاظمین برای شنیدن صدای او نفس را در سینه حبس کرده بود.
هوای حرم آمیخته بود به بوی عطر زائران، نور چراغها روی ضریح میلرزید و زمزمه زیارت در فضا میپیچید. ناگهان جمعیت موجی شد، همه نگاهها به سمتی چرخید؛ مردی جوان با سیمایی آرام و نگاهی ملکوتی وارد شد. استاد عبدالباسط پس از ادای احترام، مقابل ضریح ایستاد، چشمانش را برهم گذاشت و لحظهای سکوت کرد؛ سکوتی که مقدمه یکی از طوفانیترین تلاوتهای تاریخ بود.
وقتی اولین آیات از حنجره طلاییاش جاری شد، حرم یکباره دگرگون شد. صدایی گرم، صاف، بیلرزش و آسمانی … تلاوتی که در سال ۱۹۵۴ میلادی اجرا شد. لحن بینظیرش در فضا پیچید و انعکاس صحنهای قدیمی، هر آیه را هزار برابر جاندارتر میکرد. زائران بیاختیار گریه میکردند، بعضیها دست بر سینه گذاشته بودند و برخی آرام روی زمین نشسته، غرق تلاوت شده بودند. گویی این صدا نه فقط در گوشها، که در روحها نازل میشد.
تلاوت عبدالباسط از آیات ۱۸ تا آخر سوره مبارکه حشر، سوره تکویر و ۲۷ تا آخر سوره فجر او در حرم امام کاظم (ع) تنها یک اجرای هنری نبود. یک مکاشفه بود، یک ملاقات معنوی. تلاوتی که در حضور اساتیدی، چون ابوالعینین شعیشع و عبدالفتاح شعشاعی و در جوار صحن امام موسی کاظم(ع) صورت پذیرفت.
صدای عبدالباسط تصویر آیات را زنده میکرد. هر تحریر، هر وقف، هر اوج و فرود، مانند نسیمی بود بر حریم نورانی آن امام مظلوم. حتی نگهبانان و خادمان حرم نیز در آن لحظات از حرکت ایستادند؛ هیچکس نمیخواست ثانیهای از این تلاوت ملکوتی را از دست بدهد.
میگویند در آن روز، بغداد صدای او را با احترام شنید. زائرانی که از دور و نزدیک آمده بودند بعدها تعریف کردند که «صدا از گلدستهها میآمد و قلبها را میلرزاند». روایتگران میگویند: «در آن لحظات، حرم امام موسیکاظم (ع) شبیه قطعهای از بهشت شده بود.»
این تلاوت تاریخی، فراتر از زمان و مکان، به نشانی از محبت اهلبیت (ع) در قلب بزرگترین قاری جهان تبدیل شد؛ محبتی که خود استاد بارها به آن اشاره کرده بود. او آن روز آیات را چنان خواند که گویی در حضور فرشتگان نشسته است.
اکنون سالها بعد، در سالروز رحلت این نابغه بیبدیل، آن صدا همچنان زنده است. هر بار که تلاوتش در حرم امام کاظم (ع) پخش میشود، گویی دوباره بغدادِ آن سال زنده میشود و ما را به سفری میبرد میان اشک، شوق و آیات آسمانی.
عبدالباسط رفت، اما صدای او در تاریخ جاودانه شد. صدایی که در دل حرم کاظمین، برای همیشه حک شد.
قاری افسانهای قرآن در سال ۱۹۲۷ (١٣٠۶ شمسی) در مصر متولد شد و در ۳۰ نوامبر ۱۹۸۸ (١٣۶٧ شمسی) چشم از جهان فروبست؛ به مناسبت سالگرد درگذشت این استاد، ماجرای تلاوت ماندگار استاد عبدالباسط در حرم مطهر امامین کاظمین علیهم السلام از زبان عباس سلیمی، پیشکسوت قرآنی کشورمان را میشنوید.
نظر شما