وقتی مدرک، جای تخصص را می​گیرد

شاید بیراه نباشد اگر بگویم در کشورمان، استاد مبدل شده است به ماشین نمره که در  میان مدیران و دانشجویان قرار گرفته؛ مدیران دانشگاه می‌گویند نمره نده و دانشجویان می‌گویند نمره بده ولی هر دو طرف در ماشین نمره بودن استاد، همسو و هم نظر هستند.
واقعا دانشگاه  تأسیس شده است تا انتظار دانشجو بالا رود، شانزده جلسه کلاس تشکیل شود و افکار فلان دانشمند را ما به عنوان دانشجو حفظ کنیم؟ بعدهم به عنوان یک ضبط صوت پخش کنیم یا بالعکس و دست آخر هم دنبال یک نمره باشیم... باید از چنین فضایی توقع خلاقیت و ابداع و پیشرفت داشته باشیم و از خروجی​های آن توقع ورود درست و حرفه​ای به بازار کار؟
اینجاست که وقتی برخی با فریاد می​گویند نظام دانشگاهی ما مشکل دارد، باید قبول کنیم و به همین علل پیش پا افتاده به عنوان برخی محورهای اصلی کج روی دانشگاه​هایمان بسنده کنیم.
دانشجو در دانشگاه نباید به جواب برسد بلکه باید در ذهنش سؤال ایجاد شود و در بیرون از دانشگاه در پی پاسخ باشد؛ تقریبا همان شکل و شمایل حوزه های علمیه با تفاوت در ماده و نیروی انسانی. طرح درس و سوال و جواب و کلید سوالات و راهنمای امتحانات و...چه جایی برای تحصیل علم باقی می​گذارد؟ یک ربات هم می​تواند جای ما در چنین فضایی علم تحصیل کند. اصلا این اسمش تحصیل علم است؟
راهی نداریم جز اینکه نگاهی نو به روش تدریس، و نوع ارزیابی دانشجویان داشته باشیم.
اشکالی که باعث می​شود این نگاه نو در پوشه ذهنی مدیران ما دیده نشود؛ رقابت کاذب بر سر تعداد دانشجوست؛ در سال‌های اخیر دانشگاه‌ها یکی از اصلی‌ترین اولویت هایشان جذب دانشجو شده و رقابت اصلی برسر بالا بردن پذیرش دانشجو است. در چنین سیستمی، نگاه به استاد نگاه کارمندی شده و حتی در بعضی از دانشگاه‌ها اصلاً قرارداد اساتید به صورت کارمندی منعقد می‌شود... درست مثل معلم​ها، اساتید هم جایگاه مستحکم و مناسبی در جامعه ندارند و از این منظر نباید توقع تربیت دانشجو را از آنها داشت؛ همچنان که دانش آموزان ما در مدارس نیز ابتدا به فکر نمره و بعدها به فکر قبولی در دانشگاه هستند و آنچه در این میان گمشده است؛ حلقه علم آموزی و پژوهش و تربیت و هدایت استعدادهاست...
راستی آیا با ارائه مدرک تحصیلی و ریز نمرات، می‌توان جای خالی متخصصان و اندیشمندان را پر کرد؟