امسال سینمای برج میلاد که عده ای نامش را کاخ جشنواره نهاده اند، تشنگی بیداد می کند. دوستان تصمیم گرفته اند اقلام تناولی حاضران در این سینما را محدود به یک وعده چای و دو حبه قند و سه قطعه بیسکوییت سازند. شاید کسانی که در این سینما حضور ندارند، با شنیدن این جملات احساس کنند توقع زیادی در سینمای برج میلاد در جریان است.
اما موضوع اصلی آن است که این سینما در حاشیه بزرگراه قرار گرفته است و دسترسی به سطح اصلی شهر و بالتبع مراکز فروش هم مشکل است. ما در این سینما از صبح ساعت 10 تا پاسی از شب حضور داریم و بین 4 تا 5 سآنس پی در پی فیلم می بینیم. این گستره، خستگی اجتناب ناپذیری به همراه دارد که کمترین حد چاره آن صرف یک نوشیدنی مناسب در بین سآنس ها است. اما همین هم دوستان از ما دریغ کرده اند؛ چه به واسطه سهمیه سازی امسال خود و چه به لحاظ دور نگه داشتن مان از سطح شهر. قاعدتا خود دوستان در دفاتر خود از این مواهب ابتدایی بهره مند هستند، اما انگار ما سینمایی نویس ها در بین انبوهی از مهمان های نامرتبط با بحث رسانه و سینما فقط محکوم هستیم که دچار این جور محدودیت های نوع جدید شویم.
آقای عباسیان گرامی! ما برای تماشای فیلم و تحلیل آن ها و بازتاب رسانه ای فعالیت های شما و همکارانتان به این سینما آمده ایم و نه برای خورد و خوراک. اما آدم ماشینی هم نیستیم. خسته می شویم؛ سر درد می گیریم؛ و نیاز به پاساژهایی برای تجدید قوا جهت ادامه کار مان در این ساعت های متمادی داریم. سیاست امسال شما در مقابل این روند قرار گرفته است. شاید اگر ظاهری زننده نداشت هر یک از ما با فلاسکی در دست و کیسه ای حاوی خوردنی در جیب به سینما می آمدیم؛ اما چه کنیم که رعایت شأن سینما و جشنواره و شخصیت خودمان اجازه چنین کاری نمی دهد. اگر می خواهید صرفه جویی کنید ده ها موضوع وجود دارد که یکی اش همین حضور انبوه آدم های بی ربط به سینما در این سالن است. چرا از آن ها شروع نمی کنید و تعدادشان را اگر نمی توانید قطع کنید لااقل محدود سازید؟
5719
نظر شما