روز داودنژاد، اقباشاوی و «خانواده»

کلاس هنر پیشگی
علیرضا داود نژاد این بار تمام خانواده اش را دور هم جمع کرده و "کلاس هنر پیشگی" را ساخته. از آنجا که او قابلیت های تک تک آنها را خوب می شناسد، روابط آدم ها و بازی ها بسیار خوب از آب درآمده.
فیلم در ظاهر بسیار شخصی است اما در واقع کاملاً قابل تعمیم است و مسایل مهم اجتماعی این روزهای ما در آن طرح می شود. 
ردّ خیلی از موضوعات را می شود درفیلم پی گرفت؛ از تاثیر مسائل اقتصادی بر روابط اجتماعی، تا مشکل فرهنگی ما ایرانی ها و از آسیب ها و بحران های امروزین خانواده تا کم استعدادی مان در گفت و گو و البته عشق.
فیلم با مهارت و ظرافت شگفت آوری مرز میان بازی و زندگی واقعی را می شکند و جلوی دوربین و پشت آن را به هم می آمیزد تا جایی که گاه واقعاً تشخیص مرز آنها دشوار و یا حتی غیر ممکن می شود. سکانس های درگیری میان اعضای خانواده که به برخورد  فیزیکی هم می انجامد، بی نظیر از آب در آمده.
 فاصله گذاری های طراحی شده در فیلم که گاه با میان بندها و نوشتن سرفصل روی وایت برد نمود پیدا می کند و گاه با حضور کارگردان جلوی دوربین و گاه با حرف زدن بازیگران رو به دوربین، مخاطب را گاه و بیگاه از باور کردن بیش از حد ماجرا باز می دارد.
شاید اگر کمی ریتم بخش های آغازین فیلم تندتر می بود و داستان اصلی اینقدر دیر شروع نمی شد با فیلم بهتری رو به رو بودیم.

تاج محل
"تاج محل" یک فیلم جمع و جور و پاکیزه و گرم است. دانش اقباشاوی بعد از چندین سال دستیاری، حالا فیلم اولش را ساخته و موفق هم بوده است. باتوجه به شناخت کامل او از فضا و مکانی که درآن فیلم ساخته، همه جزییات، درست و باورکردنی ازآب درآمده است؛ آیین ها، روابط و مناسبات، خصلت های غالب بومی، عادت ها، لهجه و...
فیلم در ستایش پدران و مادران است و درآن حسرتِ عمیقِ ازدست دادن خصائل انسانی به چشم می آید؛ چیزهایی مثل قداست خانواده، گذشت، مناعت طبع، استغنا، نیکوکاری حتی به دشمن، بزرگ منشی، انساندوستی و عشق های صاف و زلالی که میان پدران و مادرانمان بود وهست و در نسل ما و بعد از ما بسیار کمیاب است.
اقباشاوی بی آنکه شعار بدهد، زخم های قدیمی جنگ بر پیکر شهر و آدم هایش را هم به تصویر می کشد و صبر و خودداری آدم هایی را که بیشترین لطمات را از جنگ دیده اند، کمترین بهره را برده اند و کمترین توقع را هم دارند به مان یادآوری می کند. هم آنانند که تلاش می کنند  حتی وقتی در سخت ترین شرایط قرار دارند، دست همنوعانشان را بگیرند و از دردهایشان بکاهند.
فیلم بی ادعای اقباشاوی شروعی امیدوار کننده برای اوست. هرچند به گمانم باید هم به ریتم بیشتر مسلط تر باشد و هم در طراحی ساختمان فیلمنامه ومعماری درست آن حساسیت بیشتری به خرج دهد.

5719