«آرگو»(1) را فیلم موثر و لذا خطرناکی می دانم، همچنان که «از تهران تا قاهره» را. من البته منتقد سینمایی نیستم که درباره سبک و مکتب فیلمسازان ، قوت فیلمنامه ، تعلیق ، اکشن ، بازی هنرپیشگان ، موسیقی ، طراحی صحنه ، نورپردازی ، ایهام ها و جذابیت های بصری سخن بگویم و رمز اشارات و تلمیحات و لایه های چندگانه یک اثر را کشف و بازگو کنم یا دروغ پردازی یک اثر مدعی تاریخی را فاش سازم و یا کپی برداری ناشیانه از یک اثر قدیمی را برملا کنم ، بلکه از تاثیر یک اثر هنری در بافتار خودش سخن می گویم .
در بیست- سی سال گذشته فیلم های زیادی علیه کشورمان ساخته شده است. از تولیدات صمدآقایی تا فیلم شعار زده ای مثل «بدون دخترم، هرگز» (1991) . آن فیلم ها که ارزش هنری بالایی هم نداشت اگر دل اپوزیسیون را شاد می کرد اما بر مخاطب داخلی اثر نمی گذاشت. حتی «سنگسار ثریا» (2008) با آن که موضوعی عاطفی و رقت برانگیز را برگزیده بود باز هم برای مخاطبی که در ایران زندگی می کند باور پذیر نبود. «300 » (2007) هم اگر چه به پروژه ایران هراسی دامن می زد اما حتی یک ایرانی اپوزیسیون هم با آن همداستانی نکرد .
اما مستندی مثل «از تهران تا قاهره» و فیلمی مثل «آرگو » نسل سوم و چهارم را هدف قرار می دهد و آنان را با سوالات مبنایی مواجه می کند و باید چاره ای اندیشید . فقط چند روز به اسکار مانده است و پیش بینی می شود به این فیلم ، فراتر از ارزش هنری اش قدر داده شود تا مصداقی باشد برای جنگ نرم .
1. محصول 2012 کمپانی برادران وارنر و به کارگردانی بن افلک . درباره عملیات خارج کردن 6 دیپلمات آمریکایی از تهران پس از اشغال لانه جاسوسی .
نظر شما