به بهانه متوقف شدن عملیات جستجو با رضایت خانواده کوهنوردان/فرزندانشان قوی بودند،خودشان قوی تر

مرتضی رضایی: ته دلشان راضی نیست؛اما رضایت داده اند.اشک و حسرت در کنار بغضی که گلویشان را بدجور فشار می دهد.20-25 سال پیش،ضجه های مادرانی که از فرماندهان جنگ می خواستند تا جنازهای بچه هایشان را برگردانند هنوز در گوش خیلی ها نجوا می کند.حتی اگر پلاکی،پوتینی،قسمتی از استخوان بدن،قمقمه و... به آنها می رسید آرام می شدند و خیالشان راحت که فرزندشان قبری دارد و می توانند پنج شنبه ها و یا هر زمان دیگری که دلشان می خواهد بر سرمزارش بروند و فرزندان خود را در آغوش بکشند.
اما آیدین و مجتبی و پویا؛کوهستان مزار آنهاست.آن هم در غربت و 7000 هزار متر در آسمان، بعضی ها می گویند به خدا نزدیک ترند. آنها هم یک جورهایی شهید به حساب می آیند.چه چیزی مقدس تر از اینکه برای به احتزاز درآوردن پرچم ایران،همان پرچمی که شهیدان جنگ تحمیلی اجازه ندادند تا در طول 8 سال مقاومت به زمین بیفتد جان خودشان را از دست داده اند؟ آنها که رقص پرچم ایران را در یکی از بالاترین قله های جهان دیدند،دقیقا همان حسی را تجربه کردند که سربازان پس از فتح خرمشهر و فاو و مهران و... داشتند. روزی که مسئول تیم عملیاتی خبرمرگ آنها را تایید کرد در نامه ای خطاب به دبیر باشگاه آرش عنوان کرده بود ناراحت نباشید،آنها در جایی که عاشقش بودند خوابیده اند،کاری به آنها نداشته باشید و اجازه بدهید در خانه جدیدشان استراحت کنند.

کسی ناراحت نیست،فقط بحث دلتنگی است؛بیشتر هم مادرهای آیدین و مجتبی و پویا که دلشان آغوش فرزند می خواهد،اگر نه این سه شیر بچه به آرزوی خودشان رسیدند و چیزی را به دست آوردند که از همان اول می خواستند.حالا خانواده هایشان هم با این قضیه کنار آمده اند و تمام بغضی که در گلو داشتند را فروریختند و اجازه دادند تا عملیات جستجو متوقف شود.این نشان از بزرگی و بخشش آنها دارد و البته احترام به هدف فرزندانشان.حالا برودپیک هم می تواند به خودش ببالد که سه قهرمان را در خودش جای داده است.سه قهرمانی که روزی سنگ های این کوه را به لرزه درآوردند و اراده شان به اندازه ای بزرگ بود که بربام آن ایستادند و فریاد زدند ایران.خوش به حال برودپیک،خوش به حال مردم پاکستان و خوش به حال کوهنوردانی که هر بار از مسیر فتح شده ایرانی ها بالا بروند یادی از آیدین و مجتبی و پویا می کنند و به احترامشان کلاه از سربر می دارند.در آخر و چند خطی خطاب به خانواده این سه عزیز.فرزندان شما به هدفی که می خواستند رسیدند و با عزمی راسخ قله ای را که می خواستند فتح کردند اما باید گفت که اراده شما هم کم از فرزندانی که تربیت کرده بودید ندارد.کسی نمی تواند خودش را جای شما بگذارد.تصمیم بزرگی که گرفته اید نشان از قوی بودنتان دارد،این قوی بودن قابل تحسین است و نمی توان آن را با هیچ چیز دیگری در دنیا عوض کرد.روح فرزندانتان شاد و یادشان گرامی باد.

41 41