بحران شیمیایی سوریه و تهدید نظامی امریکا مبنی بر حمله به سوریه کم و بیش و در مجموع با نتیجه برد / برد به پایان رسید و سایه سنگین و نگران کننده تحمیل جنگی جدید بر منطقه به کناری رفت و افق های تازه ای هم مبنی بر شتاب گرفتن تلاش های صلح آمیز برای حل بحران خونبار و فاجعه آمیز کنونی سوریه و برگزاری نشست ژنو ۲ به همین منظور نمودار گردید، اما در میان دست اندرکاران و بازیگران بین المللی و منطقه ای در عرصه تحریک و عملی کردن تهدید حمله نظامی، امریکا، انگلیس، فرانسه، اسرائیل، عربستان، و ترکیه دارای نقش برجسته و فعال بودند و در مقابل آن ها و در مخالفت با جنگ و حمله نظامی به سوریه محور بین المللی و منطقه ای هماهنگ روسیه و ایران نقش کاملا برجسته ای را ایفا و سرانجام هم با مدیریت و مهندسی زیرکانه، این بحران را به سمت سرانجام خوش و ثمربخشی هدایت و رهبری کردند. البته نقش افکار عمومی بین المللی و منطقه ای و نهادهایی نظیر گروه کشورهای بریکس و واتیکان و بویژه نگاه و موضع پاپ مسیحی رهبر مسیحیان کاتولیک جهان و بسیاری از کشورها در مخالفت صریح با جنگ قابل توجه و تقدیر بوده است.
مهمترین برندگان این کشمکش جهانی و منطقه ای؛ ایران، روسیه، و سوریه از یک طرف و امریکا، اسرائیل از طرف دیگر بودند. اما بازندگان در سطح جهانی انگلیس و فرانسه و در سطح منطقه ای عربستان و ترکیه و همه ی کشورهای عربی بودند که به حمله امریکا به سوریه دلبسته بودند و هزینه جنگ را را متقبل شدند و فکر می کردند که از طریق این حمله، ایران و حزب الله را هم گوشمالی داده و آن ها را بر سر جای خود خواهند نشاند.
اما عدو سبب خیر شود اگر خدا خواهد، عبور از این بحران با عنایت خدا و مدیریت هوشمندانه دیپلماتیک ایران و روسیه، جایگاه و ارزش ایران را نزد افکار عمومی منطقه و کشورهای جهان از یک سو و در نزد قدرت های جهانی و نهادهای بین المللی بویژه نزد امریکا و روسیه و در چارچوب سیاست های جهانی آن ها ارتقاء بخشیده و فرصت های تازه ای را در مقابل کشورمان برای تبدیل به دستاورد مادی و معنوی قرار داد.
برندگان این بحران جز اسرائیل از نتایج بدست آمده از راه حل مورد توافق، رضایت داشتند. اما اسرائیل به رغم دستیابی به دستاوردی ناشی از خلع سلاح شیمیایی سوریه که به عنوان عامل بازدارنده ای در مقابل سلاح هسته ای اسرائیل اختیار شده بود، از آن جا که به هدف اصلی تر و مهمتر یعنی ضربه به ایران و تضعیف آن دست نیافت، بلکه بالعکس در این زمینه شکست خورد، لذا به دستاورد مذکور اکتفا نکرد و برای ادامه بحران و تحقق حمله نظامی به هر نحو ممکن، تقلا پیشه کرد، از درون دچار جوش و خروش و از بیرون در پی اعمال فشار بود. در نتیجه اسرائیل در این عرصه، هم برنده بود و هم بازنده.
ترکیه به رغم قرار دادن همه تخم مرغ های خود در سبد امریکا و امید بستن به حمله نظامی به سوریه نه تنها در محدوده ی ضربات محدود که اوباما مطرح می کرد، بلکه برای ساقط کردن نظام سوریه، اما به رغم باختن بازی و سنگ روی یخ شدن، خود را از تب و تاب نینداخت و ادبیات خود را کم و بیش در مورد حمله تغییر داد و تلاش کرد این صفحه تلخ سیاسی را ورق زده و آن را نادیده پندارد و شرائط عادی به خود گیرد، هرچند رسانه های مکتوب و مریی و الکترونیک و مردم و افکار عمومی آن بدین سرعت از خطای تاکتیکی و استراتژیکی رهبران خود عبور نکردند.
در این میان مرموز ترین رفتار را عربستان سعودی اتخاذ کرد که به رغم داشتن نقش اصلی و بازیگری محوری در طرح حمله نظامی امریکا به سوریه وعهده دار شدن هزینه حمله به آن و دل بستگی بسیار به نتیجه و پیامدهای ناشی از آن در منطقه و در صحنه سیاسی لبنان و در محور مقاومت و تأثیر آن بر ایران و سیاست ها و جایگاه جمهوری اسلامی در منطقه، با لغو حمله چنان شوک زده شد که مدت هاست شاهد سکوت مرموز این بازیگر عرصه بحران و جنگ و ناامنی و انفجارات هستیم.
آیا عربستان در تدارک یک تهاجم جدید و فتنه تازه ای است؟ آیا شکست مهندس برنامه ریزی های امنیتی عربستان در منطقه بطور عام و سوریه بطور خاص، یعنی بندر بن سلطان در تحقق پروژه حمله نظامی به امریکا، به افسردگی وی و دستگاه امنیتی و سیاست خارجی عربستان انجامیده است؟
آیا عربستان در مورد صلاحیت و کارآمدی بندر بن سلطان و شیوه امنیتی وی به تردید افتاده است و ممکن است شاهد تغییر بندر از یک سو و تغییر سیاست ها از سوی دیگر باشیم؟ آیا عدم توانایی دستگاه سیاست خارجی عربستان در جلب حمایت اتحادیه عرب از حمله نظامی امریکا به سوریه و اعلام حمایت از آن، عربستان را به فکر تغییر سیاست ها انداخته است؟ آیا امریکا پس از شکست طرح حمله نظامی به سوریه، پرونده بحران سوریه را از دستان عربستان خارج نخواهد کرد؟
این ها و ده ها پرسش دیگری در مورد سیاست بازیگر شکست خورده بحران یعنی عربستان مطرح است که تحولات در انتظار پاسخ آن هاست؟
سیاست ما
نظر شما