بچه که بودم، طبق ذات کودکان، معصومانه هم فکر می کردم و همیشه، یک پرسش، مرتب، هر روز که نه، هفته ای، ماهی یکبار، ذهنم را به خودش مشغول می کرد. و آن، این بود که؛ چرا این همه بچه، توی کوچه و خیابون هست!؟ تازه، هر از گاهی هم، همه ی ما بچه های محل، صاحب یک خواهر یا برادر می شویم! و چه بسا، گاهی هم دوقلو!
تصورش، حتی الآن، در نگاه بعضی، سخت می نمایاند چه رسد به این که همین ذهنیت، در عالم واقع، محقق شود. تصور کنید؛ جنگ بود! گرانی را نمی دانم! فراوانی یا قحطی اجناس و کالاهای مورد نیاز و ارزاق عمومی را هم نمی دانم! و خیلی چیزهای دیگر را هم نمی دانم! نه آن موقع می دانستم و نه الآن می دانم!
اصلاً بحث این نیست!
بعدها که به ظاهر قد کشیدم و بزرگ شدم، دانستم که جنگ، خیلی بد است، خیلی خیلی بد است.
و اما بعدترها که دیگر قد نکشیدم ولی بزرگ تر شدم، دانستم که از نگاه بعضی ها، متأسفانه، یکی از راه های کنترل و پیشگیری از افزایش جمعیت، تعمیر و راه اندازی ماشین جنگ است.
نکند که وارونه ی این نگاه هم مصداق دارد!؟ و باشند بعضی که بر طبل جنگ می کوبند؛ و باورشان این باشد که شاید به عنوان پیش مقدمه، ضرورت داشته باشد که بی محابا و بی حساب و کتاب و بی هیچ اندیشه و دوراندیشی، به خواهش، افزایش جمعیت را طلب کنند و با توجه به شدتِ این ضرورت، اگر لازم شد حتی به تبلیغ این مهم، متوسل شوند.
سؤال؛
قطع نظر از درستی و نادرستی این شعار که آیا با فرزند بیشتر، لزوماً زندگی شادتر می شود؟؛ اگر نگارنده، به عنوان یک شهروند، شهروندی مسؤول، تلقی می شود، مدیری یا مقامی آیا پاسخگوی چرایی نصب "بیلبوردهای کلانشهرتهران برای افزایش زاد و ولد" هست!؟!
توضیح: خبر مرتبط را اینجا بخوانید.
نظر شما