این که این نوع نظرسنجی تا چه حد قابل اطمینان می‌تواند باشد برای یک رسانه، آن هم رسانه مهمی مثل تلویزیون، جای بحث هست. تا آنجا که می‌دانم پیامک، در دیگرنقاط دنیا چنین ارج و قربی در حوزه نظرسنجی ندارد حتی در تلویزیون کلمبیا که دست هر چه تلویزیون را در ساخت سریال‌های غیرقابل تحمل [و تقلید بی چون و چرا از منفی‌ترین عملکردهای منفی تلویزیون‌های اروپایی] از پشت بسته.[آنهایی که این آثار را از تلویزیون‌های روسیه و ارمنستان و آذربایجان و البته برخی شبکه‌های فارسی‌زبان خارج از ایران دیده‌اند می‌دانند که چه می‌گویم.]
در تلویزیون ایران، این روزها پیامک‌بازی به اوج خود رسیده.آن هم با طرح پرسش‌هایی که نه تنها برای این شیوه ارسال خاص، که برای نظرسنجی هم، فاجعه‌بار است. در نظرسنجی، گزاره‌ها باید جامع باشند و البته شباهتی هم، به هم نداشته باشند و جهت‌گیری هم نداشته باشند به سمت و سوی خاصی. الان، برنامه‌های آشپزی ما هم از این نوع نظرسنجی دارند و آشپز در حالی که دارد ماهی سرخ می‌کند به تبلت‌اش که کنار ماهی‌تابه است نگاه می‌کند و می‌گوید:«45 درصد بینندگان گرامی پیامک فرستادن که تابه پیشنهادی ما برای سرخ کردن ماهی، واقعاً مطلوبه. 22 درصد و نیم گفتن که مطلوبه و 20 درصد گفتن که خوبه.19 درصد و 25 صدم درصد هم معتقدن که تابه قابل قبولیه. ببخشید! الان از اتاق فرمان به من گفتن که از 100 درصد بیشتر شد. چون حواسم به ماهی بود احتمالاً یکی از رقمارو اشتباه خوندم.»
باید فکری کرد برای این اوضاع و این شیوه نظرسنجی و جایزه‌هایی که تعیین می‌کنند برای این پیامک‌ها؛ اغلب ،خودِ جایزه هم تبلیغ برای اسپانسر برنامه است و نظرسنجی بهانه‌ای، برای تبلیغ کالایی که دارد در قالب یک پوشش علمی و رسانه‌ای ، به ناخودآگاه مخاطبان تحمیل می‌شود.
این کارها عواقب اجتماعی و فرهنگی درازمدت دارد که جامعه ایران باید هزینه‌های نسلی‌اش را بدهد. اول کمی فکر کنیم بعد عمل کنیم.
نظر شما