کار خیر، کلاهبرداری و فضاهای مجازی!

یک) همه ما روزانه انبوه پیغامهایی را می بینیم درباره کمک به این بیمار یا نجات آن اعدامی و زندانی.
دو) اخبار را سرچ کنید و دریابید که کلاهبرداران به فضاهای مجازی هجوم آورده اند.جایی مناسب برای مخفی بودن. جایی که امکان پیگیری قضایی ندارد.
سه) ادبیات این پیغامها مشابه است: کودک بیمار، نوجوان پای اعدام، نیاز فوری، فرصت نیست ، پول نمیدین کلیک کنین، شیر کنین، اگه خواستین تحقیق کنین.
( و طرف ،خودش هم شک ندارد که حتا یک نفر هم تحقیق نخواهد کرد.)
چهار) تمام هویت فرد اول ، فقط و فقط یک شماره کارت است و تمام.
پنج)به من یا دیگری ربطی ندارد که: برخی به نفر قبل از خود اعتماد میکنند و پیغام بدون شناخت را تکثیر یا حمایت میکنند. برخی معتقدند پول کم درخواستی که تاثیری برای‌شان ندارد.برخی صرفن از انجام یک کار خیر، حس خوبی دارند... عمل هر کس به خود او مربوط است و حس خیرخواهی‌اش قابل احترام.
شش) من معتقدم به رواج کار خیر ؛توسط تشکلهای -حتمن- غیر دولتی. اما تشکلهای کاملن شناخته شده و با هویت و قابل نظارت و پیگیری. باید از انها خواست که به جای دنت یا پیغام گذارهای ناشناس وارد عرصه شوند.
هفت) برای کمک به هنرمندان بیمار، معتقدم به اقدام دائمی و نه احساسی و مقطعی از سوی خانه سینما،تئاتر و موسیقی. با شفافیت تمام.این از پراکندگی میکاهد، شک ایجاد نمیکند و نتیجه‌بخش‌تر است.
 هشت) معتقدم یک کلاهبرداری و خبردار شدن بعدی ضرردیدگان، هزاران نفر آدم خیرخواه را از حرکت بعدی خود منصرف میکند. اعتقاد دارم به : پیشگیری.