فرو دگاه یا بهتر به زبان عربی بگویم محل پرواز(مطار) دبی با آن همه هواپیما های در حال پرواز و فرود و سامانه تحویل بار و متروی زیبا و تازه گشایش یافته اش همه برای دخترم تازگی داشت و دیدنی بود. از آرت فر دبی با حضور بیش از سی و سه کشور و قریب چهارصد اثر هنری اش از چهار گوشه جهان دیدن کردیم. هرسه شب شام در طول اقامت مان را در رستوران های معتبر این امیر نشین پدر و دختری گذراندیم.از مراکز خرید بزرگ دبی، امارات، ابن بطوطه و بازار سنتی اش دیدار کردیم. به دیدار نمایشگاه طراحی داخلی رفتیم که قریب هجده کشور حضور داشتند و هر کدام با فرهنگ خودشان و در توافق با سیر زمان آثار جذابی را برای طراحی فضا و منزل عرضه می کردند، رفتیم. اما هنگام بازگشت دخترم در پاسخ به پرسش من که پرسیدم چه چیز دبی برایت جالب بود گفت: احترام و اکرام سواره ها به پیاده ها!
پاسخ کوتاه و دقیق دخترم نشان آنست که او درست آموخته است. آنچه جامعه ای را از دیگران متمایز می کند نگاه و رفتار مردمان آن جامعه است و نه ابزاری که در خدمت دارند.
سال ها پیش برای شرکت در جشنواره فیلم توکیو به توکیو سفر کردم. با دوستی اینترنتی از پنج سال پیش اش به سبب نگارش وبلاگ اشنا شده بودم. روز چهارم اقامتم برایش ایمیل زدم که من توکیو هستم و رخ بنما تا یکدیگر از نزدیک ببینیم. کوتاه پاسخ داد تا دو روز دیگر به نشانی ام خواهد آمد. روز دیدار فرا رسید و او با دوچرخه به دیدارم در هتل محل اقامتم آمد. او مرا به شلوغ ترین و گران ترین چهارراه جهان برد.شیبویا نام محله و اینک چهار راهی در توکیو ژاپن است. این چهار راه شلوغ ترین چهارراه جهان است در هر بار سبز شدن چراغ در یکی از مسیر هایش، بی اغراق جمعیتی بالغ بر سه هزار نفرپیاده جابجا می شوند.یکی از ایستگاه های مترو توکیو نیز در همین چهارراه قرار دارد. هنگام زرد شدن مسیر سواره و اغاز سبز شده عبور پیاده ،تمامی سواره ها می ایستتند و نظاره گر جنبش انسانی عابران پیاده می شوند.این سواره ها و مدیران شهری شان بخوبی می دانند که پویایی و سرزندگی شهرشان مدیون حضور آدمیانی است که با انرژی برای دیدار و تامین نیاز های شان به این چهار راه ها می ایند.
در تهران اما برای فضل تقدم بخشیدن به خودرو و سواره ، عابر پیاده از چهارراه ولی عصر حذف و به زیرزمین برده می شود.و بدتر اینکه برخی نیز به این رویکرد ماشین مدارانه افتخار می کنند!
ما در ایران آداب و رفتار ترافیکی مناسبی نداریم. بی اغراق اغلب جهانگردان که ایران را می بینند نقطه ضعف کلیدی ایران فعلی را همین می دانند. ما سواره ها تا ثانیه ها و گاه تا پس از سبز شدن چراغ راهنما هم چنان از خط عابر پیاده با شتاب و بدون توجه به رعایت حق تقدم، کرامت و جان انسان ها می گذریم. گاه آنست تا تغییر یرای پیشرفت را با تغییر رفتار مدنی در خودمان جستجو کنیم.
نظر شما