پیشینه معماری ایرانی به حدود هزاره هفتم قبل از میلاد برمی گردد. از آن زمان تاکنون این هنر، پیوسته در ارتباط با مسائل گوناگون بویژه علل مذهبی، توسعه و تکامل یافته و همچنان منحصر بفرد است.
این ویژگی همواره مورد نظر تمامی تاریخ شناسان و معماران بزرگ جهان از قومیت ها و مذاهب گوناگون قرار داشته و حال که مجالی برای نمایش معماری اصیل ایرانی در اکسپو 2010 شانگهای بوجود آمده، جمهوری اسلامی ایران تلاش کرده که نمایی آشنا از دوران اعتلای هنر و معماری ایرانی را به جهانیان نمایش دهد و طرح امروز را در قالب کهن، بازسازی نماید.
در سالن ایران در این نمایشگاه که شعار «شهر بهتر، زندگی بهتر» را محور قرار داده است نیز، گویا باور بر این است که شهر بهتر، شهری است سرشار از جذابیت های پایدار بصری و بناهایی است که نه فقط یک کالبد سنگی که فضایی زنده و دارای تعامل با محیط را ترسیم می کند.
تمامی این معانی، به شهری بازمی گردد که عاری از فاصله های سربی و سیمانی است؛ شهری که گیاه در آن، معنی انسان است و آب روند بالندگی شهر و انسان عنصر سیال میان خاک و آب ...
امروزه همه این احساس عمومی را دارند که اغلب مناطق شهری نامطلوب و نامناسبند؛ یعنی محل هایی هستند ناراحت، زشت، گیج کننده و بی هویت. اگرچه تنها بخش هایی از جهان از این قائده کلی مستثنی مانده اند. اما هنوز هم مکانهایی هستند که بشر، تجربه تاریخی خود را بیشتر به آنها عرضه کرده و از آنها مدلی برای همیشه ساخته است.
هنوز هم زمانی که به زندگی بهتر فکر می کنیم، تصاویر خانه های تابستانی، اردوگاه حیات وحش، فضای نوستالوژیک کود، حریم مقدس، شهرتاریخی، ساحل دریا، مرغزار، میدان میوه و ... در ذهنمان نقش میبندد. هرچند این تصاویر، شباهتی با مناطق شهری معاصر ندارد؛ ولی این سکونت گاههای عظیم را نمی توان به سادگی پاک کرد.
بر همین اساس، جمهوری اسلامی ایران نیز در این نمایشگاه تلاش کرده است تا احساسات درونی و شکل بیرونی تلفیق علم، هنر و اخلاق، رابطه بین فرد و مجتمع زیستی محلی و در عین حال با وحدت نوع بشر، ارتباط متقابل و رشد حیات انسان و غیر انسان را به نمایش گذارد.
شاید برای همین باشد که پل خواجوی اصفهان را به عنوان نماد گفتگو در شهر و نماد ارتباط هر دوسویه در شهری که محل اجتماع سه دین بزرگ جهان یعنی اسلام، یهود و مسیحیت بوده را انتخاب کرده است. تنها پل قابل بهره برداری توسط هر سه قوم، پل خواجوست. در واقع، خواجو نماد صلح، آرامش، وقار، پایداری، حرکت، ارتباط، گفتگو و در یک کلام زندگی بهتر است.
خواجو دارای تقارن مرکزی است، ولی در طرح سالن جمهوری اسلامی ایران در اکسپو 2010 شانگهای، تقارن مرکزی به هم ریخته شده و شاه نشین به ورودی غرفه تبدیل شده، شاه نشین خواجو عمارتی هشت ضلعی است و در معماری ایرانی هشتی ها فضای ورودی خانه ها را تشکیل می دهند. به همین علت هشتی شاه نشین به عنوان هشتی ورودی غرفه در نظر گرفته شده که با توجه به تابش نور خورشید، طاقی های مثلثی در بالای عمارت تعبیه شده تا در روز، حجره های نور در داخل راهروها خودنمایی کنند.
تمامی نقاط سالن کشورمان در این نمایشگاه تلفیقی از هنر، پیشینه تاریخی و معماری کهن ایرانی است که در جای جای آن خودنمایی می کند. در کنار این امر، عرضه محصولات اصیل ایرانی همچون عرقیجات، بستنی ها و شیرینی های منحصر به فرد ایرانی فضا را به گونه ای فراهم می آورد که گویا مدرنیته را می توان با تمامی زشتی ها و زیبایی ها، در کنار سنت معنا بخشید و ایرانی را ترسیم کرد که گذشته، حال و آینده آن سراسر فضایی آرامبخش و مدرن اما همچنان اصیل را به نمایش می گذارد.
سالن جمهوری اسلامی ایران در فضایی بوسعت دو هزار متر مربع در این نمایشگاه میزبان گروه های مختلفی مردم از سراسر جهان است .
اکسپو 2010 شانگهای چین دهم اردیبهشت ماه جاری آغاز شده و به مدت شش ماه ادامه دارد .
نظر شما