تیم ملی والیبال نشسته ایران 10 نفره در مسابقه‌های جهانی امریکا حاضر شد اما این هم مشکلی نبود که مانع تیم همیشه قهرمان ایران برای رسیدن به خواسته‌اش شود. آنها باز هم قهرمان شدند و این بار در ینگه دنیا جشن هفتمین قهرمانی‌شان را گرفتند. بازی فینال هم با رقیب همیشگی بود؛ بوسنی.
هرچند خیلی به هادی رضایی و شاگردانش سخت گذشت اما گذشت تا جام قهرمانی در آغوش ایرانی ها جابگیرد. او اما این قهرمانی را خواست خدا می داند: «خدا خواست قهرمان بشویم. بازی فینال خیلی مشکل بود. به ویژه از ست سوم که فشار بوسنی بیشتر شد اما بچه ها هم کارهایشان را انجام دادند تا بدون جام قهرمانی برنگردیم.» او درباره بازی فینال نیز می‌گوید: «ست اول و دوم را ما بردیم. اما ست سوم را بوسنی گرفت. آن هم به خاطر این که بچه‌های ما فکر می‌کردند کار تمام شده است. اما درست سوم و چهارم بازیکنان بوسنی که برایشان برد و باخت مهم نبود، انتحاری بازی کردند و برنده شدند. با این که 70 - 80 درصد بازی به نفع بوسنی بود اما نتیجه بازی برگشت و ما برنده شدیم. فکر می‌کنم بدنسازی خیلی به ما کمک کرد.»
به نظر سرمربی،تیمش با کمک همه قهرمان شد: «ما برای قهرمانی به اوکلاهما رفته بودیم. یک سال هم خیلی زحمت کشیدیم. بچه‌ها هم خوب کار کردند. هرچند همیشه باخت برای کادر فنی است و برد برای بازیکنان. اما به نظر من همه برای برنده شدن ایران کمک کردند. از بازیکنان و کادر فنی گرفته تا تماشاگران ایرانی مقیم امریکا که بیرون زمین همه جوره تیم را تشویق می‌کردند.»
او درباره تاثیر نداشتن دو بازیکن روی نیمکت تیمش می گوید: «نبود رحیمی و حسن پور دست مرا برای تعویض بسته بود. اگر به طور معمول مربی می تواند پنج تعویض داشته اشد من تنها می توانستم سه تعویض کنم. حسن پور بازیکن سرعتی‌زن من است. اگر در زمین کسی کم می آورد که یکی، دو نفری کم آوردند می توانستم او را به زمین بفرستم. رحیمی هم مکمل دریافت کننده و سرویس‌زن من بود. با نبود این دو حتی اگر بقیه خراب می کردند من تعویض نداشتم. حتی مجبور شدم لشکری پاسور سومم را در پست دریافت بگذارم. اما وقتی پاسور کم می آورد دیگر برایش جایگزین نداشتم. در واقع سعی کردیم با صبر و تفکر بیشتر کار انجام دهیم.»
این بار هم رضایی انتظار بقیه را برآورده کرد، آن هم با ارائه سیستم های جدید دربازی. او می گوید: «همشه بقیه از ایران انتظار یک تاکتیک جدید را دارند و این بار هم تیم ما سیستم پایپ را در زمین اجرا کرد که جواب داد. قبلا با دواسپک کار می‌کردیم که این بار چهار اسپک را رو کردیم و البته یک روش دیگر در دریافت.»
اما چیزی که برای هادی رضایی هنوز خیلی جالب است حضور همیشگی ایرانی های مقیم امریکا کنار تیم بود: «دراوکلاهما ایرانی ها ما را تنها نگذاشتند. آنها همه جوره به ما محبت می کردند. محبت هایی که درایران خبری از آن نیست. جدای از حضور در سالن برای تشویق تیم و هدیه هایی که به بازیکنان می دادند وضیافت هایی که برپا کردند، حتی برای بدرقه هم به فرودگاه آمدند با این که آنها نمی توانند زیاد از کارهایشان مرخصی بگیرند اما همیشه کنار تیم بودند، بدون توجه به این موضوع که شاید از کارشان اخراج شوند.»
نظر شما