دیپلماسى ایرانى: اظهارات تند ایاد علاوى، علیه ایران و امریکا صداى طرفداران عربستانى‌اش را هم در آورد. روزنامه الشرق الاوسط که این روزها بلندگوى عربستان سعودى محسوب مى‌شود، در یادداشتى به قلم عبدالرحمن راشد، سردبیر این روزنامه به انتقاداز ایاد علاوى بر سر مواضع اخیرش در برابر ایران و امریکا برخواسته است.
راشد یادداشت خود را این گونه آغاز مى‌کند: در برابر عراقى‌ها صفى از رهبران سیاسى ایستاده که حقیقت این است که همه آنها یک حرف، یک وعده و یک عقبه تاریخى دارند و انصافا هر کدام از آنها هم به طور یکسان استحقاق نشستن بر کرسى ریاست دولت را دارد. اگرچه هر کدامشان مزایا و معایبى هم دارند.
وى در ادامه به تشریح نقاط ضعف و قوت نامزدهاى نخست‌وزیرى عراق مى‌پردازد و مى‌نویسد: نورى مالکى که مردم عراق چهار سال دوران نخست‌وزیرى او را آزمودند هیچ کس نمى‌تواند نسبت به توانایى‌هایش در اداره کشور در چهار سال گذشته که واقعا سال‌هاى سخت و طاقت‌فرسایى بودند و او بدون خم به ابرو آوردن از پس آن سال‌ها بر آمد، شک کند. ایرادى که به او مى‌گیرند این است که گفته مى‌شود خودرایى دارد و قدرت را در میان خود و هم‌حزبى‌هایش محدود کرده است. همچنین ابراهیم جعفرى را شاهدیم که انتقاد نسبت به او و دورانى که چهار سال نخست‌وزیر بود بسیار است و البته بسیارى از این انتقادها هم بیش از این که حقیقت باشد، صرفا براى تخریب چهره او است اما نقدى که به او مى‌گیرند این است که در طولى که نخست‌وزیر بوده یک پروژه که از او به یادگار مانده باشد، وجود ندارد.
در کنار این دو چهره عادل عبدالمهدى ایستاده که بیش از همه، شیعیان اسلام‌گرا او را قبول دارند و معتقدند او بر دیگر نامزدها مقدم‌تر است اما ضعف بزرگ او این است که قدرت و نفوذ لازم براى رهبرى و ریاست دولت در کشورى چون عراق را ندارد در حالى که اوضاع سیاسى عراق به خصوص در حال حاضر به گونه‌اى است که رهبرى چهره‌اى آهنین را مى‌طلبد.
در آخر مى‌رسیم به آقاى ایاد علاوى، کسى که معتقد است بیشتر آراى پارلمان براى او است و او لیاقت نخست‌وزیرى را بیش از دیگران دارد. علاوى شیعى است اما هیچ ارتباط دینى با هیچ نهاد دینى‌اى ندارد. او خود را پان عربیست مى‌داند و در عرصه محلى و منطقه‌اى کلى تبلیغ براى خود کرده است و توانسته طرفدرانى براى خود جمع کند. اما آقاى علاوى هم یک اشکال بزرگ دارد. به رغم این که تجربه طولانى در انجام فعالیت‌هاى سیاسى دارد، هیچ توانایى براى تعامل با دیگران از خود نشان نداده که بزرگترین ضعف او محسوب مى‌شود. این ضعف به اندازه‌اى در ذوق مى‌زند که هنگامى که یکى از خبرنگاران از یکى از مسئولان امریکایى نظرش را درباره ایاد علاوى پرسید، پاسخ داد: او بهتر است به جاى تصاحب به پست نخست‌وزیرى به فکر تاسیس دفتر هواپیمایى باشد.
راشد سپس به انتقاد از علاوى مى‌پردازد و مى‌نویسد: آقاى علاوى همین ضعف را در رابطه با اظهار نظر اخیرش درباره ایران و امریکا به خوبى نشان داد. او در حالى به انتقاد از نفوذ ایران در امریکا برخواست که کسانى که صحبت‌هاى او را شنیدند احساس کردند وى از روى استیصال و ناتوانى این اظهارات را بیان داشته است. ایشان فراموش کرده در عراق نه کشورهاى عربى و اروپایى یا حتى ترکیه بلکه بیش از همه این ایران و امریکا هستند که بر عرصه سیاسى عراق تاثیر دارند. هیچ کس نمى‌تواند در عراق نخست‌وزیر شود مگر این که حمایت یکى از این دو قدرت مهم یا هر دوى آنها را با هم پشت سر خود داشته باشد. ایشان درست مى‌گوید که انتخاب نخست‌وزیر شان و کارى داخلى است ولى نباید فراموش کند در هر حال نظر مساعد ایران و امریکا نیز در این تصمیم لازم است. هر کسى بخواهد با این دو کشور مبارزه کند در حقیقت کارى جز خودکشى و عملیات انتحارى انجام نداده است. عملیات انتحارى او زمانى قطعى است که هم‌زمان بخواهد با هر دوى این قدرت‌ها بجنگد.
وى سپس موضع علاوى در برابر مالکى را به چالش مى‌کشد و مى‌نویسد: علاوى در حالى منتظر است که مالکى به سویش دست دراز کند که رقیب او مالکى به طور جدى موضع سیاسى خود را دنبال مى‌کند، به فکر تعامل با همه است و مى‌داند در وضعیت سیاسى کنونى عراق صرفا لبخند بر صورت داشتن کافى نیست. در حالى که علاوى دست روى دست گذاشته و متکبرانه منتظر است دیگران به سراغ او بروند. مالکى توانسته به طور هم‌زمان هم با امریکا و هم با ایران تعامل داشته باشد و آنها را راضى کند که از نخست وزیرى مجدد او حمایت کنند در حالى که علاوى به جاى تعامل و لابى با ایران و امریکا براى آنها شاخ و شانه مى‌کشد و انتظار هم دارد از او حمایت کنند. او فکر مى‌کند همین که حمایت کشورهاى عرب را دارد کافى است و باید روى صندلى لم دهد تا نخست وزیر شود در حالى که تجربه 7 ماه گذشته نشان داده است که او کاملا راه خطا مى‌رود. آقاى علاوى اگر مى‌خواهى نخست‌وزیر شوى باید تعامل داشته باشى نه تقابل.
نظر شما