به گزارش خبرآنلاین، این نویسنده تاکنون دو بار در سال‌های 1998 و 2005 در یک قدمی جایزه بود، اما به آن نرسیده است. این جایزه ادبی عصر روز دوشنبه در مراسمی در پاریس به برنده اهدا می‌شود.
«نقشه و قلمرو» نوشته ولبک یکی از چهار نامزد نهایی این جایزه است، نامزدهایی که در سه مرحله انتخاب شده‌اند. این رمان به شیرینی دنیای هنر پاریس را هجو می‌کند و حتی به خود نویسنده نیز رحم نمی‌کند. یکی از شخصیت‌های این اثر خود میشل ولبک است، نویسنده‌ای بدبو و بدلباس!
«نقشه و قلمرو» که به اثری پرفروش در فرانسه بدل شده داستان هنرمندی است که با عکس‌برداری از نقشه‌های قدیمی به شهرت می‌رسد. این رمان تفاوت‌های آشکاری با دنیای انسان‌ستیز چهار رمان پیشین ولبک دارد.
رمان نقدهای شورانگیزی دریافت کرده است. مجله «لیبراسیون» این اثر را «شاهکار» خوانده و فروش آن حتی با توجه به ادعای سرقت ادبی که یک ماه پیش بر زبان‌ها افتاد افت آشکاری نکرده است. ولبک این اتهام را «مضحک» توصیف کرده است.
این ادعا مربوط به سه پاراگراف در کتاب است که گفته می‌شود عینا از سایت دانشنامه آزاد ویکیپدیا کپی شده است. این بخش‌ها مربوط به یک فعال فرانسوی مبارزه با شکار غیرقانونی، شهر بووه و مگس است.
نویسنده این اتهام را رد کرده و استفاده از متون «واقعی» در نثر داستان را تکنیکی می‌داند که بسیاری از نویسندگان از جمله خورخه لوئیس بورخس آرژانتینی نیز از آن بهره برده‌اند.
ولبک در دهه 1990 با نوشتن «ذرات بنیادین» که با نام «پودرشده» به انگلیسی ترجمه شد به شهرت رسید، رمانی که یکی از بخت‌های جایزه گنکور در سال 1998 بود.
آثار پیشین این نویسنده که این روزها بین اسپانیا و ایرلند در سفر است جنجال‌های بسیاری به راه انداخت و حتی متهم به دامن زدن به نفرت نژادی شد.
با وجود نقدهای مثبت بسیاری که درمورد «نقشه و قلمرو» نوشته شده، اما این کتاب یک منتقد سرسخت دارد؛ طاهر بن جلون، نویسنده «فساد در کازابلانکا» که خودش یکی از داوران جایزه گنکور است. این نویسنده فرانسوی-مراکشی گفته است سه روز وقتش را حرام این رمان کرده است.
از طرف دیگر پیر آسولین، منتقد ادبی و نویسنده‌ای که در گذشته با ولبک مشکل داشته در نقدش نوشته است: «ولبک بسیار باهوش است. شکی نیست امسال به جایزه گنکور می‌رسد.» در سال 2005 رمان «امکان وجود یک جزیره» نوشته ولبک تنها با یک اختلاف رای از رسیدن به این جایزه معتبر بازماند.
تاریخچه جایزه گنکور
جایزه ادبی گنکور در پی وصیت ادموند دوگنکور به سال 1896 بنیان‌گذاری شد. مجمع ادبی گنکور بطور رسمی در سال 1902 میلادی تأسیس و نخستین دوره جایزه در روز 21 دسامبر سال 1903 اعطا شد.
جایزه گنکور هر سال نصیب «بهترین کتاب داستانی» می‌شود که طی «همان سال» منتشر شده باشد. بیشتر اوقات جایزه گنکور به یک رمان اعطا می‌شود.
اعضای آکادمی گنکور هر دوشنبه اول ماه در تالار مخصوص خود که در طبقه اول رستوران «دروان» پاریس واقع شده گرد هم جمع می‌شوند. بطور معمول برنده جایزه روز سه نوامبر پس از صرف ناهار مشخص می‌شود، اما برنده این جایزه امسال 8 نوامبر معرفی می‌شود.
فرانسوا چاندرناگور، طاهر بن جلون، پاتریک رمبو، میشل تورنیه، ادموند شارل-رو، روبر ساباتیه، خورخه سمپرون، فرنسوا ماله-ژوریس، برنار پیوت و دیدیه دکوین اعضای هیئت داوران فعلی این جایزه هستند.
هر نویسنده در زندگی ادبی خود تنها یک بار برنده این جایزه می‌شود، در این میان رومن گری یک استثنا است: او یک بار در سال 1956 برای رمان «ریشه‌های آسمان» و یک بار در سال 1975 برای رمان «زندگی در پیش رو» به این جایزه رسید، دلیل این امر این است که او رمان دوم را با نام مستعار امیل آژار چاپ کرده بود.
جایزه گنکور اهمیت بسیاری برای نویسندگان و ناشران دارد. کتاب‌های برنده این جایزه بطور میانگین پس از بردن جایزه حدود 400 هزار نسخه فروش کرده‌اند و از طرف دیگر جایزه گنکور به معنی مهر تائید برای برنده آن است.
از برندگان دوره های پیشین این جایزه می توان به مارسل پروست با «درجستجوی زمان از دست رفته»، آندره مالرو با «وضعیت بشری»، سیمون دوبوار با «ماندارین‌ها»، مارگاریت دوراس با «عاشق» و امین معلوف با «صخره تانیو» اشاره کرد.
دیگر نامزدها
سه رقیب ولبک برای رسیدن به این جایزه ویرجین دسپنته با رمان «فرزند آخرالزمان»، ماتیاس انار با «برای آن‌ها از نبردها، پادشاه‌ها و فیل ا بگو» درمورد میکل‌آنژ در قسطنطنیه و مالیس دوکرانگال با «تولد یک پل» درمورد ساخت دوباره پل مشهور «گلدن گیت» در کالیفرنیای خیالی است.
ویرجین دسپنته نویسنده و فیلمساز 41 ساله فرانسوی است. او از سال 1993 با رمان‌نویسی فعالیت خود را آغاز کرد و داستان‌هایش بیشتر در فضاهای غریب شهرهای فرانسه و در میان افراد پانک می‌گذرد. «خداحافظ بلوندی» یکی دیگر از آثار معروف اوست.
ماتیاس انار نویسنده 38 ساله است که پس از تحصیل زبان عربی و فارسی و زندگی در خاورمیانه از سال 2005 در بارسلون ساکن شده است. رمان «منطقه» که در سال 2008 چاپ شد یک ویژگی خاص دارد، این رمان 500 صفحه‌ای تنها از یک جمله تشکیل شده است.
مالیس دوکرناگال نویسنده 33 ساله است. او در رشته‌های تاریخ، فلسفه و قوم‌شناسی تحصیل کرده. اولین رمان او در سال 2000 با عنوان «زیر یک قطار هوایی قدم زدم» منتشر شد.
خبرگزاری‌فرانسه / 6 نوامبر
نظر شما