مردمی که از مسئولان شکایت داشتند به شاه نامه می‌نوشتند، اما ...

سرنا می‌نویسد: «مهم‌ترین نوآوری و ره‌آورد این سفر، ایجاد مشورتخانه بزرگ دولتی بود که در آن کلیه امور مملکتی مورد بحث و بررسی قرار گیرد. اعضای مجلس مرکب بودند از وزیران تعدادی از شخصیت‌های برجسته که در سازمان‌های مختلف هر کدام دارای مقام شامخی بودند. کلیه اعضا حق داشتند درباره موضوعات طرح شده عقاید خود را اظهار کنند و با استقلال کامل مسائل را مورد بحث و بررسی قرار دهند. منشور مربوط به تشکیل این شورا به ابتکار و انشای شخص شاه تهیه شد.

همچنین برای آنکه کلیه افراد کشور بتوانند وسیله تقدیم درخواست‌های خود را به آن هیات داشته باشند، اعلیحضرت دستور دادند «صندوق‌های عدالت» در مکان‌های عمومی گذاشته شود. این صندوق‌ها که ممهور به مهر سلطنتی بودند، ماهی یکبار در مکان‌های عمومی گذاشته می‌شدند، تا هرکس بتواند درخواست یا شکوائیه خود را که به‌عنوان شاه لاک و مهر شده بود، داخل آن بیندازد. کلید صندوق‌ها در جای خاصی نگهداری و قفل آن منحصرا در حضور شاه باز می‌شد.این ابتکار داهیانه نتایج خوبی به بار آورد. اما حکام ولایات و سایر مسوولان بلندپایه که نفعشان در این بود شاه از آنچه که در کشور می‌گذرد بی‌خبر بماند برای مراقبت از صندوق‌های عدالت «فراش‌هایی» گماشتند تا از انداختن عریضه‌های مردم به داخل آنها با تهدید به شلاق‌زنی و تنبیهات دیگر ممانعت ورزند و به این ترتیب، شاه از تعداد بسیار معدود عریضه‌ها چنین تصور کرد که افراد مملکت در امن و امان و رفاه کامل زندگی می‌کنند.