پس از خروج امریکا از برجام که توهینی آشکار به خود، سایر شرکاء و جمهوری اسلامی بود مماشات مسئولان کشور ما برای وفاداری به برجام به دنبال جلب و یا شاید خواهش از سه کشور اروپایی برای پایبندی به برجام حیرت افزا است. سیاست اروپائیان هم برای یافتن راه حلی برای معامله با ایران (اس پی وی) هم غم انگیز و مشمئز کننده است.
تأخیر همراه با دفع الوقت آنان و سیاست کجدار و مریز و یا مماشات ما هم آنقدر واضح است که نیاز به توضیح ندارد. البته آنها باید از برجام حمایت کنند زیرا میتوانند اجناس بیشتری به ایران بفروشند و در ضمن ایران را فاقد انرژی هسته ای که کردند؛ هر چند بعضی مدعی اند که ظرف مدت کوتاهی همه چیز احیا می می شود. اما حالا دنبال همان چیزهایی هستند که امریکا به قلدری می خواست. این نشانگر این است که سیاست اروپا و امریکا در برابر ما یکی است؛ یکی به نعل می زند و یکی به میخ!
سیاست های منفعلانه ایران و تهدید های تو خالی مسئولان ما آنها را جری تر کرده؛ زیرا به نظر می رسد آنها هم میدانند که جمهوری اسلامی به برجام ، حتی به اسکلت بی روح و بیجان آن هم دل بسته و به لفاظی خشک و خالی آنها هم قانع است، و دیدیم که پس از ماهها تأخیر چه مصوبه حقارت آمیزی تحویل دادند و دو باره همان شعارهای بی جا را مطرح کردند.
اما آنچه بیشتر انسان را ناراحت می کنند رجز خوانی های آنها و به ویژه فرانسه که خود گرفتار چالش های بسیار است که ایران را تهدید می کند و اسف بار تر اینکه کشور ایران باز بیشتر از او خرید می کند و صنایع به ویژه اتومبیل کذایی ما هم وامدار آن بوده و هست.
آخر تا کی حقارت، تا کی چشم بر دست بیگانه!
گروهی از مسئولان ما بد عمل می کنند و چشم به یاری آنها می دوزند؛ چرا؟ مگر تا به حال کدام کشور دنیا با استمداد خارجی به ویژه امریکا به نوائی رسیده است و روی خوشی در جهان دیده است؟ چه زشت است گفتار بولتون و آرزوی وی مبنی بر نرسیدن جمهوری اسلامی به چهلمین سال خود و چه زشت تر کف زنان و هورا کشان پای صحبت وی که می خواهند با قدرت خارجی بر این ملت مظلوم حکومت کتتد. اما آنچه قابل هضم نیست روشنفکر نمایانی است که در داخل به این حرف ها دل می بندند و یا تحلیل های آنها بازتاب ترس آنها از این توطئه ها است!
امریکا که فعلا چماق را به دست گرفته است. اما اروپائیان هنوز سیاست چماق و هویج دارند و از طرف دیگر ما سیاست کج دار و مریز را در باره آنها اجرا می کنیم!
آخر تا کی این چنین رفتار را باید تحمل کرد؟
گیرم که مسئولان ما از ترس ضرر بیشتر اینکار را انجام می دهند ولی چرا نسبت به منابع داخلی و عدم اسراف کاری نمیکنند؟ چرا به اقتصاد داخلی توجه ندارند؟ اینها مگر در مدت این چهل سال اروپائیان غدار را نشناخته اند؟
می گویند ما به فناوری آنها احتیاج داریم خوب یا سیاستی اتخاذ کنید تا بتوانید وابستگی را کم کنید، مگر در بعضی صنایع و به ویژه نظامی این چنین نکردید؟
از همان روزیکه که سیمان در راکتور اراک ریختند و خوش بینانه همه خواسته ها را پیشاپیش انجام دادند معلوم بود که این برجام یکطرفه برای از بین بردن امکانات داخلی است.
از آن پس واردات بی رویه و امضای قرار دادهایی که هر یک در حد خود دست و پای ایران را می بندد چه فرهنگی، سیاسی و یا اقتصادی!
ترسوهای داخلی و یا مماشات کنندگان هم که آب به آسیای آنها میریزند! اگر اینطور است که پس مبارزه چه معنا دارد. آیا نباید یک ارزیابی منصفانه کرد که خوب ما به کجا می رویم؟
آدم وقتی مصاحبه برجامی ها را می شنود دیگر نمی تواند تحمل کند و خودشان هم در گفتارشان و وجناتشان تزلزل و پشیمانی مشهود است.
آخر مؤمن و مسلمان چند بار از یک سوراخ گزیده می شود؟
مردم را در نهایت فقر نگه داشتن که هنر نیست! آدم وقتی می بیند که زن و مرد محترم برای گرفتن گوشت دولتی وارداتی ساعت ها در صف میماند جگرش کباب می شود.
کارکنان دولت و ملت هم از این اوضاع سوء استفاده می کنند و نظارت ها هم کامل نیست.
اما به نظر می رسد که غربیها هم ایران را شناخته اند و می دانند که ایران هرگز از برجام خارج نخواهد شد و همه این حرفها تو خالی بوده است. اگر دست کم یک چشمه نشان می دادند بد نبود، ولی گوئی بنابر این نبوده و نیست. اینکه دائما مسئولان و به ویژه وزارت خارجه دائما در مورد اظهار نظر اروپائیان اظهار امیدواری می کنند؛ و می گویند ما همچنان منتظریم، اگر تاکتیک باشد خوبست ولی اگر استراتژی باشد واقعا فاجعه است!
نظر شما