اخلاق، پهلوانی و مرام. نمونه‌های زیادی از این شعائر را در باشگاه‌های مختلف ورزشی دیده‌ایم. فرقی هم نمی‌کند چه رشته‌ای باشد. وقتی باشگاه‌ها قبل از این که اسم خودشان را بیاورند بالای لوگوی‌شان می‌نویسند "باشگاه فرهنگی ورزشی" این یعنی حجت تمام. یعنی قبل از ورزش کردن، فرهنگ و مسائل فرهنگی که اخلاق را هم دربرمی‌گیرد در اولویت است. حالا چه اتفاقی می‌افتد که ورزشکاران ایرانی صبوری ندارند، به راحتی از کوره درمی‌روند، آنجا که باخته‌اند اخلاق را رعایت نمی‌کنند و از همه مهم‌تر زحمات دوستان خودشان در یک ماراتن را به راحتی برباد می‌دهند؟ اگر قرار باشد مثال بزنیم که زیاد است. از بزرگان ورزش گرفته تا همین آخری در رده جوانان. در رشته کشتی. جایی که علی قلی‌زادگان کشتی گیر بازنده وزن ۵۱ کیلوگرم فقط به دلیل اینکه نتوانست خشم خودش از شکست را کنترل کند نه فقط زحمات دوستانش برای رسیدن به قهرمانی را بر باد داد، بلکه باعث شد تا عنوان قهرمانی جهان در عین ناباوری به روس‌ها برسد.
فیلا به شدت روی مسائل اخلاق آن هم در رده پایه حساس است و پس از این که نمایندگان فیلا صحنه دست ندادن قلی‌زادگان به سرمربی حریف را دیدند دست به کار شدند و به راحتی و با "دیسکالیفه" کردن قلی‌زاده کاری کردند تا همه امتیازهایی که او برای رسیدن به این مرحله گرفته بود حذف شود و خیلی شیک و تمیز، روس‌ها جام قهرمانی را بالای سرشان ببرند!
حال سوال اینجاست که یک جوان که تازه در آغاز راه قهرمانی است چه زمانی باید متوجه شود که هر کجا جای اعتراض کردن نیست، به خصوص وقتی پای منافع جمع و زحماتی که دیگران کشیده‌اند در میان باشد؟ نمی‌خواهیم به قلی‌زادگان درس ادب و احترام بدهیم اما بدون شک او خودش هم این روزها بیشتر از همه کسانی که دستشان از مدال طلا کوتاه ماند ناراحت‌تر است. بدون شک او دیگر چنین رفتاری را انجام نخواهد داد و چه خوب است که سایر جوانان در رشته‌های مختلف اتفاقی را که افتاد پیش روی خودشان بگذارند و آنجا که باید، خشم خود را فرو خورده و باعث نشوند تا هم یک تیم قهرمان "دیسکالیفه" شود و هم اخلاق.
۲۵۱ ۲۵۱
نظر شما