با هم بودن یک آسیب اجتماعی نیست

بعد از رتق و فتق امور کاری و خداحافظی با همکارانم، سوار آسانسور شدم تا از طبقه هشتم سیر نزولی طی کنم و به طبقه همکف برسم. غرق در افکارم بودم که صدای خانومی به خودم آورد: طبقه همکف، خوش آمدید. تازه متوجه خوش‌آمدگویی نوار ضبط‌شده آسانسور شدم و از آسانسور خارج شدم. در سالن طبقه همکف متوجه یک مامور نیروی انتظامی شدم که در حال خداحافظی با نگهبان ساختمان بود و چند قدمی از من جلوتر از در ساختمان خارج شد.

مامور چهار راه را رد کرد و بدون اعتنا به مجموعه فیلم‌های نه چندان روز دنیا که دستفروش همیشگی در کنار پیاده‌رو چیده بود گذشت؛ من ایستادم و به آن فیلم‌ها خیره شدم و گاهی به آن مامور که در حال دور شدن بود نگاهی انداختم. عکس فیلم‌های روی جلدها شرمنده‌ام می کرد و یاد موضوعات فراخوان چهارمین جشنواره فیلم پلیس افتادم که همان روز در مطبوعات چاپ شده بود: چگونگی پیشگیری از ابتلا به آسیب‌های اجتماعی، آسیب‌شناسی رفتارهای ناصحیح اجتماعی، اهمیت تقویت باورها و ارزش‌های دینی و اخلاقی و تاثیر تربیتی و اجتماعی خانواده در پیشگیری اجتماعی و نقش پلیس در شناسایی و پیشگیری از آسیب‌های اجتماعی.

خیلی از بی‌تفاوتی آن پلیس با این قانون‌شکنی در ملا عام متعجب نشدم، می‌دانستم سیاستگذاران فرهنگی و اجتماعی کشور در حال  تصویب و اجرای قوانین مهمی هستند که ضمن حفظ فرهنگ و آداب جامعه، آن را نیز رشد دهند.

هدف از ذکر این اتفاق، اشاره به مصاحبه فرمانده محترم نیروی انتظامی کشور پس از ممنوعیت نمایش فوتبال برای خانم‌ها در سینماهای تهران بود که فرمودند: «اتفاقاتی در سینماها افتاده بود که صحیح نبود. در کشورهای دیگر مردم برای تماشای فوتبال به دلیل پخش نشدن از تلویزیون به رستوران‌ها می‌روند و برای تماشای فوتبال پول می‌دهند. اصلا دلیلی بر پخش فوتبال در سینما وجود ندارد.»

خدمت این فرمانده عزیز که مرهون خدمات صادقانه و جهادگونه نیروی تحت امرشان در تامین امنیت هستیم عرض می‌کنم، در خیلی از جاها اتفاقاتی می‌افتد که باید فضا را مدیریت کرد نه اینکه صورت مسئله را پاک کرد. در کشورهای دیگر مردم برای این که باهم باشند ضمن اینکه کانال‌های تلویزیونی‌شان فوتبال و هزاران برنامه زنده را پخش می‌کنند، به دلیل با هم بودن برای تشویق تیم مورد علاقه‌شان به رستوران می‌روند و برای نوشیدن و غذا خوردن پول می‌دهند نه برای تماشای فوتبال. پخش فوتبال در سینماها در کشورهای دیگر امری‌ست جاری و سینماهای کشورهای دیگر نه تنها فوتبال پخش می‌کنند بلکه حدود 30 درصد از ظرفیت نمایش خود را به پخش زنده سایر برنامه‌های محبوب مردم اختصاص می‌دهند.

فرمانده عزیز و گرانقدر، می‌دانم که تامین امنیت در کشور مهمی  مثل ایران که آبستن حوادث و مورد طمع دشمنان زیادی است کاری است بس دشوار و طاقت‌فرسا و سپاس از این رشادت‌ها وظیفه هر ایرانی است، اما باور فرمایید با «نه» گفتن در حوزه اجتماع و اوقات فراغت جامعه نه تنها امنیت اجتماعی افزایش پیدا نمی‌کند بلکه شاهد افزایش آسیب‌های اجتماعی بیش از گذشته خواهیم بود. همان بخشی که جشنواره شما در حال برگزاری آن است. (چگونگی پیشگیری از ابتلا به آسیب‌های اجتماعی)

باور کنیم حضور خانواده و جوانان «با هم بودن» در زیر یک سقف که برای اوقات فراغت است نه تنها آسیب اجتماعی نیست، بلکه مصداق یکی دیگر از بخش‌های جشنواره پلیس است (اهمیت تقویت باورها و ارزش‌های دینی و اخلاقی و تاثیر تربیتی و اجتماعی خانواده در پیشگیری اجتماعی.)

باور کنیم اگر خواهان کاهش آسیب‌های اجتماعی هستیم چاره‌ای جز به رسمیت شناختن حداقل خواست جوانانمان برای اوقات فراغت سالم نداریم؛‌ خواستی که در فضای رقابتی رسانه‌ای که در چهارراه‌های  خیابان‌ها و پشت‌بام ساختمان‌ها و سیم‌های ارتباطی شهرهای کشورمان بدون هیچ مزاحمتی در حال ورود به خانه‌هایمان است که هیچ ناظری هم توان نظارت برآن را ندارد، خواست حداقلی است و اگر این خواست‌های حداقلی دیده نشود باید نگران افزایش آسیب‌های اجتماعی بیش از پیش باشیم که همین حالا هم آمارهای نگران کننده‌ای از این افزایش در حال بروز است که جنابعالی احاطه کامل بر این افزایش آمار دارید. به یاد مرحوم قیصر امین‌پور افتادم، روحش شاد باد که فرمود: چه زود دیر می‌شود.

54