این صنعت ترکیبی از سود سالاری و بی دانشی و سرهم بندی و درجازدن است که نتیجه مترتب بر آن جنایت و آدم کشی در حق مردم مظلومی بوده است که مشتریان ناگزیر این صنعت انحصاری و رانتی بوده اند.
اخیرا یک مسئول پلیس شجاع، هم در مورد بازنشدن بیش از نود درصد ایربگها سخن گفته و هم در این باره که دستکاری در آلیاژ باکهای بنزین موجب آتش گرفتن خودروها در هنگام تصادف می شود، و آخرین جمع بندی را هم وزیر صمت داده است که مافیا بر این صنعت حاکم است!
بارها این سئوال ذهنم را درگیر کرده است که حاکمان این دیار بویژه آنان که دارای بیشترین اختیارات هستند و اشاره چشم و ابرو و انگشت و بلکه صرف منویاتشان می تواند غوغا و قیامت بپا کند و همه قوا و امکانات کشور را برای یک مساله بسیج کند، چگونه از کنار این مساله ـ والبته دهها مساله دیگر شبیه این ـ به سادگی رد می شوند و خواب از چشمانشان ربوده نمی شود؟
آیا در زمانه ای که مملو از دانش و تخصص و تجربه در چنین صنعتی است، حل این مشکل ناممکن است؟
به نظر می رسد حد اقل دوعامل در این ماجرا نقش دارد:
عامل اول سود سرشاری است که نصیب مافیای حاکم بر این صنعت می شود و این مافیا علی القاعده با نفوذ و تسلطی که بر قوای سه گانه دارد، همه راههای ممکن را برای اصلاح می بندد.
عامل دوم که در رقم زدن شیوه حکمرانی موجود نقش مهمی دارد آرمانهای انقلابی هپروتی و متوهمانه ای است که پیشرفت و آرامش و امنیت همه جانبه مردم ایران را به گروگان خود گرفته است. آرمان تسخیر منطقه، محو رژیم اسراییل، به زانو درآوردن استکبارغربی و تسخیر و اصلاح جهان با همین مدلی که دین و دنیای مردم ایران را اصلاح کرده ایم!
این نگاه آرمان گرایانه گاه از یک پیچ تاریخی هم سخن می گوید که گویا کل وقایع رخ داده در تاریخ بشریت مقدمه ای برای رسیدن به این پیچ تاریخی بوده که قرار است افتخار پیشتازی عبور از آن نصیب نظام ما شود و بعد از رد شدن از پیچ، جامعه جهانی از مدل و الگوی حکمرانی موجود در جمهوری اسلامی بهره مند شده و به سعادت دنیا و آخرت برسد!
آرمان گرایی موصوف گاه نیز از اتصال به ظهور و زمینه سازی برای آن سخن می گوید به نحوی که گویا منجی و مصلح عالم بشریت در انتظار مساعی و تلاشهای مسئولان سراپا اخلاص و معنویت و پاکدست جمهوری اسلامی بوده و عن قریب است که خداوند با مشاهده توفیقات حاکمیت انقلابی که مسیر را هموار کرده اذن ظهور را صادر کند!
حال باید انصاف داد وقتی سطح آرمانها و ایده آلها و دغدغه های یک نظام این قدر متعالی و آسمانی است، چه نیازی که خود را درگیر امور نازلی چون ارتقای صنعت خودرو سازی، رفع فقر، بهبود روابط با جهان و مبارزه با فساد و ...کند.
حاکمان با این مدل مدیریت، چنان آسان و بی دغدغه بر دوش و گرده جامعه سوارند و حکمرانی آسان خود را به پیش می برند که نیازی به هیچ بازنگری و تجدید نظری احساس نمی کنند.
انصافا اگر من و شما هم جای آنان بودیم لحظه ای به این امر می اندیشیدیم که چه باید کنیم تا حکمرانی ای بهتر و کارآمدتر داشته باشیم؟!
نظر شما