حقیقتا این سوال مهم است و پاسخ آن مهمتر؛ چرا در مقابل یک سیل که هم فصل و موسم آن را می دانیم، هم سابقه و محل رخداد آنها را می دانیم، هم هواشناسی قابل قبولی داریم، هم پهنه های سیل‌خیزمان را خوب می شناسیم، هم آمار دقیق از شرایط خاک و رطوبت و دیگر عوامل مطرح را داریم، ناگهان مدیران کشور را غافلگیر می کند و این چنان ناتوان و ضعیف تسلیم می شوند؟! این نوع مسائل ابتدایی اگر در کشور حل نشود ما تا ابد گرفتار خواهیم بود!
جمله ای در میان کارشناسان ارشد سازمان ملل وجود دارد که می گویند کشورهایی که با سوانح طبیعی خود کنار نیایند، همواره با یک سانحه بعدی به جای اول خود برخواهند گشت و توسعه برای آنها عملا رخ نخواهد داد!
اینکه ما بگویم موشک داریم فوق العاده است ولی اینکه در برابر ابتدایی ترین مسایل کشور گرفتار باشیم! بی نهایت بد و توهین آمیز است! وقتی هم رخ می دهد، همواره دنبال قاتلان و مسببان و عاملان کوتاهی می گردیم و اخیرا هم که مد شده چند نفر را به عنوان خبره تحت عنوان کمیته حقیقت یاب حکم و سپس اصلا نتیجه را نه از کمیته دریافت و نه در صورت دریافت بها می دهیم !
کمیته سیل های گذشته گزارش مختصری که داد در حد کلاس اول دبستان هم نبود ؟ کمیته های پلاسکو، به عنوان یک فرد سازه ای عرض می کنم نیم ریال ارزش فنی نداشت؟ گزارشات متروپل از نظر فنی در حد یک سمینار دانشجویی لیسانس و از نظر بررسی قوانین و خلاف های اجرایی، بیان مکررات بود لاغیر ! چرا یک مرتبه مسایل را حل نمی کنیم تا دیگر نیازی به ورود ریاست جمهور، مجلس، قوه قضاییه به یک موضوع ساده مثل یک سیل نباشیم ؟ انرژی کشور کجا مصروف می شود با اینهمه مشکلات جدی و مهمی که باید مد نظر داشته باشیم !
یادم می آید سال ها پیش در یک سمینار بحران و مدیریت بحران ها که توسط یونسکو در ژاپن تشکیل شده بود، کشورهای فقیر و سیل خیز دنیا سیستم های ساده، کم هزینه و خلاقانه خود را معرفی می کردند که بسیار جالب بود. دقیق یادم نمی آید فلیپین یا بنگلادش بود که با نصب زنگوله هایی در سطوح مختلف در مسیل ها امکان هشدار سریع را به مردمش می داد! باور بفرمایید حل خیلی از چیزها قرن ها و سال ها پیش در دنیا انجام شده و به نتیجه رسیده است. والله دلم می سوزد و خفت است که ما با این همه داشته از پس یک سیل بر نیایم!
برایم خیلی عجیب است، سال گذشته اردیبهشت ١٤٠٠ قبل از شروع بارندگی های فصلی سال قبل، این یادداشت را در گروه نخبگان خبرآنلاین نوشتم: هشدار سیل به مردم نمی رسد!
یک سال و چند ماه از زمان آن مقاله تا امروز گذشته است! می شد این مشکل را به فرصت تبدیل کرد، هر دقیقه به تلفات و خسارات مالی وحشتناک افزوده می شود ! یعنی ما به این حد تنزل کرده ایم ؟ پنجاه سال پیش یادم می آید کنار مسیل ها در زمان تهدید سیل، تانک ها را بترتیب پشت سرهم دو طرف پارک می کردند تا سیل به مردم زیان وارد نکند، یعنی این موارد را هم فراموش کرده ایم!
چه سود که امروز بعد از حادثه امام زاده داود و بقیه موارد مشابه وزیر کشور، استاندار و شهردار جلسه بحران داشتند ! مدیریت این بحران سال گذشته باید صورت می گرفت ! این جلسه امداد و نجات است!
بعنوان یک معلم مدیریت بحران دانشگاه، خیلی دوست دارم بدانم این دو بزرگوار بعد از رخداد و این همه بحران چه به هم می گویند !؟
* استاد نمونه کشور در مهندسی سازه، زلزله و مدیریت بحران، بنیانگذار مقاوم سازی و مدیریت بحران در ایران و موسس انجمن زبدگان شهر در کشور
نظر شما