خانه ی شیخ ابوالحسن خرقانی

در نزدیکی بسطام شاهرود با پرس و جو از عابران محلی میتوانی روستای خرقان را بیابی که اثری از تابلوی راهنمای میراث فرهنگی ندارد و نمی دانم چرا؟.اما علاقمندان شیخ از سراسر ایران و حتی جهان آن جا را به خوبی می شناسند.زمانی به راه روستا قدم مینهی ،مانند سایر روستاهای کشور است؛ اما به انتهای روستا در میدان گاه که می رسی؛ باغی زیبا با درخت های تقریبا کهن سال و با جوی زیبای آبی دایم که به گمانم قنات است از سراسر محوطه جاری است واین سرآغاز لطافت روحی سالکانی است که آن جا قدم می گذارند.در داخل مقبره همه مذاهب اسلامی را می بینی که نماز می گذارند و برخی هم مراقبه می کنند.گفتار معروف شیخ بر چند جای خود نمایی می کندکه گفت: «هر کس در این سرا درآید نانش دهید و از ایمانش مپرسید. چه آن کس که به درگاه باریتعالی به جان ارزد، البته بر خوان ابوالحسن به نان ارزد.»وهمین نشان از میهمان نوازی شیخ میکند و البته اگر شیخ نانی دهد بی شک آن که که ملاقات روحی امده است ،هم بی بهره نخواهدبود و بسته به روح خود از جذبه محیط لذت خواهدبرد.در بازگشت سفر کوتاه فکر می کردم که اگر پروردگار جهانیان در بهشت وعده ی رستگاری به پرهیز کنندگان داده است، پس در دنیا هم خواهد داد که این باغ مصفا تنها یک نمونه ی کوچکی است از آن موهبت که این گونه از گزند روزگار پایدار مانده ؛چه اینکه بسیاری از ما گمنامان به جهان دیگر بی هیچ اثری مثبت کوچ می کنیم، اما امثال شیخ ابوالحسن و دیگر پرهیز کنندگانند که اینگونه دوستی با خدا در خود و برای دیگران،حتی با این بناهای دنیایی استمرار می بخشند.