آذرجزایری: این روزها شنیدن خبرهای رویایی از زبان مسوولان نفتی آنچنان عادی شده که وقتی معاون وزیر نفت در امور پتروشیمی از فاصله یک قدمی تا رسیدن به پتروشیمی عربستان(سابیک) در جمع رسانه ها می گوید دیگر کسی انگیزه ندارد بپرسد این یک قدم چند هزار متر یا چند صد هزارکیلومتر است.
بررسی وضعیت فعلی پتروشیمی عربستان و مقایسه آن با وضعیت مشابه ایران نشان می دهد که این استدلال بیات تنها در شرایطی درست محسوب می شود که این یک قدم چندصد هزار کیلومتر محاسبه شده باشد.
براساس چشم انداز 20 ساله کشور قراراست سهم ایران لحاظ ارزش تولید مواد پتروشیمی در خاورمیانه به 34 درصد برسد و در مقایسه با سهم عربستان که تصور می کردیم در همان مدت مشابه معادل 33 درصد کل ارزش تولیدات خاورمیانه خواهد بود ما مقام نخست خاورمیانه را از آن خود کنیم،اما نگاهی گذرا بر آمار منتشر شده از درآمد تنها یکی از شرکت های پتروشیمی عربستان (سابیک) که البته بزرگترین شرکت پتروشیمی این کشور محسوب می شود متوجه خواهیم شد که رسیدن به مرز تولید و درآمد عربستان از محل فراورده های پتروشیمی آرزویی رویایی خواهد بود.آرزویی که به عقیده کارشناسان، مسوولان نفتی با تبدیل کردن آن به یک مانور تبلیغاتی از آن در جهت حفظ جایگاه مدیریتی خود بهره می برند.
براساس آمارهای منتشر شده از سوی شرکت سابیک، درآمدهای حاصل از فروش محصولات پتروشیمی این شرکت در سه ماه دوم سال جاری میلادی به اوج خود رسیده است. در گزارش منتشره مطلق المرشد، مدیر مالی ارشد شرکت سابیک، این شرکت در سه ماه دوم میلادی 49 میلیارد ریال سعودی(13 میلیارد دلار) درآمد کسب کرده است. لازم به ذکر است درآمدهای شرکت سابیک در سه ماه دوم سال گذشته میلادی نیز معادل 38 میلیارد و 860 میلیون ریال( سعودی) و در سه ماه نخست امسال 44 میلیارد و 870 میلیون ریال سعودی بوده است.
این درحالی است که براساس آمارهای مدیرعامل شرکت ملی صنایع پتروشیمی، در 5 ماهه ابتدایی امسال این شرکت از محل تولید 6/17 میلیون تن محصول پتروشیمی 8 میلیارد و 800 میلیارد دلار درآمد داشته است.این درحالی است که تنها یک شرکت پتروشیمی عربستان در سه ماهه دوم میلادی 13 میلیارد دلار درآمد کسب کرده در حالیکه رقم تاکید شده در مورد درآمد ایران مربوط به 5 ماهه ابتدایی امسال است.همین آمار نشان می دهد که قدمی که بیات از ان حرف می زند چند هزار کیلومتر معنی می شود.
در عین حال موارد دیگری نیز حائز اهمیت است. شرکت سابیک پیشتر اعلام کرده در نظر دارد طبق برنامه تنظیمی تا پایان سال 2020 مجموع تولید خود را به بیش از 130 میلیون تن در سال برساند. و این جدای از برنامه های گسترده ای است که برای خرید بخش عمده ای از سهام شرکت های بزرگ پتروشیمی و انحصار بازارهای بین المللی مواد پتروشیمی در دست اقدام دارد. ایران نیز طبق گزارش های اعلام شده قبلی قرار بوده تا پایان سال 1404 به 120 میلیون تن ظرفیت تولید برسد. سوال قابل طرح این است بر اساس بررسی برنامه های دو شرکت کدام یک از برنامه های اعلام شده و در حال اجرا طبق زمان مقرر تحقق می یابند؟
همچنین مدیرعامل شرکت ملی صنایع پتروشیمی از منابع گاز به عنوان مزیت ایران نسبت به عربستان یاد می کنند. باید پرسید آیا پتروشیمی ایران قادر است از این مزیت به خوبی بهره برداری کند؟ اگر چنین است پس چرا طرح های مشترک پتروشیمی ایران با شرکت های خارجی به دلیل مشخص نبودن قیمت خوراک گاز بلاتکلیف و بعضا لغو شده اند؟ آیا مدیرعامل پتروشیمی باور ندارد که عربستان می تواند گاز مشترک ما با قطر که هر روز سهم بیشتری از آن توسط شریک ما برداشت می شود را از آن کشور خریده و با تخفیف های ویژه در اختیار سرمایه گذاران حاضر در واحدهای جدید خود قرار دهد؟
بیات همچنین از برنامه ریزی برای رسیدن به 46 میلیون تن تولید واقعی در سال جاری سخن می گوید. و در کنار آن عوامل اصلی ظرفیت خالی میان تولید و ظرفیت نصب شده را 25 درصد مربوط به کمبود خوراک، 25 درصد مربوط به نارسایی در تکنولوژی‌ها و فن‌آوری‌های موجود، 30 درصد مربوط به معایب ساخت تجهیزات و 20 درصد مربوط به مواردی مانند نارسایی در امور آموزشی برشمرد. سوال این است که آیا نوع مدیریت حاکم بر صنایع پتروشیمی ایران در وجود این حجم ظرفیت خالی تولید تاثیر ندارد و آیا رقیب مهمی مانند عربستان که اینک در یک قدمی آنها می باشیم هم چنین مشکلاتی دارند که امیدوار باشیم در ادامه رقابت برای برداشتن آخرین گام عقب ماندگی شرایط یکسانی داشته باشیم؟
/22131
نظر شما