به گزارش خبرآنلاین، ظرفیت سالن خیلی زود تکمیل شد؛ یعنی قبل از آن که سخنرانان بیایند و مراسم آغاز شود.
کارکنان شهر کتاب هم که دیدند چارهای ندارند، صندلیهایی که دم دستشان بود از گوشه و کنار اتاقها جمع کردند، آوردند، و چیدند گوشه و کنار سالن. اما باز هم فایدهای نداشت.
مثلا سهیل محمودی زمانی وارد نشست نقد و بررسی آثار سیدمهدی شجاعی شد که جلسه شروع شده بود و یک جای خالی هم در سالن وجود نداشت. این اتفاق چند دقیقه بعد برای علی موسوی گرمارودی هم افتاد و ماجرا با بلند شدن آدمها و تعارف جاهایشان به چهرههای سرشناس ختم به خیر شد.
فضای صمیمی یک نشست ادبی
نشست با تاخیر شروع شد، اما خیلی زود فضا گرم شد و صمیمی. به هر حال پای سید مهدی شجاعی در میان بود و نقد آثارش در شهر کتاب، سخنرانان هم آدمهای مجلس‌داری بودند، از خود مهدی فیروزان مدیر عامل شهر کتاب گرفته تا مجید مجیدی و رضا امیرخانی.
هر کس که در جای سخنران مینشست و لب به سخن میگشود، وجهی از وجوه سید مهدی شجاعی پررنگتر می شد، اما خود سید که جایش وسط سن بین مجری و سخنران بود، سرش را انداخته بود پایین و زل زده بود به میز روبه رویش. گاهی هم که سرش را بالا میآورد، توی نگاهش یک چیزی دیده میشد، توی مایههای «اینقدر ما را شرمنده نکنید.»
شاید به همین خاطر بود که بعد از کلی گل گفتن و گل شنفتن، نوبت که به شجاعی رسید، گفت یکی از سختترین نشستهای عمرش همین نشست بوده است.
حاضران در سالن اما این حس را نداشتند، و همین جالب بود. راستش را بخواهید در این نشست هم اتفاق خاصی رخ نداد، یک عده آمدند و در مورد یک نفر صحبت کردند، اما نه تحمل جلسه سخت بود و نه این احساس وجود داشت که مثلا مجید مجیدی از ته دل حرف نمیزند وقتی می‌گوید: «سیدمهدی شجاعی مثل خورشیدیاست که بر همه میتابد و چتر حمایتیاش در تمام این سالها شامل خیلیها شدهاست.»
حاضران در سالن اما این حس را نداشتند، و همین جالب بود. راستش را بخواهید در این نشست هم اتفاق خاصی رخ نداد، یک عده آمدند و در مورد یک نفر صحبت کردند، اما نه تحمل جلسه سخت بود و نه این احساس وجود داشت که مثلا مجید مجیدی از ته دل حرف نمیزند وقتی می‌گوید: «سیدمهدی شجاعی مثل خورشیدیاست که بر همه میتابد و چتر حمایتیاش در تمام این سالها شامل خیلیها شدهاست.»
مشروح صحبت‌های مجیدی در این نشست را اینجا بخوانید.
نه مجیدی متنی از پیش آماده کرده بود و نه امیرخانی، نهایتش این بود که چند کلمه یا جمله را روی کاغذی نوشته بودند که یادشان باشد از کجا باید شروع کنند و به کجا برسند، یادشان هم که می‌رفت مهم نبود، چون بحث در مورد سیدمهدی شجاعی بود، داستان‌نویسی که هم در حوزه روایتهای داستانی آثار قابل توجهی تولید کرده و هم داستانهای مذهبیاش فصلی تازه در ادبیات دینی ایران بوده و هست.
مجیدی نیازی به تعریف کردن از شجاعی نداشت و شجاعی هم چه خودش و چه آثارش بینیاز از تعریف و تمجید امیرخانی بود، این را ما که پایین نشسته بودیم و داشتیم حرفها را می نوشتیم حس میکردیم و البته آدمهایی هم که از اول تا آخر مراسم نشسته بودند و زل زده بودند به میز روی سن، لابد یک چنین حس و حالی داشتند که دلشان نمیآمد، جلسه را ول کنند و بروند مثلا در طبقه بالا بین کتابها بچرخند.
روایت مجیدی از (به قول خودش) سید، روایتی کاملا شخصی بود. حاصل رفاقتی 32 ساله. انگار یک نفر که آدم مشهوری شده، کلی فیلم خوب ساخته، بعد از 32 سال نشسته است و با صدای بلند دارد فکر میکند به رفیقی که همراهش بوده برایش راه را باز کرده و... در تمام این سالها عوض هم نشده است. شاید اصلا به احترام همین رفاقت و این آدم بود که مجیدی نه نقبی به وضعیت فرهنگ زد و نه از محور نشست خارج شد. فقط از سید گفت و این که برای هنرمندانی مثل او چه کار کرده است.
6 سال انتظار
مجیدی که پایین آمد سر سیدمهدی شجاعی هنوز پایین بود، اما در همین فاصله خیلیهای دیگر هم به جمع اضافه شده بودند، آدمهایی که در شرایط عادی جای شان پشت میز سخنران بود، اما هر کدام در گوشهای از سالن نشسته بودند تا از سید مهدی شجاعی بشنوند، از علی موسوی گرمارودی و حسین انتظامی گرفته تا سهیل محمودی و محمدرضا زائری.
شاید به همین خاطربود که پیش از آغاز سخنرانی مدعوین، مهدی فیروزان مدیر عامل شهر کتاب گفت که طی این 6 سالی که معاونت فرهنگی در شهر کتاب تاسیس شده، یکی از آرزوهای ما برپایی چنین نشستی بوده است. نشستی که محورش سید مهدی شجاعی باشد و آثاری که خلق کرده است.
صابر امامی که روی سن رفت، بحث ادبیات دینی را پیش کشید و از دستاوردهای خالق «سقای آب و ادب» گفت. بعد نوبت به امیرخانی رسید تا کلا بی خیال رفاقت و رابطه و مراوده شود و یک راست برود سراغ سبک و سیاق شجاعی در روایتهای مذهبی. تا امیر خانی از نفس دانی و عالی حرف بزند و فروتنی راوی در ادبیات مذهبی شجاعی را نشان بدهد. مهمانهای دیگری هم به جمع اضافه شده بودند. سالن دیگر نه ظرفیت صندلی اضافه داشت و نه جایی برای ایستادن. چون هر جا که می خواستی بیستی، حتما جلو چند نفر را میگرفتی.
مشروح صحبت‌های رضا امیرخانی در این نشست را می‌توانید اینجا بخوانید.
بعد از پایان حرفهای امیرخانی، علی اصغر محمدخانی برگزار کننده و مجری جلسه از همه تشکر کرد و گفت که حالا نوبت خود نویسنده است، کسی که تا به حال در مورد او سخن گفته شده بود، حالا باید خودش حرف میزد.
شجاعی اما به جای قدردانیهای معمول، همه حرفها را گذاشت، پای فروتنی سخنرانان و خودش رفت سراغ وضعیت فرهنگ و هنر این دیار تا نشان دهد که حال فرهنگ خوب نیست، در سراشیبی سقوط است و حتما باید برای آن کاری کرد.
مشروح صحبت های سیدمهدی شجاعی را اینجا بخوانید.
او که این چند ساعت را تاب آورده بود و دوسال به دلیل بیماریاش دور از فضاهای رسمی بود، صریح دغدغههایش را گفت تا به یاد همه بیاورد که وضعیت فعلی فرهنگ عمومی ما مطلوب نیست و باز هم اگر غفلت کنیم دیگر کاری از دست کسی بر نمیآید.
بیرون هوا تاریک شده بود، سالن خالی خالی، اما یک طبقه بالاتر، سیدمهدی شجاعی نشسته بود پشت یک میز، خودکاری دست گرفته بود و با همه دغدغهها و نگرانیهایش داشت صفحه اول کتابهایش را برای کسانی که دورش نشسته بودند امضاء می کرد.
بیرون هوا تاریک شده بود، سالن خالی خالی، اما یک طبقه بالاتر، سیدمهدی شجاعی نشسته بود پشت یک میز، خودکاری دست گرفته بود و با همه دغدغهها و نگرانیهایش داشت صفحه اول کتابهایش را برای کسانی که دورش نشسته بودند امضاء می کرد.
5857
نظر شما