یادی از اولین مدیر عامل باشگاه پرسپولیس / یادآر ز شمع مرده یاد آر...

بسیاری از هواداران ورزش فوتبال و باشگاه پرسپولیس این خبر را تا انتها خواندند تا بدانند این نخستین مدیر باشگاه  محبوب شان  چه کسی بود  ؟  اما  نام او  ،  چندان  برای همگان آشنا نبود  .  مرحوم  عباس وکیل ، نه انسان جویای شهرتی بود و نه حتی در وب سایت باشگاهی که او چند سالی در دوران پرتلاطم جنگ تحمیلی مدیریتش را بر عهده داشت  ،  نامی از او به چشم می آید ! در این وب سایت نه فقط نامی از او نیست که  حتی بخشی از تاریخ حیات پرسپولیس که به سالهای 57 تا 69 مربوط می شود ، یکجا مغفول مانده است !

اما برای صاحب این قلم که در همان دوران ( 67-1364 ) قائم مقام رئیس بنیاد مستضعفان بودم و نیز برای بسیاری از یاران آن ایام ، این نام آشنا و یادآور زحماتی است که شادروان عباس وکیل در شرایطی پرفراز و نشیب  برای ساماندهی امور باشگاه پرسپولیس با همکاری مدیریت بنیاد و تلاش سرپرست و مربی و بازیکنان با شکیبایی بر دوش کشید .

  به گواهی وب سایت رسمی این باشگاه :

" پس از پیروزی انقلاب اسلامی این تیم دچار بحران نفرات شد . بسیاری از بازیکنان مشهور پرسپولیس به کلی عوض شدند و تعداد بسیار اندکی از بازیکنان قدیمی باقی ماندند . باشگاه پرسپولیس در سال 1365 تحت پوشش بنیاد مستضعفان قرار گرفت ... "

 این روایت سربسته و کلی وب سایت پرسپولیس است از آن دوران که با یک عبارت کوتاه دیگراز روی تمامی 12-10 سال اول انقلاب شتابزده عبور می کند و به سال 1370 می رسد . این گونه :

" پس از مدتی بنیاد از اداره این باشگاه خودداری کرد و با توجه به موقعیت این باشگاه ، سازمان تربیت بدنی خود اداره آن را بر عهده گرفت . ... "

وقتی سکوت باشگاه و دریغش از صدور یک پیام تسلیت کوتاه در فقدان اولین مدیر عامل پرسپولیس بعد از انقلاب را دیدم ، حیفم آمد برای پرکردن پازل مخدوش تاریخچه پرسپولیس ،آنهم در دوران حساسی مانند دوران جنگ تحمیلی ، حرفی نزنم و یادی از آن ایام  نکنم .

سال 1365  ،  درمیانه سالهای پرتلاطم قبل از آن برای پرسپولیس  ،  نقطه عطفی به شمار می رفت، زیرا سازمان تربیت بدنی به دلیل مشکلات مالی و محدودیتهای خاص آن دوران ، قادر به ادامه پشتیبانی از باشگاه پرسپولیس نبود  و باشگاهی که  هواداران  صادق  و پرشور فراوان در سرتاسر ایران  داشت  در معرض ازهم پاشیدن قرار گرفته بود .  بازیکنان محبوبی چون انصاری فرد  ،  پیوس ، سلطانی ، قلیچ ، پنجعلی ، مایلی کهن ، کارگر و ... زیر نظر مربی خوش نامی چون علی پروین و سرپرستی محمودخردبین هرچندظرفیت بالقوه برای کسب افتخارات بزرگ در عرصه ملی و منطقه ای داشتند، اما دشواریهای مالی ومدیریتی ،چنین فرصتی را ازآنان سلب می کرد. این گونه بود که مدیران وقت سازمان تربیت بدنی به چاره جویی پرداختند و در تعاملات با مدیریت بنیاد مستضعفان ( که درآن زمان تحت سرپرستی مهندس طهماسب مظاهری بود) بر سرانتقال مدیریت باشگاه به بنیاد به تفاهم رسیدند .

 این اتفاق درست در مقطعی رخ دادکه عباس وکیل ، مدیریت بخش ورزش و تفریحات سالم بنیاد را بر عهده داشت  .  بنا براین مسئولیت تحویل و تحول امور باشگاه  به نام او رقم خورد و در سازوکاری جدید  ،  نام عباس وکیل به عنوان اولین مدیرعامل پیروزی (پرسپولیس) ، ثبت شد .

 اینجانب به عنوان قائم مقام وقت  بنیاد، صادقانه شهادت می دهم که با وجود همه دشواریها ( که گوشه ای از آن را شادروان عباس وکیل در گفت و گویی با یکی از ورزشی نویسان در شهریور ماه امسال توضیح داده است ) این باشگاه با حمایت و پشتیبانی مدیریت بنیاد مستضعفان و تلاشهای مدیریت و کلیه دست اندرکاران به تدریج دوران بحران مزمن خودراپشت سرگذاشت و  ثباتی نسبی یافت .

پرسپولیس در سال 1366 ابتدا  قهرمان جام حذفی باشگاههای ایران  شد و سپس در همان سال  به عرصه رقابتهای قهرمانی باشگاههای آسیا راه یافت . اما پس از پذیرش شکست 2 بر 1 در برابر باشگاه محمدان امارات ( که مربیگری آن را شادروان ناصر حجازی ، قهرمان پرافتخار ملی ما بر عهده داشت ) به مقام دوم آسیا اکتفاء کرد .

هرچند وب سایت پرسپولیس در بخش " دستاوردها" ، زیر عنوان " جام حذفی " اشاره ای گذرا به 4 بار قهرمانی پرسپولیس در سالهای 66-70-77-89 و 90 دارد (که درواقع 5 بار قهرمانی است ، نه 4 بار ! )،

اماوجود این تناقض در ارائه تاریخچه باشگاه  -  یعنی یکجا سکوت درباره 12-10 سال اول انقلاب  و جای دیگر اشاره گذرا به قهرمانی آن در سال 66 جای تعجب دارد .

امید است این یادداشت کوتاه  ،  نه فقط ذکر خیری از مدیری خوشنام تلقی شود که در مقطعی حساس، بی ادعا و شکیبا ،همراه و یار ویاور باشگاه محبوب مردم شد ، بلکه تذکری هم باشداز سر دلسوزی به مدیران امروز باشگاه که در کنار تلاش برای تجدید افتخارات ورزشی   ، مدافع ارزش های بلند اخلاقی و انسانی ، از جمله نکوداشت زحمات مدیران، یاران و همراهان گذشته نیز باشند و اگر ناخواسته در این عرصه قصوری رخ داده است ، به نیکی جبران کنند.