به گزارش پایگاه فکر و فرهنگ مبلغ، در طول تاریخ، همواره نبرد خیر و شر، حق و باطل، و نور و ظلمت به اشکال گوناگون جریان داشته است. این تقابل نه تنها در میدان‌های جنگ فیزیکی، بلکه در عمق افکار و نیات بشری نیز ریشه دوانده است. از برجسته‌ترین نمونه‌های این مواجهه، می‌توان به رویارویی امام حسین(ع) در کربلا و انتظار جهانی برای قیام امام مهدی(عج) اشاره کرد.
بنابر روایت ایکنا، دشمنان این دو مظهر عدل الهی، با وجود تفاوت‌های ظاهری و زمانی، در ویژگی‌های بنیادین شرارت‌بار مشترک بودند، به‌منظور بررسی و تحلیل این ویژگی‌های مخرب در دشمنان امام حسین(ع) و امام زمان(عج)،ایکنا از همدان با حجت‌الاسلام والمسلمین محسن اله‌وردی، متخصص حوزه مهدویت گفت‌وگویی کرده است تا پرده از ماهیت حقیقی ستیزه‌جویان با عدالت و معنویت برداشته شود و درس‌هایی برای شناخت دشمنان در هر عصر و زمانی ارائه شود، مشروح این گفت‌وگو را در زیر می‌خوانیم:
لطفا به تبیین ویژگی‌های دشمنان امام زمان(عج) و امام حسین(ع) بپردازید.
زمانی که امام حسین(ع) در کربلا با سرکشان و دشمنان دین و کسانی که کتاب قرآن کریم را کنار گذاشته بودند، احتجاج کرد تا اینکه سخنش را به پایان رساند و فرمود به چه مجوزی خون مرا حلال می‌دانید؟ آن‌ها در پاسخ گفتند «بغضا لأبیک، به خاطر کینه‌ای که از پدرت داریم.»
این کینه‌ورزی به این دلیل بود که آن‌ها در دل‌هایشان دشمنی امیرالمؤمنین(ع) را پنهان کرده بودند، به‌خاطر آنچه که امیرالمؤمنین(ع) در جنگ‌های بدر و احد و دیگر مواضع با آن‌ها کرده بود.
علامه مجلسی عبارتی دارد که نشان می‌دهد دشمنان امام حسین(ع) نسبت به حضرت کینه داشتند؛ آنجا که در روز عاشورا امام حسین(ع) خطاب به لشکریان مقابل فرمودند: «آیا می‌دانید جد من رسول خداست و مادرم دختر پیامبر اسلام است و پدرم علی بن ابیطالب است؟! در ادامه از لشکریان پرسیدند: با چه مجوزی خون مرا حلال می‌دانید؟ در حالی که پدرم در روز قیامت از حوض کوثر دفاع خواهد کرد... و پرچم حمد در دست جدم در روز قیامت خواهد بود.» گفتند: «ما همه این‌ها را می‌دانیم، اما تو را رها نخواهیم کرد تا اینکه از تشنگی طعم مرگ را بچشی.»
شیخ طوسی روایتی را از امام صادق(ع) درباره کینه و عداوتی که سفیانی از دشمنان امام مهدی(عج) نسبت به شیعیان دارد؛ می‌آورد که حضرت می‌فرماید: «انگار که سفیانی یا یکی از یاران سفیانی را می‌بینم که بار و بنه‌اش را در محوطه شما در کوفه افکنده است، پس منادی او ندا می‌دهد که هر کس سر مردی از شیعیان علی را بیاورد، هزار درهم پاداش می‌گیرد. آن‌گاه همسایه بر همسایه خود می‌جهد و می‌گوید: این از آن‌هاست. پس گردنش را می‌زند و هزار درهم را می‌گیرد.»
آیا حدیث و یا روایتی در زمینه کینه‌توزی دشمنان امام زمان(عج) با شیعیان وجود دارد؟
امام باقر(ع) روایتی دارند که از کینه‌توزی سفیانی درباره شیعیان پرده بر می‌دارد «اگر سفیانی خروج کرد... او تعداد زیادی از شیعیان شما را بکشد.» بعضی از اصحاب به امام عرض کردند: در این صورت با خانواده‌هایمان چه کنیم؟ امام فرمودند: «مردان شما از او کناره‌گیری کنند. زیرا خشم و حرص او تنها متوجه شیعیان ما است و اما زنان، ان‌شاءالله آسیبی به آن‌ها نخواهد رسید» و امام در ادامه فرمودند: «به سوی مکه بروید که آنجا محل تجمع شماست.»
همچنین سفیانی ادعای معنویت دارد و با ظاهری دین‌مدارانه حرکت خود را آغاز می‌کند. در اثر زیادی عبادت، رنگ صورت وی به زردی می‌گراید. این در حالی است که در واقع سفیانی از دین استفاده ابزاری می‌کند و در حقیقت هیچ وقت خدا را عبادت نکرده است و تنها اظهار دین‌مداری می‌کند.
دستگاه حکومت یزیدیان نیز بهانه رویارویی خود را با امام حسین(ع) را دین عنوان کردند و حضرت را خارجی و بیعت‌شکن معرفی کردند در حالی که خلیفه غاصب اموی یزید به‌طور علنی شرب خمر می‌کرد.
در این میان، رویکرد مروان بن حکم در قبال امام حسین(ع) پس از ملاقات ایشان با ولید بن عتبه، حاکم مدینه، نمونه‌ای قابل تأمل است. مروان، با تظاهر به خیرخواهی، امام را به بیعت با یزید فراخواند و این امر را به صلاح دین و دنیا ایشان دانست. از دیدگاه مروان، که دغدغه‌ای نسبت به اسلام و آینده مسلمانان نداشت، چنین فرصت‌هایی ابزاری برای کسب منافع شخصی تلقی می‌شد.
اما از منظر امام حسین(ع)، مسئله حاکمیت فردی نالایق، فاسد و خودکامه، و بیعت با چنین حاکمی، خطری جدی برای اساس دین و دین‌داری مسلمانان محسوب می‌شد. بیعت با یزید، به منزله تأیید حکومت فاسد او بود. درک این خطر عظیم، باعث شد تا امام با قرائت آیه استرجاع، موضع قاطع خود را اعلام کنند: «فاتحه اسلام را باید خواند که مسلمانان به فرمانروایی چون یزید گرفتار شده‌اند»؛ ایشان با استناد به حدیثی از پیامبر اسلام(ص) مبنی بر حرام بودن خلافت بر خاندان ابوسفیان، و اشاره به عدم برخورد با معاویه در آن جایگاه، این دوران را نشانه ابتلا و گرفتاری امت اسلامی به یزید فاسق دانستند و فرمودند: «انا لله و انا الیه راجعون» و «علی الاسلام السلام اذا بلیت الامة براع مثل یزید»؛ این سخنان نشان‌دهنده عمق نگرانی امام از انحراف مسیر حکومت و پیامدهای آن برای دین است.
بر این اساس دشمنی با امیرالمؤمنین(ع) به‌دلیل نقش ایشان در پیروزی‌های صدر اسلام (بدر و احد) و همچنین کینه پنهان معاویه از آن حضرت، منجر به کینه‌ورزی نسبت به امام حسین(ع) شده است. در این راستا رفتار یزید با دندان‌های امام حسین(ع) با چوب خیزران، نشان‌دهنده آشکار شدن کینه پنهان او بود. حتی با وجود علم دشمنان به جایگاه پیامبر(ص)، حضرت علی(ع) و حضرت فاطمه(س) برای امام حسین(ع)، آن‌ها همچنان بر تشنگی و شهادت ایشان اصرار داشتند. روایات امام صادق(ع) و امام باقر(ع) به کینه‌توزی شدید سفیانی نسبت به شیعیان و کشتار آن‌ها اشاره دارد و حتی به شیعیان توصیه می‌کند برای حفظ جان خود از او کناره‌گیری کرده و به مکه پناه ببرند. استمرار و عمق دشمنی با خط امامت و ولایت مورد تأکید است و این کینه‌توزی عاملی کلیدی در وقایع تاریخی و پیش‌بینی‌های آینده می‌داند.
نظر شما