باانکه بیش ازیک قرن از سابقه نمایشنامه نویسی در ایران می گذرد اما هنوز جای طرح خیلی از موضوعات از جمله حیات وحش در آن خالی است.
شاید این معلول سیاسی بودن تاتر دردرجه اول مثل هر هنر دیگر بطور عام وخاصتر آن در این چند دهه اخیر درایران باشد .شاید علل دیگر هم دارد که البته.
اما مرگ پلنگ ایرانی در پارک ارم ، شکار بی رویه و بی توجه ای ها ، محاکمه محیط بانان حیات وحش وحکم دادگاه آنها و.... موارد دیگر از این قبیل عناصراصلی سناریو یانمایشنامه هایی است که حیات وحش را درکانون توجه آن قرار می دهد .
از گذشته نه چندان دور نمایشنامه نویسی در ایران تا امروز بندرت به متن، نوشته یا اجرایی از تاتر برمی خوریم که به این موضوع پرداخته باشد . به یاد نمی آورم . البته بگذریم از نمایشنامه یا آثاری که بصورت تمثیلی و یا سمبلیک آنرا بهانه جامع بشری قرار داده اند که قطعا با منظور ما فاصله دارد.
در هرحال وبنا به نیاز جامعه انسانی ونسلهای آینده وآینده جامعه بشری باید در عرصه هنرهای نمایشی به این موضوع وارد شویم و چه بهتر که سازمانها ونهادهای مرتبط نیز حمایت کنند.
