به یاد روحانی مبارزی که بسیار جدی ولی خنده رو بود

دیپلمات سابق کشورمان در یادداشت خود به پایگاه جنبش مذهبی نوگرائی در تهران و مسجد هدایت و نقش راهبردی آیت الله طالقانی در کنار همرزمانش چون مرحوم دکتر سحابی و مهندس بازرگان در روند نوگرائی اندیشه دینی اشاره می کند. وی همچنین به فعالیت های دانشجویی که در چارچوب تشکیلات انجمن اسلامی دانشجویان، نهضت مقاومت ملی و جبهه ملی انجام می شد، می پردازد.
تاجیک درباره مرحوم آیت الله انواری چنین می نویسد: آقای انواری را از قبل از زندان سومم می‌شناختم ولی اولین بار اوصافش را از دوست عزیزم ابوالقاسم سرحدی زاده در اوایل سال 1356 که من را از انفرادی به سلول شماره شش بند شش کمیته شهربانی ... آوردند و وی را نیز از زندان قصر بعد از 12 سال برای تحقیق! آورده بودند، شنیدم ولی چون چند ماه قبل آزاد شده بود توفیق دیدارش در زندان را نداشتم. تا اینکه بعد از انقلاب در حج سال 1361 با آقای انواری و همسر محترمشان همسفر شدم. ایشان رئیس هیئت بود و من نماینده وزارت امور خارجه.
نویسنده در ادامه مطلب خود آورده است: در این سفر به نکات زیبائی از اخلاق و منش و رفتار یک روحانی مبارز که دوازده سال عمر خود را با هدف و انگیزه از سال 1343 تا 1355 به جرم مشارکت در قتل حسنعلی منصور نخست وزیر شاه در زندان سپری کرده بود، آشنا شدم... آیت الله انواری با آنکه مسائل را جدی می‌گرفت ولی خنده رو بود و اخلاقی خوش داشت و زندگی را به خود و دیگران سخت نمی‌گرفت. چنین روحیه ای برای کارهای سیاسی اجتماعی که انسان با طیف گوناگونی از مردم روبرو می شود و باید ملجا و پناه همه باشد یکی از مهمترین خصیصه ها بشمار می‌رود.
برای خواندن متن کامل این یادداشت، لطفا اینجا را کلیک کنید.