کش و قوس در نمایش «رندگی مشترک آقای محمودی و بانو»، نمایش فیلم تجربی یک کارگردان قدیمی در کنار یک فیلم اولی و پرداختن به موضوعی خاص در فیلمی از فیلمنامه‌نویسِ کارگردان، از جمله اتفاقات هشتمین روز جشنواره بودند.
«کلاس هنرپیشگی» ساخته علیرضا داودنژاد را می‌توان نویدبخش فاصله گرفتن او از نقاط فرود کارنامه‌اش دانست که در کنار «مرهم» یادآور دغدغه‌های عمیقِ تصویری‌شده‌ی این فیلمساز هستند.
فیلم با پرداختن به مسئله مبتلابه درون این خانواده پرجمعیت (خانواده کارگردان) به گونه‌ای تلاش دارد با تمرکز بر جزئیات رفتار، روابط و مناسبات آن‌ها قابل تعمیم به جامعه و حال و روز کنونی باشد. این وجه بیش از پیش با تکیه بر تک‌گویی شخصیت‌ها خطاب به دوربین و گفتن جملاتی نمادین و شعاری همراه با معرفی فرد تأمین شده که در کنار میان‌نویس‌های فیلمساز قرار است حکم نخ تسبیح اتفاقات پراکنده فیلم را فراهم کنند.
اما طولانی شدن زمان فیلم با وجود میزانسن‌های خاص چیده شده برای تحرک و ایجاد ریتم درونی و توقف در برخی موقعیت‌ها و تکرار کنش و واکنش‌ها؛ فراتر از انتقال واقعگرایی، حوصله‌بر شده و به همین دلیل چه‌بسا بسیاری از جزئیات پرداخت شده و زیرلایه‌های فیلم قابل برداشت و درک نشوند.
البته همین که داودنژاد از آن فیلم‌های عجیب و غریب دوره فرود کاری‌اش فاصله گرفته و همچنان دغدغه تجربه‌گرایی و برقراری دیالوگ با مردمان امروز و شرایط جامعه‌اش را دارد فیلم را قابل احترام می‌کند.
«تاج‌محل» نخستین تجربه کارگردانی دانش اقباشاوی است که تجربه دستیاری کارگردانی در فیلم‌های متعددی را در کارنامه‌اش ثبت کرده است. فیلم قصه جمع و جور و ساده‌ای دارد که می‌توان آن را به شکلی قابل قبول روایت و تصویر کند اما چرایی انتخاب مدیوم سینما برای این فیلم و بسیاری دیگر از آثار امسال جشنواره را به شکل جدی مطرح می‌کند.
فیلم‌هایی که در بهترین حالت می‌توانند تله‌فیلم‌هایی خوش‌ساخت و حرفه‌ای باشند برای بالا بردن استانداردهای فراموش‌شده‌ی فیلم تلویزیونی که یک دهه از دوران اوج آن گذشته و نیاز به تحول و بازنگری دارد.
«بشارت به یک شهروند هزاره سوم» چهارمین فیلم محمدهادی کریمی در حیطه نویسندگی و کارگردانی توأمان است آن هم پس از آثاری چون «امشب شب مهتابه» و «برف روی شیروانی داغ».
داستان فیلم به خودکشی چند دختر نوجوان در پی گرایش به افکار فرقه‌های شیطان‌پرستی می‌پردازد که هرچند در سینما تازه است اما خطر نزدیک شدن به حیطه مستندهای یک‌بعدی درباره مضامین این چنینی را دارد.
به نظر می‌آید انتخاب بازیگران حرفه‌ای مثل نیکی کریمی، هنگامه قاضیانی، حمید فرخ‌نژاد، مهدی احمدی و ... برای ایجاد جذابیت و برجسته شدن قصه و روابط دراماتیزه شده پیرامون این موضوع باشد اما نتوانسته تأثیری در خور داشته باشد.
چراکه اتفاقاً فیلم از همان نقطه آسیب لطمه دیده و نگاه کلیشه‌ای و تک‌بعدی به این موضوع با تبدیل شدن به شعارهای معمول و رایج در مستندهای این‌چنینی، راهی برای ارتباط تنگاتنگ با درام و قصه روئی فیلم باقی نگذاشته است.
5858
نظر شما