اراذل و اوباش را چه کسانی پرورش می دهند

سوالاتی را هم طرح کنیم و گاه گداری هم به آن ها بیندیشیم. مثلا فکر کنیم اصلا چرا تعداد این بزرگواران این قدر زیاد است؟ ما که هرروز تعداد کثیری از این هارا دست و پا بسته تحویل مقامات قضایی می دهیم و به مردم می گوییم ریشه اراذل و اوباش را خشکانده ایم، پس چرا هرچه دستگیر می کنیم و می بندیم و می زنیم ماجرا پایان نمی یابد؟ آیا چنان که گاهی اوقات پلیس ادعا می کند این قوه قضائیه است که کارش را نصفه ونیمه انجام می دهد؟ آیا چنان که گاهی اوقات از زبان مردم کوچه و بازار می شنویم کوتاهی از دستگاه های امنیتی است؟ اصلا این بزرگواران کجا تربیت شده و می شوند؟ ما که قرار بود صدا و سیمایمان دانشگاه باشد و زندان هایمان کارخانه انسان سازی، پس کجای کار ایراد دارد؟ همه تقصیرها را که نمی توان به گردن ماهواره و اینترنت انداخت. اگر این طور باشد در مغرب زمین مردم نباید ذره ای آسایش و امنیت داشته باشند و صبح تا شب باید در معرض تهدید اراذل و اوباش باشند. که اگر انصاف داشته باشیم می دانیم که اوضاع در آن جا این گونه نیست. من در این یادداشت کوتاه، نه می توانم و نه بضاعت آن را دارم که به همه عوامل و علل پرورش و رشد اراذل و اوباش جماعت  بپردازم اما این قدر می توانم گفت که اگر قرار بود با گرفتن و زدن و بستن مشکل حل شود تا به امروز خیلی از مشکلات ما می بایست حل شود که نشده است و مطمئن باشید اگر فقط به ظواهر اکتفا کنیم  تا قیام قیامت هم حل نخواهد شد. نمونه اش مسئله مواد مخدرو اعتیاد، که روز بروز ابعاد پیچیده تری می یابد و علی رغم این همه هزینه مالی و جانی که می دهیم  نه تنها ریشه کن نشده است که حتی کاهش ملموسی نیز پیدا نکرده . خب، فکر نمی کنید در کنار این همه شدت و حدتی که به خرج می دهیم اگر کمی هم فکر کنیم بد نیست ؟این را هم از خاطر نبریم که  ناهنجاری های اجتماعی در خلاء شکل نمی گیرد. به اشارت چیزی می گویم و می گذرم و امیدوارم آنانکه اهل اشارتند جان سخن را دریابند:
من گرچه گلم، خاک بود شرط شکفتن
در دامن مرداب دمیدن نتوانم