کارلوس کروش: در موزامبیک مین روبی می کردم/ مورینیو شاگرد زرنگ کلاس من بود/ عکس مربوط به دوران هیپی بودنم را از کجا آوردید؟

سعید اکبری/ از دو سال یک ماه پیش که این مرد پرتغالی نیمکت پرتغال، منچستر، رئال و.... به ایران آمد، عکس های نایاب او یافت شد. عکس هایی که حالا وقتی به خودش هم نشان می دهید، یک جمله معروف می گوید: «OH MY GOD!» کارلوس در طول مصاحبه متفاوتی که با خبرورزشی داشت، چندین بار این جمله را به کار برد، به ویژه وقتی که یکی از عکس های دوران نوجوانی اش را نشان دادیم. با تعجب پرسید که این عکس را از کجا آورده اید و سپس با خنده گفت: «آن وقت شما به دنیا نیامده بودید!» مصاحبه-عکس با کارلوس کروش نتایج جالب دیگری هم داشت. از مین روبی در موزامبیک بگیرید تا زرنگ بودن خوزه مورینیو در کلاس های درسش. کروش که در فوتبال دنیا یک معلم بزرگ نیز به حساب می آید، کلی از شاگردش تعریف کرد و گفت: «مورینیو گاهی بیشتر از من هم می دانست.» کارلوس همچنین بار دیگر از سفر به شیراز گفت و از «عظمتی که پرسپولیس دارد». مرور می کنیم حرف های خواندنی سرمربی تیم ملی را در مصاحبه ای متفاوت.

 

 

یادش به خیر. این عکس مربوط به یک بازی نمایشی و دوستانه بود برای انجمن فیگو. همانطور که می دانید لوئیز شاگرد من است و از دوستان بسیار نزدیکم. من مربی یکی از تیم ها بودم و دل بوسکه هم مربی تیم دیگر. قرار بود اینطور باشد. یعنی کنار هم ننشینیم. منتها چون بازیکنان خارجی زیادی در تیم دل بوسکه بودند و با توجه به اینکه من چند زبان را بلد هستم، مدام روی نیمکت آنها می رفتم و حرف های این مربی را برای بازیکنانش ترجمه می کردم. به خاطر همین مدام روی نیمکت ها در رفت و آمد بودم. این عکس هم متعلق به یکی از همان دفعاتی است که روی نیمکت کنار دل بوسکه نشستم.

 

 

اوه، یک روز خوب. من با منچستر یونایتد 6 قهرمانی به دست آوردم، این هم یکی از آن قهرمانی هاست.(کروش دقیق به عکس نگاه می کند)خب این عکس متعلق به اولین سال حضور من در منچستر است که توانستیم جام کارلین کاپ را ببریم و قهرمان شویم. شما در این عکس علاوه بر من و آلکس فرگوسن، تونی کاتر و مایکل را هم می بینید. مایکل همچنان دستیار فرگوسن بود ولی حالا که این مربی خداحافظی کرده است.

 

 

این کیست؟ من این آقا را نمی شناسم. این آقای چقدر شبیه ترک تبارهاست، با این کلاهش. (خنده) خب جدا از شوخی، من با تمام احترامی که برای شهرهای ایران قایل هستم، می گویم شیراز من را سورپرایز کرد. این شهر را دوست داشتم. شیراز مورد علاقه من بود و هست. خب این عکس هم برای روز بعد از بازدید من از پرسپولیس و پاسارگارد است. بعد از دیدن پرسپولیس، ابهت و عظمت این عصر تاریخی شما را می گیرد. برای من هم اینطور بود. جا خوردم و سورپرایز شدم. دیدن این امکان و این فرهنگ بسیار غنی در ایران، تاثیر عمیقی روی هر فردی می تواند بگذارد. روی من هم تاثیر زیادی گذاشت.

 

 

وقتی این عکس را به کروش نشان می دهیم، ابتدا چند سوال می پرسیم؛ این بعد از بازی پرتغال است؟ چرا رونالدو بعد از بازی ناراحت بود؟ خیلی نزدیک به پرتغال باختید. کارلوس هم پاسخ مان را می دهد: خب این عکس متعلق به بین دو نیمه بازی پرتغال و اسپانیا در جام جهانی است. در آن برهه اسپانیا فوق العاده بازی می کرد. عالی بود. در اوج اوج خودش بود. حتی دل بوسکه بعد از این بازی گفت: «حالا که پرتغال را شکست داده ایم می توانیم قهرمان دنیا شویم.» آنها قهرمان هم شدند. متاسفانه ما به اشتباه داور بازی را باختیم. آن گل اسپانیا را فراموش نمی کنم. در موقعیتی که به گل رسیدند، سه بازیکن اسپانیا در حمله بودند و 7 بازیکن من در دفاع. تازه گلر را هم داشتیم و می شدیم 8 بازیکن. بااین چیدمان دفاعی اسپانیا عملا هیچ شانسی برای گل زدن نداشت. ولی داور توپی را که باید آفساید می گرفت نگرفت تا آنها گل بزنند و برنده شوند. خب بعد از بازی هم ناراحت بودیم و از جمله رونالدو. فقط همین را می توانم بگویم.

 

 

خب اینجا احتمالا من دارم به رئیس درگوشش می گویم که بازی عمان را لغو کن، ولی او هم به من می گوید با هر ایرادی هم که تو می گویی، تیم ملی باید به عمان برود! من هم می گویم اشکالی ندارد، حتی با این تصمیم تو هم خوشحال می شوم.(وقتی به کروش می گوئیم که کفاشیان کلا خوش خنده است و به او می گویند آقای شادابیان لبخندی می زند و ادامه می دهد) می خواهم درباره نتایج یک تحقیق حرف بزنم. چند سال پیش یک تحقیق صورت گرفت که نمی دانم دقیقا کی. نتیجه این تحقیق همیشه همراه من بود. در آمریکا، کانادا و انگلیس راجع به کیفیت مربیان از بازیکنان پرسیده بودند. اینکه چه چیزی را ورزشکاران در مربیان شان دوست دارند. صد آیتم را در این تحقیق جا داده بودند. از دیسیپلین بگیرید تا برنامه ریزی، رهبری، مدیریت و... از هزاران ورزشکا حرفه ای در رشته های دو میدانی، فوتبال، فوتبال آمریکایی، بسکتبال، شناگر و... در این باره پرسیده بودند. به نوعی از همه ورزشکاران. می دانید آیتی که مورد علاقه بازیکنان قرار گرفت، کدام بود؟ آن ذوق و شاداب بودن و نوع خنده و همینطور انگیزه خنداندن. پس من هم می گویم بد نیست رئیس بخندد.

 

 

اوه خدای من! این عکس را از کجا آورده اید؟ این عکس مربوط به زمان هیپی ها هست که هنوز شما به دنبال نیامده بودید! می دانم که می خواهید به من بگوئید تغییر نکرده ام و جوان مانده ام. ولی به شما می گویم دروغ نگوئید! (وقتی حرفش را تائید می کنیم و می گوئیم تغییر زیادی نکرده اید می خندد) اوه پسر، من جوان مانده ام؟ این دروغت را جدی نمی گیرم.

 

 

این کریس رونالدو است؟! چرا این شکلی است؟ (چند دقیقه به عکس خیره می شود و وقتی به او می گوئیم این یک شوخی اینترنتی در ایران با رونالدوست و طرفداران بارسا چنین کاری کرده اند، می خندد و چنین پاسخ می دهد) من درباره این عکس نظری ندارم.

 

 

این عکس را در موزامبیک گرفته ایم. چیزهای جالبی درباره این عکس می توانم به شما بگویم. اینکه اصلا چرا رفتیم آنجا و برنامه چه بود. خب بعد از جنگ داخلی موزامبیک، زمین ها پر از مین بود. این عکس هم متعلق به منطقه ویلاکروز است. همه جای آن منطقه هم مین گذاری شده بود. مردم از انجا کوچ کرده بودند. وقتی سازمان ملل افراد متخصصی را برای مین روبی به انجا فرستاد من هم در این پروژه 9 ساله جزئی از تیم بودم. کمک مالی و معنوی می کردم تا این برنامه پیش برود. خودم به آنجا می رفتم و با سربازان حرف می زدم. شخص دیگری هم بود با ملیت سوئیسی. ما برای اولین باز به همه نشان دادیم و البته یاد دادیم که چطور می توانیم به وسیله موش ها مین روبی کنیم. من هم در این 9 سال کمک می کردم تا برنامه پیش برود. خب ما خیلی تلاش کردیم و سعی کردیم مناطق پاک شود ولی به طور صد درصد نتوانستیم مناطق را از مین پاک کنیم. ولی به هر حال از نظر فنی ما کار را به سرانجام رسانده بودیم و مهندس ها می گفتند زمین ها پاک است. با این جال تا شعاع 3،4 متری از آن منطقه، کسی نزدیک نمی آمد. همه فکر می کردند پر از مین است. این عکس هم متعلق به حدفاصل جدایی من از منچستر و حضورم در رئال است. در آن برهه خیلی بحث می کردیم که چطور اهالی را به زمین هایشان برگردانیم. چکار کنیم که برگردند سرخانه شان. یک شب داشتیم شام می خوریم که من به شوخی گفتیم یک راه داریم که مردم برگردند و آن هم فوتبال است. در این منطقه فوتبال بازی کنیم. البته من به شوخی و برای خنده گفتم. مدیر پروژه که آنجا بود این حرف را جدی گرفت و چند ساعت بعد به من گفت کارلوس عجب ایده خوبی دادی. این کار را بکنیم. گفت در همان منطقه یک زمین درست می کنیم و دروازه بکاریم و دو تیم درست کنیم. یکی تیم سربازان و دیگری تیم مسئولان پروژه. من هم گفت عجب ایده خوبی است ولی خودتان این کار را انجام بدهید چون من صد درصد آنجا نخواهم بود! به هر حال این کار را کردیم. زمین را ساختم و آماده بازی شدیم. یادم هست مردم نزدیک به یک کیلومتر دورتر نشسته بودند. دوستم به من گفت تو باید ضربه اول بازی را بزنی. (کارلوس در این لحظه بلند می شود و روی امید نمازی دستیارش صحنه سازی می کند) تصور کنید این دوست من بود. هر قدمی که برمی داشت من هم قدمم را جای پای او می گذاشتم(خنده جمعی) هنوز یادم هست. او جلوتر از من رفت و خلاصه بازی را برگزار کردیم. شاید باورتان نشود. فردای آن روز تمان زمین تبدیل شده بود به مزارع کوچک. هرکس برای خودش علامت گذاری کرده بود که آنجا را تبدیل به خانه اش کند. زمین و دوروبر زمین را. بعد از این ماجرا سازمان ملل از ما تقدیر کرد و جایزه ای هم داد. بعدها این پروژه در افغانستان و کشورهای مختلف هم عملی شد. هر که که مین باشد، بچه های ما بودند.

 

 

این کاریکاتور را خودتان به من دادید. الان در خانه ام است. اگر یک روز هم رفتم، همراه با خودم می برم. خیلی شبیه من است. کار خوبی کردید و دوستش دارم. خب اینجا من را پیش کوروش کبیر می بینیم. اتفاقا به آرامگاه او نیز رفتم. من هم به او می گویم کوروش کبیر.

 

 

پیش از اینکه کارلوس کروش شروع کند به توضیح دادن درباره این عکس، از او یک سوال می پرسیم؛ مورینیو شاگرد زرنگ کلاس شما بود یا تنبل؟! سرمربی سریعا پاسخ داد: خوزه شاگرد خوبی بود، در واقع بسیار خوب. استعداد زیادی داشت. خیلی از چیزهایی را که می گفتم، سریعا می گرفت. حتی گاهی بیشتر از من هم در کلاس می دانست. او بهترین فارغ و التحصیل کلاس های مربیگری من بود. احتمالا چیزی که خوزه نمی داند و یا یادش نیست این است که تز دانشگاهی اش راجع به ورزش در دست من است! هنوز این تز را دارم و مسلما آن را منتشر نخواهم کرد. یک تاریخی را تعیین می کنم تا این تز را به خود خوزه بدهم. این یک امانتی است.

 

 

اوه خدای من. چه عکسی. چه ریش هایی! این عکس را در پرتغال برای من درس کرده اند. خب یک دوره ریش هایم را نزدم و شاید طرفداران به خاطر همین چنین عکسی را برایم درست کردند. این عکس و البته حرف های من یک شوخی است. دقیقا مثلا الان. تصمیم گرفتم تا زمانیکه آل اشپورت قول داده لباس ها را برای تیم ملی بدوزد، ریش هایم را نزنم! الان دو سال و یکماه گذشته و هنوز ریش هایم را نزده ام!

 

 

حتما می خواهید از من بپرسید که به فرگوسن چی می گفتم؟ و او که اینقدر جدی است چطور اینطور می خندد. می خواهم یک گریزی به حرف های گذشته ام بزنم. نتیجه همان تحقیق را به شما می گویم و اینکه شاداب بودن و خندیدن در تمرین برای بازیکنان و همه مهم است. خب این عکس را خوب یادم هست. فکر کنم داشتم یک جوک پرتغالی برای آلکس فرگوسن تعریف می کردم و او هم اینطور ریسه رفت. ریو فردیناند را هم که در عکس می بینید.

 

 

خب این عکس مربوط به دوران قبل از حضور من در تیم ملی ایران است. فکر کنم در این عکس او داشت به من یاد می‌داد که چطور در ایران بدون بازیکن، بازی کنیم! (کنایه کارلوس به این موضوع که در برهه‌های مختلف هیچ‌گاه تیم‌ملی را کامل در اختیار ندارد) خلاصه که در این جلسه او توصیه‌های خوبی درباره فوتبال ایران به من کرد.

 

43 43