داورزنی: قرار نیست تا ابد با ولاسکو قهرمان شویم / باید همیشه بین تیم‌های برتر دنیا بمانیم

مهری رنجبر، فرهاد عشوندی، میثم بهرامی / رئیس فدراسیون والیبال سرش را بالا می‌گیرد و از عملکرد خوب زیر مجموعه‌اش صحبت می‌کند. داورزنی البته غرور ندارد. می‌گوید موفقیت‌های والیبال به خاطر عملکرد او نیست، بلکه به خاطر ثباتی است که این فدراسیون در طول 24 سال گذشته داشته. داورزنی خودش را راننده‌ای می‌داند که پشت فرمان نشسته و فقط خوب رانندگی کرده تا والیبال تصادف نکند و به داخل دره سقوط نکند. رئیس فدراسیون والیبال در کافه خبر پاسخگوی سوالات ما بود.

*فکر می کنم به همان مرحله ای رسیده ایم که آقای ولاسکو می خواهد.

باید بپذیریم که والیبال رشد کرده، مدل والیبال عوض شده، سبک والیبال تغییر کرده. نمی خواهیم  به هیچکدام از قدیمی ها و مربیان بی احترامی کنیم. احترام همه آنها واجب است.اما والیبال الان همان والیبال 10 - 15 سال پیش نیست. مدل بازی بچه ها فرق کرده.حتی کلاس بازی بچه ها تفاوت پیدا کرده است. البته هنوز اول راه هستیم.اما به جمع بزرگانی آمده ایم که تا دیروز نگاهشان به آسیا و ایران، نگاهی ترحم آمیز بود. طوری که برای بازی تدارکاتی هم راضی نمی شدند. همین صربستان اگر قرار بود بازی تدارکاتی با تیم ما داشته  باشد تیم اصلی اش را نمی آورد. 6 سال پیش اصلا وقتشان را تلف نمی کردند که با ایران بازی تدارکاتی انجام دهند. اگر تقاضای بازی تدارکاتی می کردیم، آنها فکر می کردند با بازی با تیم ما کلاسشان می آید پایین. تلاش زیادی شد که این بچه ها آبدیده شوند، به مرز خود باوری برسند تا جلوی چشمان تماشاگران ایتالیایی ، ایتالیا را ببرند. آن هم 3 - یک.

*ایران به حدی رسیده که بهترین تیم‌های والیبال دنیا را با قدرت شکست می‌دهد.

ما با اینکه باختیم اما پوئن های ما بیشتر از ایتالیا بوده، ما 105 بودیم، ایتالیا 102. اینکه سرمربی تیم ایتالیا بعد از بازی با ایران می گوید: «ما از بازی سخت نجات پیدا کردیم.» نکته ای است که نمی شود به سادگی از کنارش گذشت. نمی خواهیم بگوییم ما به حد قدرتهای دنیا رسیدیم. نه. اما می گوییم مسیر ما مسیر درستی است. راهمان،راه درستی است. باید استمرار داشته باشد، باید هدایت و پشتیبانی شود، تا این قضیه در رفتار بچه ها، کار فدراسیون و برگزاری مسابقات نهادینه شود. ما اگر شرایط مناسبی پیدا کنیم، سال آینده درخواست میزبانی دور نهایی لیگ جهانی را می دهیم. کشورمان این قابلیت و شایستگی را دارد. همه اذعان می کنند که ایران قدرت نوظهور در والیبال دنیاست. تا دیروز شاید ما در آسیا جزو چهار کشور بودیم که خودی نشان می دادیم و گهگداری هم با کانادا و استرالیا بازی می کردیم. در دو بازی قشنگ بچه ها خوب می باختند به این تیم ها، اوج شاهکار والیبال بود. اما الان دیگر مردم توقع دارند والیبال ایتالیا و صربستان را ببرد. در حالی که هر کدام از این تیم ها یک تاریخ و رزومه دارند. قهرمانی جهان، المپیک ،اروپا،لیگ جهانی. خودشان را در دنیا مدعی می دانند.برایشان خیلی سخت است که مقابل ایران بازنده باشند.برای لهستان و آرژانتین شکست مقابل ما خیلی سنگین است. من مطمئن بودم اگر ما در شرایط مناسب تری با همین روسیه بازی می کردیم، روسیه را هم می بردیم. می خواهد قهرمان المپیک باشد یا قهرمان جهان. آنها به درجه ای از پختگی رسیده اند که ساختار،بازیکنانشان را مقابل ایران همیشه در اوج می بینند. برایشان خیلی سنگین است که بازنده باشند.برای سرمربی ایتالیا خیلی سنگین است ،به خاطراینکه ایرانی ها  زایتسف روسی الاصل را دفاع کردند ، بالاجباراو را از زمین بیرون بکشد. چهره سرمربی ایتالیا دیدنی بود . او تسلیم تسلیم بود. معلوم بود که هیچ کاری نمی تواند در پوئن 13 - 12 کند. در پوئن 12 -10 کلافه،کلافه بود.چرا که در کشور خودش بازی اول را 3 - یک باخته بود و دربازی دوم هم فاصله ای با باخت نداشت.تا قبل از بازی امتیاز بین دو تیم تقسیم شده بود. کاری نمی توانست بکند.وقتی روزنامه ها می نویسند:« ایتالیا باید بازی را از ولاسکو و ایران یاد بگیرد»این حرف خیلی سنگین است.البته ما هم می دانیم که وظیفه مان سنگین تر شده. در این وانفسا مردم توقع باخت از تیم ملی در بازیهای آسیایی و جهانی ندارند.مردم در مسابقه دوم با ایتالیا از بازی خوب،اعتماد به نفس،از تعصب و غیرت بچه ها لذت بردند. این مسئله ای است که می خواهیم در تیم هایمان به ویژه تیم ملی نهادینه شود. بچه ها در بازی با بزرگان فکر کنند با تیم هایی مثل پاکستان ، هند و تایپه بازی می کنند.برایشان فرقی نکند که تیم مقابل آنها 10 بار قهرمان المپیک شده یا جهان.برایشان بردن تیم ها لذت بخش ترباشد.البته باید کم کم  با استفاده از این تجربیات ،اشتباهات را کمتر کنیم  تا رفتن به المپیک راحت تر شود.چراکه وقتی سقف پرواز بالا می رود، راحت تر پرواز می کنی.همیشه در ارتفاع پست نیستی،با پرواز در اتفاعات بالاتر،راحت تری،مسابقات بالاتر را می بینی،کار راحت تر می شود.

*سال قبل تیم ما به المپیک نرفت.اما حالا با حضور در لیگ جهانی ،توقع مردم این بار تنها صعود به المپیک نیست،بلکه نتیجه مهم است.

والیبال ایران  سالهای 2013 ،2014 ،2015 و 2016 تضمین شده که در لیگ جهانی هست .علاوه بر امسال سه سال دیگر هم ملی پوشان در لیگ جهانی بازی می کنند. بازیهای المپیک مر دادماه است، لیگ جهانی خرداد و تیر ماه برگزار می شود. بعد از لیگ جهانی 2016 تیم به المپیک می رود. یعنی بهترین فرصت برای  تیم. اگر میزبانی دور دوم لیگ جهانی را نگیریم، در دور مقدماتی لیگ جهانی 40 بازی داریم.تیم تا آن موقع با هر کدام از قدرتهای بزرگ دنیا چند بازی انجام داده. طوری می شود که وقتی می گویند بازی با آلمان است انگار با یکی از تیم های آسیایی است. برای بازی با صربستان ان ابهت و ترس و نگرانی را ندارند. مقابل ایتالیا به این فکر نمی کنند که بد نبازیم، می گویند برویم ببریم. این قضیه رفته،رفته تیم را در سیکل خودباوری می اندازد که مرتب 5 -6 بازی دارند که به طور طبیعی 2 تا را برنده می شوند و 3 بازی ، بازنده. به این نتیجه می رسند که اگر حواست را جمع کنی برنده ای.دیگر این نیست که آقا سخت است و نمی شود.نه،آنها همان هستند که ماییم. ما همان قدر توانایی داریم که آنها دارند.فقط تجربه مان باید بیشتر شود.اشتباهات فردی بچه ها کم شود. در ست  پنجم ،ترنوولی اتفاق افتاد که بعد از چند دور چرخیدن توپ ،بالاخره امیر غفور آن را تبدیل به پوئن کرد.تکرار بازیها باعث رشد و خودباوری بازیکن می شود تا جایی که برایش فرقی نمی کند چه تیمی جلویش بازی می کند.خوشبختانه از این طرف تیم های نوجوانان،جوانان و امیدها را داریم که مثل چشمه ای آب مورد نیاز را تامین می کنند.ما حالا کارخانه تولید بازیکن داریم. بازیکنان مواد اولیه بقیه تیم ها هستند.باید مستمر باشد. الان دست ولاسکو باز است. هر کس به زمین می رود هیچ فرقی با نفر بعدی ندارد.الان نیمکت و ترکیب فیکس در حقیقت دو تیم هستند.در حالی که زمانی تیم ما تنها 6 نفره بود.آن هم به خاطر فاصله زیاد بازیکنان فیکس با ذخیره ها.کادرفنی در پوئن های حساس و شرایط خاص برای تعویض می ماند. همه زحمت کشیدند.ما باید بپذیریم که رشد و بالندگی حاصل کار برنامه ریزی شده است،ربطی به داورزنی ندارد.ما پشت فرمان نشسته ایم و درست رانندگی کرده ایم که تصادف نکنیم،به دره نیفتیم ،تنها سرعت را بیشتر کردیم و مسیر را درست انتخاب کردیم تا درست به هدف برسیم.هدفگذاری کردیم تا کار به مقصد برسد و هم کار به مشکل نخورد.شما نمی توانی برای رفتن به مشهد از جاده تبریز بروی.وقتی برنامه رفتن به لیگ جهانی، المپیک و بازی در بهترین سطح دنیاست، باید بدانی چه بازیکنی انتخاب کنی،چه بازیهای تدارکاتی داشته باشی و....حالا دیگر برای برزیل،صربستان و هلند بازی تدارکاتی با ایران افتخار است.اتفاقی که ما دنبالش بودیم.سال 2006  در زاپن یکی از بازیکنان ما گفت می شود با پاپی کاپیتان تیم ملی ایتالیا عکس بگیریم.من گفتم باید در والیبال کاری کنیم که آنها بیایند با شما عکس بگیرند. بعضی ها می گفتند عجب شعارهای دهان پر کنی می دهید. گفتم ما برای اینکه در زمره تیم های خوب دنیا قرار بگیریم چی کم داریم؟ امکانات می خواهیم  یا سالن کم داریم،برنامه،نرم افزار،سخت افزار مان را باید اصلاح کنیم که می توانیم.یک عنصر کلیدی بازیکن است که کشور ما مملو از بازیکن خوب است. پس می شود. وقتی شما مواد اولیه را داری،می توانی شرایط را فراهم کنی تا به هدفت برسی.گاهی یکسری از موارد نیست. مثلا ولاسکو می گفت ما دراسپانیا در به در دنبال بازیکن قدبلند می گشتیم. اما درایران هر جا را نگاه می کنی بازیکن خوب می بینی. دلیل اصلی که ولاسکو ایران را انتخاب کرد،به خاطر وجود ظرفیت پیشرفت بود.خمیر مایه اصلی وجود دارد. از آن زمان تا به حال 7 سال می گذرد، حالا کار به جایی می رسد که گزارشگر ایتالیایی شبکه تلویزیونی ray sport می گوید: «ما نمی دانیم ولاسکو این بازیکنان را از کجا پیدا کرده. چه بازیکنان خوب، با انگیزه و مستعد و توانمندی.»واقعیتی است که ایران کشوری است با ظرفیتها و توانمندیهای بالا. باید این را باور کنیم.والیبال در حد خودش،خودش را نشان داد.یعنی آینه ای شد از خود ملت. والیبال به ایران گفت ما این هستیم.توانایی‌اش را داریم تا در دنیا جزو بهترین‌ها باشیم. والیبال مثل مانیتوری است که نشان داد ایرانی این است و این توانایی ها را دارد.این باور را دارم که ایران در خیلی از رشته ها و زمینه ها این امکان را دارد.

*چرا در والیبال این اتفاق می افتد اما در بقیه رشته ها نه؟ مخصوصا که تا حالا اکثر موفقیت های ورزش ما در رشته‌های انفرادی بوده و در رشته‌های تیمی کمتر موفقیتی کسب کرده‌ایم.

در بقیه رشته ها هم می توانیم.شک نکنید در بیشتر رشته ها اگر ثبات،برنامه و استراتژی حرکت و باور به توانستن باشد، این اتفاق می افتد. مردم ما بهترین مردم دنیا هستند.گرفتاری،سختی و مشکلات را مردم  همه دنیا  دارند.برزیل و اروپا هم مشکل دارند. ما کشوری ثروتمند هستیم که چهار فصل است و یک درصد جمعیت دنیا را دارد و یک درصد خاک دنیا. اما در مقابل 15 - 16 درصد منابع دنیا را داریم. نمی توانیم بگوییم فقیریم و نداریم. ثروت،منابع،امکانات،نیروی انسانی داریم. تنها برنامه می خواهیم. باید بدانیم چه می خواهیم.نمی‌توانی پایه برنامه ات را براساس یک خانه دو طبقه طراحی کنی و بعد بخواهی 10 طبقه روی آن بسازی.از اول باید بدانی چه کار می خواهی بکنی.از اول باید تصویر کاملی از هدفت داشته باشی.طبق آن پایه کارت را بگذاری.وقتی سازه را ساختی، در نازک کاری دستت باز است تا جابه جایی انجام دهی.اسکلت کار باید انچه باشد که می خواهی.در ورزش باید طرح کار را داشته باشیم . بدانیم چه می خواهیم. همه دوست دارند پیروز میدان و قهرمان باشندو شک نکنید.اما باید بدانیم ما به عنوان جمهوری اسلامی از ورزش چه می خواهیم. قهرمانی،یا فقط برای برد کار کنیم.یا ورزش مجموعه ای از فعالیتهایی است که رویکردهای متفاوتی دارد.به سلامت،نشاط  نسل،سالم سازی خانواده و محیط،از بین بردن فقر حرکتی،با نشاط کردن بانوان کشور کمک می کند. در کنارش به ورزش قهرمانی ،خوب توجه کنیم.اگر بدانی از ورزش چه می خواهی می توانی متناسب با آن برنامه تنظیم کنی.اما اگر ندانی همیشه در موضع انفعالی.حالا اینکه چند سال آینده فلان مسابقه هست و چند تا اردو می خواهی و...چرا چون می خواهیم تعداد مدالها را به x تعداد برسانیم.این برخورد انفعالی است وکارهای روزمره.باور دارم،والیبال آیینه ای شد برای من،مسئولان که خودشان را باور کنند.در بالاترین سطح ورزش دنیا می توان موفق بود.

*فدراسیون والیبال موفق ترین فدراسیون سالهای اخیر محسوب می شود. شما در فدراسیون چه کاری کردید که بقیه انجام نمی دهند.

24 سال است که والیبال ایران را دو نفر اداره کردند.پروسه 16 -17 سال یزدانی خرم و6-7 سال هم من.اولین فاکتور مهم همین است. بعد هم مدیریتها در امتداد هم هستند. در مقابل هم نیستند. اینکه من می آمدم و می گفتم هر کاری قبلا شده اشتباه بوده و نقطه سر خط دوباره  شروع می کنیم کار اشتباهی است. چقدر انرژی صرف می شد.چقدر هزینه می کردیم تا کاری را دوباره شروع کنیم تا به موفقیتی برسیم.عملکرد 16 ساله را با ضعف و قوتهایش دیدیم.برای خودمان روشن کردیم که از والیبال چه می خواهیم.قهرمانی آسیا و....تعدادی بازیکن گلخانه ای داشته باشیم و با آنها کار کنیم. یا اینکه ،سند چشم انداز  می گوید در افق1404 می خواهیم چه کار کنیم. کجا می رویم. سند چشم انداز تکلیف را روشن کرده. یا اینکه تنها روی قفسه کتابخانه باشد یا نه قابلیت اجرا دارد. برای قهرمانی آسیا،رفتن به المپیک و لیگ جهانی  چه ویژگیهایی باید داشته باشیم.دنبال داشته هایمان بودیم.اگر قرار بود بگوییم جنگ، امریکا ،اسرائیل و تحریم و...که به جایی نمی رسیدم. از طرفی کار ما سخت تر از انرژی هسته ای نیست که.در ایران جوانان مستعد با فیزیک خوب داریم.وقتی هدف مشخص شود.بهانه برای کار نکردن فراوان است. وقتی مشخص باشد،یعنی قهرمانی در آسیا ،حضور در لیگ جهانی و المپیک باشد.در والیبال باید قابلیتهای تیمم را بالا ببرم تا بتوانم ژاپن و کره را ببرم.بعد از هدفگذاری یا باید خودت تجربه کنی یا اینکه از تجربه دیگران استفاده کنی.برای صرف انرژی کمتر ،با استخدام ولاسکو و استفاده از تخصص و تجربه ولاسکو به هدف برسیم.مربیان داخلی هم کنار ولاسکو از تجربیات ولاسکو استفاده کنند. با آمدن ولاسکو هر آنچه لازم بود را هم فراهم کردیم.وقتی به جهانی،لیگ جهانی و المپیک می رویم باید همه امکانات و تجهیزات صفر تا صد را فراهم کنیم. نمی شد با همان نان و پنیر آماده شود.بازیکنی که روزی دو تن وزنه می زند باید مشکلات معیشتی،تغذیه،لباس ،خواب و... حل شود.باید همه چیز کنار هم باشد.نمی شود یک طرف قصه را ببینی و طرف دیگر را نه. یک وقتی هدف فقط یک مسابقه است و خلاص. اما زمانی هدف رفتن به بالاترین سطح دنیاست.قابلیت را باید به سطحی برسانی .

*قصه پرواز چارتر تیم ملی به کجا رسید؟

فعلا که رئیس جمهور دستورش را داده است. تشریفات نهاد هم پیگیر است.باید ببینند مسیری که می خواهد بیاید چقدر است که حساب کنند هوایپمای خود نهاد می‌تواند آن مسیر را طی کند یا نه. وگرنه  با یکی از شرکت های هواپیمایی صحبت می کنند تا ایرباس 340 مستقیم از آنجا بلند شود.به هر حال احتمالا با هواپیمایی آسمان برمی گردند.

* با بردی که تیم از ایتالیا گرفت حالا هر خواسته ای داشته باشید برآورده می‌شود؟

حرف من هم همین است.باید مردم ما به این باور برسند که می توانند.قبلا هم گفتم که والیبال آینه مردم ماست.خودشان را به خودشان نشان داد.که ایران است و ما می توانیم در دنیا با عزت کار کنیم با قدرت حرف بزنیم.این واقعیتی است .ما دراکثر رشته ها می توانیم به شرطی که باور کنیم نیاز به استراتژی بلند مدت داریم. برنامه عملیاتی که اجرا شود.ما می خواهیم به هدفی برسیم که مسیرمان را برای رسیدن به آن مشخص کنیم.

*بالاتر از این هم هدفی دارید یا می خواهید تیم ملی را در همین سطحی که هست تثبیت کنید؟

در رشته های تیمی مثل والیبال می توانیم در زمره تیم های برتر و قدرتمند باشیم. لهستان قهرمان می شود،اما حالا نمی تواند از گروهش بالا بیاید ولی روندش طوری  است که جزو تیم های برتر است. ایتالیا روسیه را 3 - یک می برد،3 - 2  به آن می بازد. کوبا همین طور.این اتفاقات در بازیها می افتد.ما وقتی  رسیدن به جمع چهار تیم برتر را هدفگذاری می کنیم . هدف ماندن بالای جدول است.این کشورها با اینکه جزو 10 تیم برتر دنیا هستند اما در مسابقه ها ممکن است جایگاهشان متغیر باشد. حرفی که سایت fivb زده :«پدیده نوظهور دنیا.» می خواهیم ایران پدیده بماند.اما قرار نیست همیشه برنده باشیم. شاید یک روز ببازیم. اما در همان سطح خودمان را حفظ می کنیم.چرا که ایتالیا ضعف‌هایش را برطرف می کند تا ایران را دفعه بعد ببرد.ایران هم باید خودش را تقویت کند.این روند شما را در پروسه ای می اندازد که مدام با آنها در رقابتی. یک روز ما قهرمانیم و روز دیگر آنها.این 7 - 8 تیم مرتب با هم رقابت می کنند.درست است که بالا رفتن دارد و پایین آمدن هم دارد اما تیمی که پایین آمد نباید بیفتد.باید خودش را بالا بکشد. این پروسه،پروسه پویا و زنده است.حالا دیگر وقتی در fivb اسم ایران که می آید می گویند جزو تیم های قدرتمند بوده.نه اینکه چند صباحی آمد و بعد رفت.باید بمانیم. برای ماندن هم خودمان را به روز کنیم.نه اینکه عقب بمانی.درجا بزنی و تنها دلمان خوش باشد که یک بار روسیه ،لهستان و صربستان را بردیم.بلغارستان صدرنشین گروهش است در حالی که ما آن‌ها را در بازی تدارکاتی بردیم.باید در پروسه رقابتها، همیشه یک رقیب جدی باشیم.برد و باخت همیشه هست ولی در آن گردونه باید خودمان را حفظ کنیم.وقتی جزو چهار تیم برتر باشیم به معنای این نیست که همیشه قهرمان  دنیا باشیم.به هر حال بقیه تیم ها کار می کنند.شاید در گروهی باشیم که ببریم و ببازیم. اما رفتن جرو چهار تیم دنیا یعنی هدفی خوب که می خواهیم جزو قدرتهای مطرح والیبال دنیا باشیم.برای آن هم تلاش می کنیم و فکر نکنید که سال بعد اتفاق می افتد.بلکه پروسه ای 5-6 ساله است. باید آنقدر ایتالیا،صربستان و لهستان را ببریم که این باور در همه به وجود آید که این تیم هم یکی از تیم های مطرح است.مثل بقیه تیم ها که در این گردونه می چرخند.

*در این پروسه ،آقای ولاسکو هم همراه تیم والیبال ایران می ماند؟

ولاسکو یکی از ابزاهایی بود که برای طی مسیر کنار تیم قرار گرفت. تا زمانی که وجود او لازم باشد،هست.اما زمانی می‌رسد که دیگر وجود او لازم نیست.پس او هم نمی ماند.این طور نیست که قهرمانی ما یا وجود ما به شرط حضور ولاسکوست.شاید ولاسکو نخواهد دیگر مربی باشد. ما هم بگوییم هدفمان را تعطیل می کنیم؟ او یکی از ابزارهایی است که به خدمت گرفته شده. فر دا شاید شرایطی پیش امد که بخواهیم تغییر دهیم،تغییر می دهیم.مهم رسیدن به هدف است.شد با ولاسکو،نشد با یک مربی دیگر.اصلا شاید با یک مربی ایرانی ادامه دهیم.بالاخره در این قسمت هم باید به خودکفایی برسیم. نمی گوییم همیشه می خواهیم با ولاسکو قهرمان شویم،یا به المپیک برویم. او ابزاری است که بکار گرفته شده اما این توانای بچه هاست که کار انجام می دهد،آنها توپ می زنند،اسپک می زنند،دفاع می کنند،ولاسکو هنرنمایی می کند،کوچ می کند،کارش خیلی عالی است اما حضور وهدفگذاری ما وابسته به ولاسکو نیست.

*خود شما فکر می کردید تیم بازی دوم با ایتالیا را ببازد؟

خودم ست اول و دوم را که دیدم احساس کردم بچه ها بازی سختی دارند. با شروع ست سوم دیدم مصمم هستند. نوع راه رفتن بازیکن نشان می دهد که مصمم هست یا نه.می خواهد پیروز شود یا نه. رفتار بچه ها نشان می داد که آنها می خواهند برنده باشند یا نه.آن چیزی که برای ما ارزش داشت. با برد ست‌های سوم و چهارم، و شروع ست پنجم داوری کار دست بچه ها داد. شاید مهربانی داور برای ایتالیایی ها اگر در پوئن 8 و9 بود خیلی روی کار بچه ها تاثیر نداشت اما وقتی دو پوئن بیشتر فرصت نیست ،آنجا می گیرند و به رقیب می دهند خودش از نظر روحی آسیب می زند و هم کار سخت تر می شود.در بازی با ایتالیا بچه ها ی ما پیروز میدان بودند.با اینکه نتیجه بازی 3 - 2 به نفع ایتالیا شد. اما آن چیزی که ما از بچه ها انتظار داشتیم را عمل کردند. نشان دادند توانایی و قدرتشان آن قدر هست که حالا باید ایتالیا بجنگد تا ایران را ببرد.این خیلی مهم است. یک وقتی می جنگی که بد نبازی ،یک وقتی تیمی مدعی هشت دوره قهرمانی لیگ جهانی است ،می خواهد به دور دوم برسد و در گروهش اول بوده،به ایران تازه وارد می خورد که بعد از بازی مربی اش می گوید نجات پیدا کردیم از بازی با ایران. این خیلی مهم است. یعنی بچه ها خیلی خوب کار کردند. خدا را شکر که بردیم ،داشتیم می باختیم.آن هم 3 - 2 . الان دیگر حریفان دیگر هم کار دستشان می آید. مطمئن باشید مربی صربستان هم حالا در کشورش سرش را بالا می گیرد و می گوید ایرانی که من گفتم قدرتمند است را نگاه کنید با ایتالیا چه کار کرد؟من بد کار نکردم ایرانی ها خیلی خوب کار کردند.پس در افکار عمومی والیبال دنیا ایران هنرنمایی می کند.مطمئن باشید کوبا و آلمان به شدت نگران بازی با ایران هستند.آلمان باید در سالن 12 هزار نفری آزادی بازی کند.

*ایران هم شانس صعود به دور دوم دارد؟

اگر همه بازیها را ببریم.از طرف دیگر روسیه و ایتالیا برد نداشته باشند،شاید.الان ایتالیا 17 و روسیه 16 امتیازی است. دوبازی دارند وما هم چهار بازی. اگراز چهار بازی 12 امتیاز بگیریم می شویم 19 امتیاز.حداکثرامتیاز 19 است.

*خبری از پاداش برای بچه ها هست؟

شبی که تیم صربستان را برد من نفری هزار دلار به آنها دادم .نامه ای نوشتیم به وزیر ورزش که از هیات دولت درخواست کردیم به خاطر برد صربستان و ایتالیا امتیازاتی را مثل فوتبال به بچه ها بدهند. پی‌گیریم که این اتفاق بیفتد.

*برویم سراغ مدیریت ورزش کشور. اتفاقاتی که افتاده را چطور می بینید.می گویند تعلیق و تهدیدها خودساخته بوده،از طرفی می گویند باید انتخابات برگزار شود.از طرف دیگر فکر می کنند حق دولت آینده است تا تصمیم بگیرد.

دولتی از مردم رای گرفته که شعارش آرامش و تعادل و تنش زدایی است. با اتفاقی که در ورزش افتاد بیش از اینکه محافل بین المللی به ما کار داشته باشند،خودمان با خودمان کار داشتیم. به قول قدیمی ها اسد بیا منو بگیر. ما در ورزش به آرامش نیاز داریم که این آرامش در سایه تعامل وزارت ورزش با کمیته ملی المپیک و فدراسیونها تامین می شود.الان دعوا سر این است که فدراسیون‌ها زیر نظر وزارت باشند یا کمیته ملی المپیک. بیشترکشورها وزارت ورزش ندارند اما فدراسیونهای آنها به صورت ngo کار می کنند.مسائل آنها را در حوزه بین المللی ،کمیته ملی المپیک حل می کند. اما تعاملی بین آنها هست. اگر با فدراسیون ایتالیا ارتباط برقرار می کنیم دعوت نامه را کوریا یا همان کمیته ملی المپیک ایتالیا تایید می کند. فدراسیون ما را دعوت می کند ، حتما لیست را باید کوریا تایید کند.فدراسیونها نهادهای غیر دولتی هستند.این مثلث را باید درست تعریف کنیم. به زور بخواهیم بگوییم فدراسیونها نهادهای دولتی هستند ،منطقی نیست. فدراسیونها موسسات غیر دولتی هستند مثل کمیته ملی المپیک که ngo   هستند و دولت به آنها کمک می کند.ولی اینکه باید نظارت عالی دولت بر آنها باشد،قطعی است. در همه جای دنیا هم هست.نظارت عالی به معنای دخالت عالی نیست. نظارت عالی است.اگر این مساله بازنگری شود،مطمئنا به شرایطی می رسد که کمیته و وزارت ورزش وظایف خودش را انجام می دهد و فدراسیونها هم قسمتی از کارشان که درتعامل با وزارت است ،انجام می دهند و قسمتی که درتعامل با کمیته است.

 *حداقل می دانند به کجا باید پاسخگو باشند؟

اگر فدراسیونها را نداشته باشیم،اقتدارمان زیر سئوال می‌رود.چه اقتداری داریم. از آن طرف هم وزیر باید به مجلس جواب دهد.درباره هر اتفاقی در ورزش پاسخگو باشد.در حوزه حاکمیتی وزارت ورزش باید به وظیفه اش عمل کند.در چارچوب کلی نظام یک نظارت عالیه بر ورزش باید باشد اما نظارتها باید خیلی ظریف ،دقیق و کارشناسی باشد.بعضی کشورهای دنیا که ژست دموکراسی دارند،این طور نیست که فدراسیونها هر کاری دلشان خواست بکنند.مدل کنترل سیستم آنها ژست دموکراسی است اما عملکرد داخلی آن باید مو به مو زیر نظر دولت باشد.این فضا باید در ورزش به وجود آید.

*فکر می‌کنید ورزش کشور برای حضور در بازی‌های آسیایی آینده چه شرایطی دارد؟

برای تکرار چهارمی آسیا امروز باید شروع کنیم فردا خیلی دیر است. الان به خاطر شرایط شاید تا هفتم، هشتمی آسیا برویم نه چهارمی. تا المپیک 2016 کمی فرصت داریم اما برای 2014 زمان کمی داریم. باید تلاش کنیم تا دولت جدید مستقر شود. عملا تا بازیهای آسیایی یکسال فرصت داریم برای تدارک.

43 43