تهران درک عملگرایانهای را از اقدام وزارت خزانه داری امریکا در پنجشنبه گذشته بروز داد. در واقع دیپلماسی ایرانی بلوغ خود را در بزنگاهی نمایش داد که به زعم مخالفان توافقنامه ژنو3 ممکن بود اتفاقات غیر قابل کنترلی در مسیر مذاکرات ایران و گروه 1+5 رخ دهد.
همانگونه که بسیاری از ناظران تفسیر کردند اقدام وزارت خزانه داری امریکا در مشمول کردن برخی شرکت ها و شخصیتها به دایره تحریمها ، مغایر با روح توافقنامه ژنو بود ولی ناقض فرایند و اصول آن نبود. به عبارت دیگر، اتفاق پنج شنبه در امریکا از یک پوسته و یک هسته برخوردار است که اگر تنها به آنچه در صحنه رخ داد بسنده شود، همانی است که منتقدان و مخالفان مذاکرات به درستی بر آن اصرار دارند؛ یعنی کج خلقی و نقض تعهدی که واشنگتن در فبال توافق ژنو برعهده دارد. ولی هسته و متن اقدام یاد شده میتواند مفهومی از پیشدستی کاخ سفید برای جلوگیری از اقدام خرابکارانه را علیه فرایند مذاکرات و نتایج آن برجسته کند.
دولت اوباما در حالی به تحریمهای محدود تازه علیه تهران دست زد که در روزها و هفتههای گذشته مشغول مناقشهای سخت با افراطیون جمهوریخواه در سنا بود. راستهای امریکایی خواستار مرحله تازهای از تحریمها بودند که تصویب آن میتوانست وضعیت دشوار و شاید جبران ناپذیر را در امکان دستیابی به توافق فراگیر در مسئله هستهای ایران پدید آورد. کاخ سفید با ارائه بسته جدید تحریمی، مانع اقدام بزرگتر افراطیون شد. تحریمهای جدید نیز بار تازهای بر حجم گذشته نیفزوده است بلکه در چارچوب مصوبات گذشته دولت این کشور است. این درحالی است که سنای امریکا موافقت کرد تا به دیپلماسی فرصت بیشتری داده و در شش ماه آینده هیچ تحریم تازهای را علیه ایران اعمال نکند.
در واقع اتفاق پنجشنبه میتواند یک موفقیت سیاسی برای اوباما تلقی شود که توانست در ازای یک امتیاز محدود به سنا، از امتیاز بزرگتری برخوردار شود که همان جلوگیری از تصویب لایحه تحریمی جدید به عنوان اقدامی خرابکارانه در فرایند مذاکرات بود.
اما آیا تصمیم دولت اوباما در اعمال تحریمهای تازه به مفهوم نقض تعهدات واشنگتن در قبال توافقنامه ژنو است؟ بیگمان این رفتار نمیتواند مورد قبول تهران باشد و لازم است اعتراض خود را به هرترتیب و در سطحی گسترده بیان کند؛ حتی حق واکنش متقابل را برای خود محفوظ بداند. ولی با همه اعتراضی که به نقض روح حاکم بر توافقنامه ژنو وجود دارد نمیتوان با قاطعیت چنین تصور کرد که واشنگتن خواستار برهم خوردن این توافق است. به چند دلیل روشن: نخست اینکه توافق یاد شده با تلاش واشنگتن و حتی برخلاف تمایل برخی اعضای گروه 1+5 شکل گرفته است. در واقع هرگونه اقدام خرابکارانه دولت اوباما علیه توافقات، نقض اقدامی است که خود برای آن کوشیده است.
دوم، نگاه دولت اوباما به فرایند مذاکرات، استراتژیک است. این نگاه گسترهای منطقهای را در بردارد که در صورت موفقیت میتواند واشنگتن را از بسیاری بنبستهای جاری در منطقه خاورمیانه خلاص کند.
سوم، دولت اوباما نیک میداند که جز دیپلماسی راه دیگری برای برون رفت از بحران جاری نیست.
سرانجام اینکه دموکراتهای امریکایی موفقیت مذاکرات ژنو را با سرنوشت انتخاباتی خود در سال 2015 میلادی گره زده اند.
تهران با موقع شناسی از آنچه در حال اتفاق است، توانسته به خوبی مرز میان متن و حاشیه را تشخیص داده و ضمن تأکید بر تحفظات دیپلماتیک، مانع دستیابی مخالفان افراطی توافقنامه ژنو به اهداف خرابکارانه آنان(صهیونیستها و برخی دولتهای منطقه) شود.
تهران درک عملگرایانهای را از اقدام وزارت خزانه داری امریکا در پنجشنبه گذشته بروز داد. در واقع دیپلماسی ایرانی بلوغ خود را در بزنگاهی نمایش داد که به زعم مخالفان توافقنامه ژنو3 ممکن بود اتفاقات غیر قابل کنترلی در مسیر مذاکرات ایران و گروه 1+5 رخ دهد.
برای دسترسی سریع به تازهترین اخبار و تحلیل رویدادهای ایران و جهان اپلیکیشن خبرآنلاین را نصب کنید.
کد خبر 327958
نظر شما