تا ورود به سالن و نشستن روی صندلی حداقل چهار، پنج بار کارت‌های ما را کنترل می‌کنند، که باز حداقل دوبار آن به شکل دیجیتال است و متصدی مربوطه با دستگاهی در دست، بارکد چاپ‌شده در پایین کارت‌ها را چک میکند تا مبادا ناقلایی با کارت جعلی قصد فیلم‌دیدن داشته باشد.
ظریفی می‌گفت ای کاش علاوه بر این، تمام مدعوین قبل از ورود به سالن بازرسی بدنی شوند تا اشیای ممنوعه همراه خود را وارد سالن نکنند. در جریان تماشای فیلم‌ها افکت لفاف ساندویچ‌هایی که حضار همراه آورده‌اند تا حین فیلم‌دیدن نوش‌‌جان کنند بدل به موسیقی ثابت جشنواره و فیلم‌های آن شده.
همین دیروز سه نفر بغل‌دستی من با چنان ولع و اشتهایی ساندویچ‌های اهدایی را گاز می‌زدند و در عین حال خیره به پرده نمایش، بلند‌بلند به صحنه‌های فیلم واکنش نشان می‌دادند که قلم از بیان آن عاجز است. مشکل مضاعف این است که ساندویچ‌ها معمولاً کالباس و ژامبون هستند و علاوه بر سروصدای لفاف آن بوی گیج‌کننده مارتادلای مانده چنان تاچندمتری را پر میکند که مجال هر حرکت و واکنشی را سلب میکند.
کنجکاوم بدانم این تماشاگران حرفه‌ای منتقد و یا خبرنگار کدام نشریه معزز هستند تا حداقل از سردبیرشان بخواهم راهنمایی‌شان کند که به جای ساندویچ کالباس از تخم‌مرغ آب‌پز، یا نان و گوشت‌کوبیده شب‌مانده استفاده کنند. این‌جوری بیشتر به‌شان می‌چسبد و خوش می‌‌گذرد.
در یادداشت پریروز اشاره‌ای داشتم به عارضه تکرار در انتخاب فیلم‌های بخش‌های جنبی جشنواره و نمی‌دانستم دایره این مشکل حتی از این هم گسترده‌تر است.
می‌دانید که چند سالی است جشنواره از تعدادی از چهره‌های مطرح و معتبر سینمای ایران تجلیل میکند و برایشان بزرگداشت می‌گیرد. همیشه و هرساله هم انتخاب افراد واجد شرایطی که دین و دنیایشان متناسب با سلیقه برگزارکنندگان و در عین حال بی‌حاشیه باشد دشوار و دشوارتر می‌شود. بالاخره در جشنواره فجر که نمی‌توان از هرکسی به‌صرف صلاحیت و اعتبار حرفه‌ای تجلیل کرد و برایش بزرگداشت گرفت. هزار اما و اگر و نکته باریک‌تر از مو در انتخاب این افراد دخالت دارد و کار را سال به سال بیشتر به محدودیت و کمبود افراد مناسب نزدیک میکند. به‌هرحال امسال کار به آن‌جا کشیده که از فهرست پنج‌نفره کسانی که بزرگداشت شامل حالشان شده سه نفر آن‌ها یعنی محمود کلاری، ابراهیم حاتمی‌کیا و خسرو شکیبایی چهره‌هایی تکراری هستند که قبلاً در گذشته نه‌چندان دور در همین جشنواره از آن‌ها تجلیل شده است.
خوب همه می‌دانیم که مشکل به قحط‌الرجال و کمبود افراد صاحب صلاحیت و اعتبار هیچ ربطی ندارد و فقط ملاحظات، نگرانی از اما و اگرها و حاشیه‌های احتمالی دایره این فهرست را به‌قدری محدود میکند که کار به این‌جا می‌کشد و برای مخاطب ناآشنا این توهم به وجود می‌آید که کف‌گیر افراد معتبر این سینما به ته دیگ خورده.
نظر شما