کسانی که اصرار دارند به دیگران بقبولانند به دلیل تفکرات انقلابی و دینی شان از سوی مردم مورد آزار و اذیت قرار می گیرند در واقع حق حساب می خواهند. ماجرا دو صورت بیش تر ندارد، یا دروغ می گویند یا راست. اگر دروغ می گویند- که به احتمال قریب به یقین همین گونه است و دلایلم را عرض خواهم کرد- قصدشان این است که بی هنری شان را پشت شعارهای ارزشی پنهان کنند. اگر هم راست می گویند که دلیلی برای بازگویی و جار زدن آن وجود ندارد، چرا که با این کار خود تبلیغات نهادهای رسمی و انقلابی را زیر سئوال می برند و تصویری از جامعه امروز ایران ارائه می دهند که فقط مورد پسند دشمنان این مرز و بوم است. واما دلیل بنده بر ای دروغگو بودن مدعیان: این بنده کم ترین معتقدم مردم ایران خصومتی با مفاهیم ارزشی و انقلابی و دینی ندارند. اگر به مردم حقیقتا اعتقاد داریم این مردم همان مردمی اند که انقلاب را به پیروزی رساندند، هشت سال جنگ نابرابر را تاب آوردند و ناملایمات و ناسپاسی ها را با بزرگواری نادیده گرفتند. اگر قرار بود مردم با کسانی که انقلابی اند و مدافع ارزش های دینی و انقلابی، خصومت بورزند و مورد آزار و اذیتشان قرار بدهند باید فی المثل حاج صادق آهنگران را تا به حال قیمه قیمه می کردند. یا باید مزار سید مرتضی آوینی را با خاک یکسان می کردند. مردم نه با انقلاب مشکل دارند و نه با عرض ارادت به مفاهیم و اشخاص انقلابی. البته روح جمعی به طور غریزی بین ارادت ورزی و ریاکاری تفاوت می گذارد. به حرف صادقانه حتی اگر به آن اعتقاد نداشته باشد احترام می گذارد و از رنگ و ریا بیزاری می جوید. این که سراسر ادبیات فارسی سرشار است از بد و بیراه به زاهدان ریایی و مخاطب ادبیات فارسی با خواندن آن ها احساس شور و شعف می کند، درست به همین دلیل است. این ها را گفتم تا بگویم اگر کسی صدق و صفایی در اظهار ارادتش به انقلاب و مفاهیم انقلابی و اشخاص انقلابی وجود داشته باشد مردم آن را باور خواهند کرد و دیگر نیاز به این همه جلز و ولز و سوز و بریز برای اثبات درستی دعوی کذایی وجود ندارد. مردم فقط با دروغ مشکل دارند. بدجوری هم مشکل دارند.
نظر شما