این عضو هیئت علمی دانشگاه تهران در بخشی از مطلب خود نوشته است:
«ما مدیریت علم را جدی نگرفته ایم. ما اهمیتی برای برنامه ریزی در حوزه علم قائل نیستیم. ما یک طرح جامع برای مدیریت علم در جامعه نداریم و به تناسب آن و حتی اگر هست، برنامه ریزی جدی برای کلیت جایگاه علم در جامعه نداریم. بیشتر و اخلاقا ابراز می کنیم که علاقه مند به علم هستیم. عمدتا تصور می کنیم پیشرفت داشته ایم، اما مفهوم روشنی از پیشرفت حتی در حوزه صنعت نداریم چه رسد به خود علم. اساسا خود این آگاهی یک تخصص است. شگفت آن که آن مقدار هم که پیشرفت در علوم داریم، یعنی همین تحصیلات دانشگاهی که اساسش هم از ما نیست، راه تحقق آنها را در یک نظام تمدنی نمی دانیم و ابزارش را هم غالبا در اختیار نداریم. مهم آن است که آن مدیریت وجود ندارد، مدیریتی که حتی می توانسته ارتباط علم و صنعت را نزدیک تر کند. اگر راهش در هسته ای مشکل دارد در بخش های دیگر فعالش کند.»
این عضو وبلاگ نخبگان خبرآنلاین در ادامه می نویسد:
«... در علوم ریاضی و فنی، ما پیروی از جهان علم داریم و تقریبا از تجربه های عمومی بشر استفاده می کنیم، اما در علوم انسانی، بحث نعل و میخ است. بحث این است که جهت گیری روشنی نداریم. در اینجا بیشتر شبه علم مطرح است تا علم. بیش از همه متهم کردن و اخلاقی کردن علم و انکار واقع نمایی آن است. ما در صد سال گذشته، یکسره علوم انسانی جدید را تکذیب کرده ایم، اما در جایگزین کردن یک دانش مطلوب در این زمینه ناموفق بوده ایم. تازه هر بار بخشی از افکار جدید را پذیرفته ایم و قدمی برداشته ایم اما اغلب کوشیده ایم با تولید شبه علم توهم پیشرفت ایجاد کنیم. کسانی که مدعی اند هر روز در سیما تولید علوم انسانی می کنند، از واقعیت مفهوم علم غافلند و اغلب بافته های خود را به جای یافته ای علمی تلقی می کنند.»
برای خواندن متن کامل این مطلب، اینجا را کلیک کنید.
نظر شما